Columns, artikelen & foto's

Voorgaande columns
25 november 2012-3 januari 2014, 4 januari 2014-30 december 2014, 31 december 2014-31 december 2015,  1 januari 2016-31 december 2016, 1 januari 2017-31 juli 2017, 1 augustus-25 november 2017, 26 november 2017-31 december 2017, 1 januari 2018-29 maart 2019

Thailand, 31 december – Bangkok is leeg gelopen. Ik kan met mijn ogen dicht de straat oversteken (wat ik niet zal doen, je moet de goden niet uitdagen). Ik hoef me niet in de metro naar binnen te dringen en een zitplaats vinden is geen probleem. De leegloop is te danken aan de Nieuwjaarsvakantie. Veel inwoners van Bangkok zijn naar hun geboorteplaats gegaan om er de jaarwisseling te vieren. Op de snelweg naar het Noorden en Noordoosten stonden lange files, de interliners waren al dagen tevoren vol geboekt, de krant is dunner dan normaal en bestaat voor een groot deel uit jaaroverzichten. Ben dus snel klaar met mijn dagelijkse rubriek Nieuws uit Thailand.

Thailand, 30 december – Als persoon die zich voort beweegt met behulp van een wandelstok geniet ik bepaalde privileges. Ik noemde al eens dat reizigers in de metro voor me opstaan. Bij het verlengen van mijn visum had ik bij Immigration 86 wachtenden voor me – ik mocht als eerste naar binnen. Als mijn stok valt, wat regelmatig gebeurt bij de kassa van 7-Eleven rapen andere klanten die op, nog voordat ik me kan bukken. Als ik van en naar Nederland vlieg staat er op elke luchthaven (Suvarnabhumi, Dubai, Schiphol) een rolstoel klaar. Op Suvarnabhumi word ik bij aankomst door een apart poortje geloodst. Dat scheelt minimaal een tenenkrommende wachttijd van een uur. Maar ondanks al deze privileges zou ik het liefst zonder stok lopen, als een kievit.

Thailand, 29 december – Eindelijk eens een behoorlijke film gezien op Mono29, een kanaal dat grossiert in gewelds- en sciencefiction films. De met vier Oscars bekroonde film, A beautiful mind, gaat over de geniale wiskundige John Forbes Nash (1928-2015), die aan schizofrenie lijdt en in 1994 de Nobelprijs voor de Economie won. Forbes heeft hallucinaties die hij in zijn latere leven weet te negeren. Geboeid gekeken, alhoewel de film nagesynchroniseerd en ondertiteld was in het Thai, maar dankzij de beschrijving op Wikipedia kon ik hem toch redelijk volgen. Heb zelf enige tijd een schizofrene vriendin uit Slowenië gehad, maar dat kreeg ik pas later in de gaten dankzij een collega met een schizofrene vriendin.

Thailand, 28 december (Vervolg van gisteren) – Uit mijn tenenstudie blijkt dat er mooie en lelijke tenen zijn, zeg maar afstotelijke tenen. Een afwijking die ik bij sommigen tegenkom, is een ruimte van ca 1 cm tussen de grote teen en de eerstvolgende. Vind ik lustdodend. Maar er zijn ook sexy tenen waaraan ik tijdens het liefdesspel wel zou willen knabbelen. Het zijn er niet veel. Verder ontdekt dat alleen vrouwen hun teennagels lakken, bij mannen nog nooit gezien alhoewel sommige Thaise mannen zich wel opmaken: poederen, wenkbrauwen zwart stiften, enzovoort. Ja, er is heel wat te ontdekken als je geïnteresseerd bent, zoals ik, in de medemens.

Thailand, 27 december – Ik maak al heel lang studie van Thaise tenen. Dat komt: Als ik in de metro zit, heb ik niets beters te doen, want ik ben geen telefoonzombie die zich onledig houdt met domme spelletje als candy crush. Heb ik niet eens op mijn mobieltje. Mijn blik is naar beneden gericht, want horizontaal kijk ik in het kruis van passagiers die voor me staan. Doe ik niet, zou kunnen duiden op een seksuele afwijking. Gemeenschappelijk kenmerk van alle tenen is dat de nagels kort geknipt zijn: ze liggen in het vlees in plaats van erop zoals bij mij. Hoe ze dat flikken, zonder in het vlees te knippen, begrijp ik niet. (Wordt vervolgd)

Thailand, 26 december – En er waren herders in diezelfde landstreek, zich houdende in het veld, en hielden de nachtwacht over hun kudde. En ziet, een engel des Heeren stond bij hen, en de heerlijkheid des Heeren omscheen hen, en zij vreesden met grote vreze. En de engel zeide tot hen: Vreest niet, want, ziet, ik verkondig u grote blijdschap, die al den volke wezen zal; Namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere, in de stad Davids. En dit zal u het teken zijn: gij zult het Kindeken vinden in doeken gewonden, en liggende in de kribbe. En van stonde aan was er met den engel een menigte des hemelsen heirlegers, prijzende God en zeggende: Ere zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen. (Lucas 2: 8-14)

Thailand, 25 december – En het geschiedde in diezelfde dagen, dat er een gebod uitging van den Keizer Augustus, dat de gehele wereld beschreven zou worden. Deze eerste beschrijving geschiedde, als Cyrenius over Syrie stadhouder was. En zij gingen allen om beschreven te worden, een iegelijk naar zijn eigen stad. En Jozef ging ook op van Galilea, uit de stad Nazareth, naar Judea, tot de stad Davids, die Bethlehem genaamd wordt, (omdat hij uit het huis en geslacht van David was); Om beschreven te worden met Maria, zijn ondertrouwde vrouw, welke bevrucht was. En het geschiedde, als zij daar waren, dat de dagen vervuld werden, dat zij baren zoude. En zij baarde haar eerstgeboren Zoon, en wond Hem in doeken, en legde Hem neder in de kribbe, omdat voor henlieden geen plaats was in de herberg. (Lucas 2: 1-7)

Thailand, 24 december – Als ik zeg dat ik uit Holland komt, verstaan sommigen Poland. Ik probeer dat dan te corrigeren door Holland scherp te articuleren of ik zeg: The Netherlands. Maar weinigen kennen die naam. Als ik zeg dat ik Dick heet, moeten sommigen lachen. Vind ik niet erg, tenslotte werd Richard Nixon ook Dick genoemd. Na de Watergate affaire misschien wel terecht. Een vrouw vroeg mij eens wat ik van Thaise mensen vond. Ik antwoordde: Het zijn er erg veel, maar dat antwoord bevredigde haar niet. Als ze me vragen wat mij in Thailand trekt, zeg ik: De zon schijnt er altijd. Niet de Thaise keuken, de fraaie tempels, het strand of het nachtleven. Verbaast u dat?

Thailand, 23 december – Hoe ergerlijk kan ergerlijk zijn? Heel ergerlijk. Had een idee voor een column en al enkele zinnen bedacht, maar toen ik ze wilde noteren, was ik ze glad vergeten. Ja, het korte-termijngeheugen laat me regelmatig in de steek. Meestal borrelt wat ik vergeten ben, later weer spontaan op, maar het afdwingen lukt me niet. Ik had natuurlijk direct een notitie kunnen/moeten maken. Heb altijd een klein bloknootje en pen bij me, maar dacht: dat komt later wel. Nou neu, het kwam niet. Op het moment dat ik dit schrijf, is het nog steeds niet gekomen. Inderdaad: ergerlijk.

Thailand, 22 december – Wie kent nog de vloeistofduplicator? De stencilmachine? De mechanische typemachine? De elektrische typemachine? Als ze nog bestaan, ligt er een dikke laag stof op. Of ze staan in een vitrine in een museum. Ik heb er allemaal mee gewerkt. Ben er niet rauwig om dat ze verdreven zijn door de computer, laptop en printer. De stencilmachine verrichtte goede diensten bij het drukken van de Brulboei, het blad van mijn zeeverkennersgroep. Was een precies werkje, soms scheurde het stencil en als ik niet oppaste zat mijn kleding onder de inkt. Mijn vingers meestal. Mijn Adler Gabrielle heb ik nog, stofvrij in een koffertje.

Thailand, 21 december – Nieuwe oogst aan teksten op T-shirts, tassen, zelfs warme kleding die nu gedragen wordt omdat de temperatuur is gekelderd. De meest controversiële: People love reading negative reviews. Daar geloof ik niks van. In ieder geval zullen de schrijvers, kunstenaars, componisten, musici enz wier werk wordt afgekraakt, ze niet graag lezen. Als troost citeer ik een andere tekst die ik las: Calm down. Er wordt wel eens gezegd dat recensenten mislukte schrijvers, kunstenaars, componisten, musici enz zijn. Daar zit wat in. Het zijn zemelknopers (nieuw woord geleerd), muggenzifters. De Vlaamse schrijver en dichter Gaston Durnez zegt: Toneel is iets dat, te oordelen naar de krantenverslagen, alleen maar goed wordt gespeeld als er geen recensenten bij zijn.

Thailand, 20 december – Er was een tijd dat ik jong en vitaal wilde zijn en het ook was. Ik wilde niet oud zijn, want dat was iets voor anderen: mijn oma’s (mijn opa’s heb ik nooit gekend), ouders, ooms en tantes. Maar nu ik de 70 ben gepasseerd, wil ik alleen nog maar oud zijn, want oud zijn biedt voordelen. In de metro staan passagiers voor me op, zelfs wanneer ze niet op een priority seat zitten, gereserveerd voor zwangere vrouwen, vrouwen met kinderen, monniken en mensen zoals ik die een wandelstok nodig hebben om niet te vallen. Op straat gaan voetgangers opzij voor me en ik kan jongeren commanderen. Ik hoop nog lang te kunnen profiteren van mijn status.

Thailand, 19 december (Vervolg van gisteren) – Ik ga nog even door met de bespreking van het wagenpark in Nederland en Thailand. De Mercedes-Benz, ook veel te zien in Thailand, is een directiewagen, bij voorkeur bestuurd door een privé-chauffeur in uniform met pet. Andere dure merken, zoals de Maserati, Aston Martin (de Bond-wagen), Ferrari en Lamborghini zijn gewild bij de elite en goed verdienende artiesten, maar ik zie ze zelden. De Rolls-Royce is een geval apart, wie daarin rijdt weet ik niet. De kleur van de wagen luistert nauw: Een Mercedes dient zwart te zijn, een BMW wit, een sportwagen bij voorkeur rood, want die kleur duidt op gevaar. Ik heb een tijdje een rode Ford Capri 2300 gehad en ben daarna overgestapt op de Peugeot. Tegenwoordig rijd ik in de benenwagen.

Thailand, 18 december – De Opel was vroeger een typische arrebeiers auto, wie meer geld had te besteden kocht het merk niet. Inmiddels is Opel dat image kwijt. De 2CV was populair bij de hippies van de flower-power beweging in de jaren zestig van de vorige eeuw, maar het ‘lelijke eendje’, zoals de bijnaam luidde, kom je zelden meer tegen op de Nederlandse wegen. De BMW zou een pooierbak zijn; als dat zo is, telt Thailand veel pooiers. Maar of de vriendjes van de gogo girls zich door hen laten onderhouden, betwijfel ik. De Citroën DS, bijgenaamd Snoek (Nederland) of Strijkijzer (Vlaanderen) , is voor artistieke types. Het vroegere Dafje met het ‘pientere pookje’, was een wagen voor ouwetjes.

Thailand, 17 december – Op Silom Road kon je zondag over de hoofden lopen om een uitgekauwd maar wel toepasselijk cliché te gebruiken. Nog eentje: De duivel en z’n ouwe moer was er te koop.Veel etenswaren ook, veel eetgelegenheden, live muziek – als ik het allemaal noem, ben ik volgend jaar nog bezig. Silom was ingericht als Walking Street, een campagne die ook gevoerd wordt in Yaowarat (Chinatown) en op Khao San Road. Maar walking was er nauwelijks bij, het was meer voetje voor voetje schuifelen. Heb Silom snel verlaten. Heb weliswaar geen last van agorafobie, maar van grote menigtes houd ik niet. P.S. Prayut niet gezien, een kennis wel: die heeft een selfie met hem gemaakt. Lucky guy.

Thailand, 16 december (Vervolg van gisteren) – Dat ‘mijn’ restaurant Sarica vaak vol zit, zoals ik gisteren schreef, ondanks de anti-reclame van de beeldschermen hoeft niemand te verbazen. Het voer dat ze serveren is van prima kwaliteit en de porties zijn ruim voldoende. De belangrijkste kunstgreep om de gerechten goed op een foto te laten uitkomen, is dat ze nog (half) rauw moeten zijn. Toen ik betrokken was bij de productie van een cd-hoes legden we de te fotograferen haringen op de kachel zodat ze gingen ‘zweten’. Een andere kunstgreep is het eten met afwasmiddel bestrijken: maakt het stukken aantrekkelijker. Belichting is essentieel: van onderen met het gerecht op een glazen plaat. Andere trucs ken ik niet.

Thailand, 15 december – Het fotograferen van gerechten is denk ik de moeilijkste tak van de fotografie evenals portretfotografie. Om het eten er smakelijk en aantrekkelijk te laten uitzien, zijn enkele kunstgrepen nodig. De fotograaf die voor restaurant Sarica, waar ik vaak de avondmaaltijd gebruik, de gerechten heeft gefotografeerd voor een diashow die op twee grote beeldschermen draait, heeft er geen verstand van. Neem de spaghetti meat sauce (spaghetti bolognese), de vleessaus lijkt verdacht veel op een koeienvlaai. Bij andere gerechten vloeien de ingrediënten ineen tot een diffuus geheel. Doordat ze op een wit bord liggen, zijn ze ook nog eens overbelicht. ’t Is anti-reclame, niettemin zit de zaak vaak vol. Morgen de kunstgrepen. (Wordt vervolgd)

Thailand, 14 december – Het is ergerlijk: heb ik net twee nieuwe gerechten ontdekt bij 7-Eleven, wordt de voorraad al dagen niet aangevuld. Dat is jammer, want ze zijn niet alleen smakelijk maar ook goedkoop (40 baht). Ik moet op de kleintjes letten, omdat mijn financiën uiterst beperkt zijn met dank aan de lage euro-baht koers. Ooit kreeg ik 50 baht voor een euro, lange tijd 37 en nu maar 33. De twee gerechten zijn een 5-minuten terrine van Maggi: Spaghetti in Pfifferling-Rahmsauce en Kartoffelbrei mit Rosmarin & Croutons. Maar hoera, een andere 7-Eleven, ook op loopafstand, had een ruime voorraad van beide.

Thailand, 13 december – Soms denk ik dat ik aan het sickbuildingsyndroom lijd. Want hoe kan het dat ik in mijn kamer vaak last heb van neusverkoudheid en buiten helemaal niet? Ook andere symptomen die genoemd worden, komen me bekend voor: jeuk, vermoeidheid, lusteloosheid, concentratieverlies. De laatste drie leiden ertoe dat ik vaak laat klaar ben met mijn nieuwsrubriek Nieuws uit Thailand. Maar dat kan ook komen omdat het Thaise nieuws, vooral het politieke, oersaai is. En die vermoeidheid kan komen doordat ik ’s nachts slecht slaap. Het syndroom wordt toegeschreven aan slechte ventilatie, maar dat geldt niet voor mijn kamer, waarin de wind vrijspel heeft. Het blijft een raadsel, die verkoudheid.

Thailand, 12 december – Ik ben een lees freak. Als ik ergens letters zie, wil ik weten wat er staat. Zelfs teksten in het Thais probeer ik, met mijn beperkte kennis van Thaise lettertekens te ontcijferen. T-shirts, tassen, reclameborden, richtingaanwijzers, billboards – geen enkel medium is veilig voor mij. Soms is dat knap vermoeiend, want mijn oog krijgt geen seconde rust. Het lastigst zijn de teksten die deels aan het zicht worden onttrokken bijvoorbeeld doordat er een tas voor hangt. Ik heb dan de neiging de persoon te vragen de tas opzij te schuiven. Laatst las ik op een shirt: Viva il Papa, een verwijzing naar het recente pausbezoek aan Thailand. Gelukkig was de laatste letter zichtbaar. Stel je voor.

Thailand, 11 december – Hoorde in de metro twee Fransen met elkaar praten, zeg maar ratelen. Ik heb op de HBS 5 jaar Frans gehad, maar spreek het half niet zo vloeiend als Engels. Over Duits zwijg ik, dat vind ik een rot taal, bovendien lelijk. En Nederlands is een keelziekte. Nee, dan Frans: vergelijk maar eens Je t’aime met Ik hau van jau en Ich liebe dich. Bij de Franse uitdrukking krijg ik vlinders in mijn buik, bij Nederlands en Duits word ik stante pede impotent. Destijds waren de lessen gericht op vertalen: veel grammatica, idioom en vocabulaire, aan conversatie werd niets gedaan en een talenpracticum bestond nog niet. Tegenwoordig is dat wel anders.

Thailand, 10 december (Vervolg van gisteren) – Een ander gerecht van Took Lae Dee, het restaurant van Foodland, dat ik in mijn armen heb gesloten, is een English Style gerecht van fish & chips, mushy peas, tartar sauce, salad en malt vinegar. Geen menu van de maand, maar een New Special, dus een blijvertje [voor 189 baht]. Van mushy peas, letterlijk papperige erwten, had ik nog nooit gehoord. Ze worden gemaakt van gedroogde mergvet erwten, een nacht in de week gelegd, langzaam gekookt en geserveerd als bijgerecht bij fish and chips. Typische smaak, maar wel lekker. Net als de Coq au Vin een dikke voldoende voor dit gerecht. Ik ben er nu al aan verslaafd.

Thailand, 9 december – Took Lae Dee, het restaurant van Foodland, heeft in december een Menu of the month: Coq au Vin, served with mashed potatoes and vegetable. Erg veel reclame wordt er niet voor gemaakt. Ik zag het toevallig aangekondigd op een displayhouder. Dat ga ik proberen, dacht ik, en ik zeg gelijk maar: Hoewel een vereenvoudigde vorm van het Franse gerecht (foto), heb ik gesmuld [voor 195 baht]. Het vlees was mals en viel van het bot als je er al naar keek. De wijnsaus heb ik niet kunnen determineren maar smaakte er niet minder om. En de groente bestond uit paar kleine stronkjes broccoli. Ik ben er niet gek op, verwijder de harde steeltjes, dan kan het ermee door. (Wordt vervolgd)

Thailand, 8 december – De gang waaraan mijn kamer ligt, is dezer dagen een windtunnel, want beide uiteinden zijn open. Normaal zou dat een plezierig, namelijk verkoelend effect geven, maar nu de temperatuur is gedaald tot circa 16 graden C is het er koud. De associatie met een windtunnel doet mij denken aan het blad The Annals of Improbable Research, waarin ik een onderzoek las naar de aerodynamische eigenschappen van potatochips. Daarin werden merken chips gelanceerd om te zien welke het verst zou komen. Het tweemaandelijks tijdschrift heeft als motto Research that make people LAUGH and then THINK. Een ander initiatief met hetzelfde motto is de jaarlijkse uitreiking van de Ig Nobelprijzen.

Thailand, 7 december – Mijn Thaise mobieltje zei ineens: No sim card. Vervelend, kon niemand bellen alhoewel ik helemaal niemand wilde bellen, maar je kunt nooit weten. Dat mijn telefoon een sim card ontbeerde, leek me sterk. Of zouden de kaboutertjes de kaart hebben gestolen? Toog dus naar Big C Extra waar de telefoonmaatschappijen een servicepunt hebben. De verkoper, of was het een verkoopster – dat kon ik niet goed zien – opende het toestel, testte het met een nieuwe sim en plaatste daarna mijn kaart terug na die gestuft te hebben. Dus Bell’s uitvinding werkt weer. Hij/zij adviseerde me een nieuwe sim te kopen. Moet ik wel mijn paspoort voor meenemen.

Thailand, 6 december – Laat ik weer eens enkele T-shirt teksten met u doornemen en bij elk commentaar leveren. Komt-ie: 1 It’s finger lickin’ good (is dat niet onbeschaafd: je vingers aflikken?), 2 Make it happen (wat?), 3 WTF Where’s the food (waarom niet de oorspronkelijk betekenis?), 4 Never give up (hoezo, moet ik alles kunnen?), 5 I don’t believe in humans (teleurgesteld?), 6 Head over heels in love (heerlijk gevoel, was lang geleden dat ik tot over mijn oren verliefd was). Verder kwam ik tegen Londen, misschien is de drager daar geweest. Ik hoop ooit nog de tekst Rotterdam tegen te komen. Dan is mijn dag goed.

5 december –  ’t Heerlijk avondje was gekomen gisteren. Draai de klok terug naar mijn vroege kinderjaren toen ons hart vol verwachting klopte wie de koek zou krijgen en wie de gard. Sinterklaas kwam niet op bezoek, wel Zwarte Piet maar van hem kregen we alleen een hand met handschoen te zien die door de deuropening pepernoten naar binnen gooide. Enkele minuten later kwam een kennis terug in de kamer die naar de wc was geweest. Die was de pepernoten mis gelopen. Een cadeau dat ik nooit zal vergeten, was een Trix treintje plus transformator en rails genoeg voor een ronde baan. Zou uitgroeien tot een bescheiden modelspoorbaan met een berg(tunnel), station en huizen.

Thailand, 4 december – Toen ik nog bier dronk, wat lang geleden is, bestelde ik altijd een fluitje. Zo’n glas ligt lekker in de hand en bevat niet eens zoveel minder bier dan een vaasje. In Thailand drinken de meeste horecabezoekers uit de fles, die vaak in een koker, in het Engels condom geheten, koel wordt gehouden. Zou ik nooit doen, ik ben geen bouwvakker. Wil je een glas, dan moet je erom vragen. Vergeet niet te zeggen of je al dan niet ijs wilt. Bier met ijs moet bierkenners een gruwel zijn. Tegenwoordig drink ik water en bij hoge uitzondering Baileys, Kalúa (met een scheutje melk) of Breezer lemon.

Thailand, 3 december – Ik zou hem eigenlijk moeten stelen, want de tekst bevalt me wel. Doet me denken aan de befaamde tekst op een pijpenrek: Een tevreden roker is geen onruststoker. Dat was lang geleden, anno nu zijn rokers onruststokers, paria’s omdat ze zelf roken en omdat ze anderen laten meeroken. De tekst die me bevalt, staat op een blikken asbakje in de Chicken bar, waar ik na de avondmaaltijd neerstrijk voor koffie (gekocht bij 7-Eleven) en water. Er staat: Do not smoke too much, en: Enjoy smoking time. Prima advies, beter dan het dreigement dat roken dodelijk is plus het bijbehorende enge plaatje op een sigarettenpakje.

Thailand, 2 december – ’t Zijn harde werkers bij Sarica, het restaurant aan de Surawong Road, waar ik regelmatig de avondmaaltijd gebruik. Zodra klanten hun tafel verlaten, wordt die afgeruimd, er gaat een vochtig doekje overheen en de stoelen worden rechtgezet. Sinds ik er kom, werkt er nog steeds hetzelfde personeel en dat is een goed teken. Heb slechts eenmaal gezien dat een nieuwe snel ontslagen is, want die liep de kantjes eraf. De uitbater is streng: gamen en chatten op een mobieltje mag niet, hij is ook elke dag aanwezig. De mobieltjes die het personeel gebruikt, zijn bedoeld voor het doorgeven van de bestellingen.

Thailand , 1 december – Het was weer zover: mijn visum moest verlengd worden. Dat moet eenmaal per jaar en vereist een gang naar het Immigration Bureau op het regeringscomplex aan de Chaeng Wattana Road. Mijn vaste taxichauffeur haalde me om kwart voor zes op. Er was nog weinig verkeer, dat schoot op. Er had zich voor het bureau al een lange rij gevormd van wachtenden. Om 7 uur werden nummertjes uitgedeeld. Ik had nummer 74, maar de medewerkster loodste me om 8.30 uur als eerste naar binnen. Met dank aan mijn wandelstok. Veel handtekeningen moeten zetten. Na anderhalf uur kreeg ik mijn afgestempelde paspoort terug met de handtekening van de chef. Die zal zich wel verslapen hebben of zoiets.

Thailand, 30 november (Vervolg van gisteren) – Ooit hield het Parool een wedstrijd om een Kronkel te schrijven, het pseudoniem van Simon Carmiggelt die bijna 40 jaar vrijwel dagelijks een cursiefje in de krant schreef. Sommige inzendingen waren beter dan de Kronkels van Carmiggelt. Gevraagd naar zijn reactie, vertelde hij de volgende anekdote. In een treincoupé zit een loenzende man. Tegenover hem een meisje. Na enige tijd gebiologeerd naar hem te hebben gekeken, zegt ze: Dat kan mijn broertje ook, maar niet zo lang. Wat kan een columnist hieruit leren? Om een goede column te kunnen schrijven, moet je scheel kijken.

Thailand, 29 november – Omdat mij nooit wordt gevraagd: Hoe kom je aan de ideeën voor je columns, stel ik die vraag maar aan mezelf en omdat ik toevallig in de buurt bent, geef ik gelijk ook maar het antwoord. Tja, hoe komt  een kat aan vlooien? De uitdrukking las ik laatst op Facebook. De ideeën borrelen spontaan op, maar ze komen ook voort uit mijn radarblik. Mij valt op waar andere mensen achteloos aan voorbij lopen of misschien wel geen oog voor hebben omdat ze in hun mobieltje verdiept zijn, een gewoonte die ik mij nooit heb eigen gemaakt. Mijn blik is voortdurend in beweging. (Wordt vervolgd)

Thailand, 28 november (Vervolg van gisteren) – Ik weet niet wat erger is: een vriendin die verslaafd is aan haar mobieltje, zoals de vrouw die ik gisteren beschreef, of een vriendin die geen seconde haar snavel houdt. Ik zag eens een film over een pasgetrouwd stel, waarvan de vrouw tijdens het liefdesspel voortdurend commentaar leverde. Ze leek op een commentator die een voetbalwedstrijd (voor de radio) verslaat. Uiterst hilarisch. In het hotel waar ik verblijf hoor ik regelmatig een vrouw gillen, ook op de meest ongebruikelijke tijdstippen om de liefde te bedrijven. Haar vriend/echtgenoot moet onverzadigbaar zijn. Hij gaat fors tekeer, soms denk ik: het lijkt wel een verkrachting.

Thailand, 27 november – Aan de koffie in Indulge (hoek Sukhumvit- Asok Montri Road) die er sinds een nieuw kassasysteem in gebruik is genomen 111,82 baht kost en voorheen een rond bedrag. Dat komt: degene die het systeem heeft ontworpen is uitgegaan van de ex-BTW prijs met als gevolg dat het wisselgeld bij gebrek aan muntjes altijd een probleem is. Naast mij zit een paar waarvan de (Thaise) vrouw constant op haar mobieltje tuurt terwijl ze patat eet, die ze in een dipsausje doopt. Ik zat te wachten tot ze per ongeluk haar mobieltje in de saus zou dopen en in haar mond steken. Maar dat gebeurde (helaas) niet. (Wordt vervolgd)

Thailand, 26 november (Vervolg van gisteren) – Het intrigeert me altijd, ook in Nederland, waarom de ene horecazaak vol zit en de andere niet. Toen ik de laatste keer in Connections aan Silom soi 4 neerstreek, waren we met vijf klanten; in de buurbar The Stranger zat geen kip, het terras van The Telephonebar was flink gevuld. Ook The Balcony er tegenover was redelijk bezet. De klant naast me bestelde een toren met Chang bier. Daarin zit 3 liter bier. De ober vertelde dat hij al vier torens (elders) op had. Hoe kan iemand zoveel bier verstouwen? En hij sprak niet eens met dubbele tong. Hij bood mij een biertje aan, maar ik drink al heel lang geen bier meer.

Thailand, 25 november – Connections, de bar die ik de eerste keer Differences noemde (zie FB van 13 november), heeft ook een uitgebreide kaart waarop een van mijn favoriete gerechten staat: gebakken rijst met zoute vis. Is slechts 20 baht duurder dan in Love Scene aan Sukhumvit Rd soi 23, waar ik het gerecht ontdekte en sindsdien vele malen heb gegeten. De rijst is gemengd met stukjes zoute vis van een centimeter, maar die zijn zouter dan hun omvang doet vermoeden. In die zaak ben ik meestal de enige eter. Ik hoef mijn  bestelling niet eens op te geven. Gierig zijn ze niet, want het lukt me niet eens altijd mijn bordje leeg te eten. (Wordt vervolgd)

Thailand, 24 november (Vervolg van gisteren) – In mijn middelbare-schooltijd ging ik zondags naar de Scotch Church en later op zondagavond naar de British Sailors Society waar een korte kerkdienst werd gehouden. Goed voor mijn Engels, ik kan nog steeds het Onze Vader in het Engels opzeggen. Alhoewel de familie van mijn moeders- en vaderskant rooms-katholiek was, waren wij protestants. Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet. Aan tafel las mijn vader altijd een passage voor uit de bijbel volgens het rooster van het Nederlands Bijbelgenootschap. We baden voor en na de maaltijd. Ik ga al lang niet meer naar de kerk, maar ik heb geen spijt van mijn christelijke opvoeding. Ik ben erdoor gevormd.

Thailand, 23 november – Wanneer kun je jezelf boeddhist noemen? Wanneer rooms-katholiek? Wanneer protestants? Deze vragen wellen in me op nu paus Franciscus een driedaags bezoek aan Thailand heeft gebracht. Ikzelf ben gedoopt in de Nederlands Hervormde kerk, maar ik heb nooit geloofsbelijdenis gedaan. Wel met uitzondering van kleuterschool en eerste drie klassen lagere school op christelijke scholen gezeten: Groen van Prinstererschool, Groen van Prinsterer lyceum, kweekschool met den Bijbel. Zondagsschool, jeugdkerk; het hoorde er allemaal bij. Ook als onderwijzer gewerkt op christelijke scholen, wat betekent de schooldag beginnen en eindigen met gebed en beginnen met een bijbelverhaal. Ik vertelde ze graag, liever uit het Oude Testament dan uit het Nieuwe. (Wordt vervolgd)

Thailand, 22 november – Voetbal is geen sport, voetbal is entertainment, heeft een collega van de School voor Journalistiek mij eens uitgelegd. Hij kon het weten want was sportverslaggever geweest. Omdat er weinig keus is op de televisie in mijn kamer kijk ik ter verstrooiing wel eens naar een wedstrijd, want het overige aanbod bestaat uit geweldsfilms en Thaise praatprogramma’s. Zag maandagavond een oude wedstrijd Liverpool- Manchester United met veel gemene tackles en een bijna-vechtpartij. ’t Was genieten. Dirk Kuijt (Liverpool) scoorde in de 35ste minuut een goal. In het doel stond zijn landgenoot Edwin van de Sar. Die goal had afgekeurd moeten worden want Nederlanders horen solidair met elkaar te zijn. Nieuwe spelregel?

Thailand, 21 november – Sinds de tafels en stoelen in bistro Hangover zijn vervangen door hoge statafels en hoge krukken, ben ik gestopt er te eten. Dat is jammer want de zuurkoolstamppot en erwtensoep, die ik er heb verorberd, waren voortreffelijk. De kroket heb ik trouwens al eerder afgevoerd omdat de korst veel te hard is en ik mijn zwakke gebit moet beschermen. De hoogte van de tafels maakt van eten een inspannende atletiekoefening op de brug met ongelijke leggers. Hoogst ongemakkelijk. Volgens de uitbater hebben de klanten een voorkeur voor het nieuwe meubilair: het vergemakkelijkt drinken. Als drinken hoogte vereist, zouden cafés in Nederland ook statafels hebben. Ik ken er geen.

Thailand, 20 november – (Vervolg van gisteren) Tapas Café en G’Bangkok zijn van dezelfde eigenaar. Toen ik er weer eens wilde eten, weigerde hij mij de toegang, zogenaamd omdat alle tafeltjes gereserveerd waren. Ja, dat mocht hij willen. De werkelijke reden was dat ik een andere keer in Tapas Café in slaap was gevallen. Dat gebeurt me aan het eind van de middag en na een maaltijd wel vaker; het zal de leeftijd zijn. De ober zei later dat zijn baas daar niet van gediend was. In Dick’s café viel ik destijds ook wel eens in slaap. Dan tikten ze me op de schouders om me wakker te maken. Ja, zo moet het. Ik ben er nooit geweigerd.

Thailand, 19 november – Connections heet de zaak waar ik na de maaltijd neerstrijk om, ja om wat te doen? Om rond te kijken want er is niets leukers dan mensen observeren. Op het tijdstip dat ik er ben is er in Silom soi 4 nog weinig uitgaanspubliek. De ober van Connections probeert voorbijgangers naar binnen te lokken met reclame over Happy Hour. Maar de meesten lopen door. De zaak zit ingeklemd tussen Adam, een massagesalon, en de bar The Stranger. Aan de overkant bevinden zich het Tapas Café en G’Bangkok. In die zaak ben ik wel eens geweigerd. Waarom vertel ik morgen. (Wordt vervolgd)

Thailand, 18 november – Ik ben geen lachebekje, maar als iets grappig is, kan ik onbedaarlijk lachen. Om Charlie Chaplin moet ik altijd lachen, om Nederlandse cabaretiers zelden tot nooit. Toen ik zat te eten in restaurant Sarica, een zaak die gefrequenteerd wordt door Japanners, zaten twee tafeltjes van mij vandaag twee Japanners op luide toon met elkaar te praten. Japanners praten altijd hard, maar deze spanden de kroon. Ze lachten bijna constant. Ook Thaise mensen lachen veel. Vertellen ze elkaar dan iets grappigs? Dat denk ik niet. De Thaise lach is geen lach, maar een bevestiging. Zoiets als: Gehoord en begrepen. Japanners zouden moeten dimmen.

Thailand, 17 november – Ik had pech gisteren. Het metrovoertuig was tjokvol, de priority seat was bezet door een vrouw. Ik ging pontificaal met mijn wandelstok voor haar staan, maar ze bewoog niet. Naast mij stond een moeder met een klein kind, waarvoor ze ook niet was opgestaan. Ik had willen vragen: Bent u zwanger of een monnik? Want die zitplaats is ook gereserveerd voor zwangere vrouwen en monniken. Die teef zou eens een beurt moeten krijgen op een bepaalde plaats, keihard zodat ze hemel en hel aanroept om te stoppen. Toen ze uitstapte, ging ik niet opzij voor haar. Ik had nog willen zeggen: Bedankt dat u niet voor me opstond.

Thailand, 16 november – Voor restaurants staat doorgaans een standaard met de menukaart. Hoe reageren voorbijgangers? Ik onderscheid een aantal types. Je hebt degenen die er een terloopse blik op werpen: dat zijn de passanten. Een tweede groep zijn mensen die snel door de kaart scannen; ze kijken maar zien niets. Dat zijn de bladeraars. De derde categorie zijn de onderzoekers, die de kaart nauwgezet doornemen en soms aan het personeel vragen stellen. Ik zat laatst in Sarica naast iemand die de kaart uitgebreid bestudeerde. Het leek erop alsof hij de gerechten uit zijn hoofd leerde ter voorbereiding van een s.o., een schriftelijke overhoring die in mijn schooltijd repetitie heette. Het duurde lang voor hij een keus had gemaakt.

Thailand, 15 november – Op 13 november noemde ik de zaak Differences, maar ik twijfelde toen al of hij zo heette. Inderdaad, zo heette hij niet. De naam luidt Connections en deze keer heb ik het goed, want ik heb hem opgeschreven. Ik heb het dus over mijn jongste ontdekking, een zaak in Silom soi 4 waar een flesje water 50 baht kost. Goedkoper kun je nergens terecht, behalve dan in 7-Eleven maar die heeft geen zitplaatsen. Connections is the place to be, nadat ik gegeten heb. Connections heb ik nog niet gelegd. Dat kan ook moeilijk want twee van de drie keer dat ik er geweest ben, was ik de enige klant.

Thailand, 14 november – Ik vraag me af: Wie heeft de veiligheidsspeld uitgevonden, de paperclip, de wasknijper? Wie heeft de perforaties in wc-papier bedacht zodat je het gemakkelijk kunt afscheuren en wie het rietje met de ribbels zodat je het kunt buigen? Het zijn geen levensvragen, maar ze houden me toch bezig. Ik denk ook niet dat de uitvinders ervan ooit een standbeeld zullen krijgen. Standbeelden zijn voor heersers met bloed aan hun handen. Bestaat van Gandhi, de man van het geweldloos verzet, een standbeeld? En van Sinterklaas, de grote kindervriend? Of Santa Claus, ook al zo’n sympathieke ouwe heer. Vragen, vragen, vragen; het is om gek van te worden.

Thailand, 13 november – Het bezoek aan Silom soi 4 dat ik gisteren beschreef, kreeg nog een staartje – even aangenaam als mijn eerste kennismaking. Ik ging er de volgende dag weer naar toe en streek neer bij een andere zaak, Differences geheten, omdat het terras van de Telephone bar nog werd uitgezet. Ook daar bestelde ik een flesje water. Dat kostte 50 baht, 5 baht minder dan bij de Telephone bar en 20 baht minder dan bij de Chicken bar (die eigenlijk Red Dragon heet) in Patpong. Moest denken aan lied 256 uit de bundel van Johannes de Heer: Tel uw zegeningen een voor een.

Thailand, 12 november – (Vervolg van gisteren) Ik had zondagavond ineens genoeg van de Chicken bar. De barkeeper zat de hele tijd zijn boekhouding bij te werken, de golfwedstrijd in Turkije boeide me maar matig. Ging naar Silom soi 4, een trefpunt voor homo’s, maar niet-homo’s worden er niet weggekeken. Streek neer bij de Telephone bar. Voor het eerst, want ben alleen in die straat geweest om te eten bij het Tapas café en Duitse buurman G’s Bangkok. Bestelde een flesje water. Dat kostte 55 baht. De Chicken bar rekent 70 baht. Mag u raden wat mijn volgende vaste plek wordt om uit te buiken na de maaltijd. Kassa!

Thailand, 11 november – Sinds mijn vaste uitgaansstraatje Soi Pratoochai aka Soi Twilight is gesloten, ben ik min of meer ontheemd. Twee prima restaurants zijn weggevallen: Dick’s Café en Maxis. Ook verdwenen is de Ocean bar (oftewel de bar met de lege flessen, foto) waar ik na de maaltijd neerstreek. Mijn nieuwe bar werd de Chicken bar, een kleine bar in Patpong. Ik ben er meestal de enige klant en kijk er naar de tv, waarbij ik de keus heb uit golf, voetbal, tennis en badminton. Ook voegde ik aan mijn uitgaansrepertoire bistro Hangover toe, maar daar kom ik voornamelijk ’s middags. Gisteravond deed ik een aangename ontdekking die mijn uitgaansavond rigoureus zal veranderen. Dat vertel ik morgen.

Thailand, 10 november – Lange tijd geen aandacht besteed aan teksten op T-shirts en tassen. Dat komt: Ik vind ze zelden grappig, paradoxaal, absurd of van wijsheid getuigen hetgeen je van een aforisme mag verwachten. Laat ik er eens enkele noemen. Op een tas: It’s me. Nogal voor de hand liggend, ik zou er It’s not me van maken. Van hetzelfde laken en pak is het advies: March Forward. Veranderen die tekst! Maak er backwards of sideways van. De tekst You can do it, sluit daar mooi op aan. Think and Act lijkt me een nuttig advies, althans in die volgorde. Maar het mooiste T-shirt draag ik. Daar staat niets op.

Thailand, 9 november – Waar vallen in Thailand de meeste verkeersdoden: binnen de bebouwde kom of erbuiten? Afgaande op wat ik vanaf mijn ‘uitkijkpost’ bij restaurant Sarica zie op de Surawong Road denk ik buiten de bebouwde kom. Want het verkeer op die weg staat stil of rijdt met een slakkengang. Nimmer heb ik een verkeersongeluk gezien. Alleen als de weg grotendeels vrij is, willen motorrijders er wel eens over scheuren, maar ook die heb ik nooit zien verongelukken. Uit het straatje naast Sarica komen regelmatig auto’s de weg oprijden. Ze voegen heel behoedzaam in tussen het verkeer, wat in Nederland ritsen heet. Ook wisselen van rijstrook gebeurt voorzichtig. En zelden wordt er getoeterd.

Thailand, 8 november – Wat voeren Thaise mensen zoal de hele dag uit? Ze eten, maakt niet uit hoe laat het is. Als ze niet eten, slapen ze, dat kan op elke plaats, in elke houding en op elk tijdstip van de dag. Als ze niet slapen, kijken ze naar een spannende Muai Thai wedstrijd op de televisie of naar een soap waarin veel ruzie wordt gemaakt. Als de televisie niets van belang toont, praten ze met elkaar, soms op luide toon wanneer ze de nodige alcohol hebben geconsumeerd. Of ze doen een spelletje op hun mobieltje: in de metro, in de bus, ook onder het eten en lopend. De wereld gaat aan vlijt ten onder, maar niet in Thailand.

Thailand, 7 november – Gisteren de gebruikelijke namiddag- en avondroutine gevolgd. Gedineerd in Sarica: vis op smaak gebracht met zwarte pepersaus. Koffie met hazelnootsmaak uit 7-Eleven gedronken in de Chicken bar (die eigenlijk Red Dragon heet), waar ik altijd de enige klant ben. Gekeken naar golftoernooi in Zuid-Korea. Werd gewonnen door een Thai, alhoewel hij eenmaal een balletje in het water sloeg wat een kostbare punt kostte. Na zijn overwinning werd hij besproeid met water, da’s beschaafder dan met champagne die verspild wordt bij winnaars van motor- en autoraces. In de metro gekeken naar een vrouwenbloesje met tekeningen van konijnen en parmantige hazen. Ja, ik ken het verschil. Ik heb ze niet geteld.

Thailand, 6 november – Bangkok was drie dagen een belegerde veste. 17.000 politieagenten hielden verspreid over de stad de wacht ter bescherming van de deelnemers aan de Asean Summit: regeringsleiders van de tien Aseanlanden, leiders van de zes dialooglanden en tal van gedelegeerden. De ambtenaren hadden vrij gekregen zodat de 200 limousines waarmee de Hoge Heeren en een enkele Dame werden vervoerd niet in het verkeer zouden vastzitten. Ik heb nog nooit zoveel agenten gezien die het druk hadden met niets doen. Bangkok Post, mijn belangrijkste bron voor Nieuws uit Thailand, bestond drie dagen voornamelijk uit Asean-nieuws. Ben blij dat het circus voorbij is, want oh wat was het nieuws saai.

Thailand, 5 november – Toen ik zondagavond op de Rama IV Road liep, op weg naar metrostation Sam Yan, begon het ineens, zonder enige vooraankondiging te gieten. Die weg biedt weinig bescherming tegen de regen, maar ik had geluk. Kon schuilen onder de luifel van het portiershokje van een parkeerterrein bij Wat Hua Lamphong, een tempelcomplex, waar vaak uitvaarten worden gehouden. De stortbui duurde niet lang, redelijk droog mijn weg vervolgd. Op mijn bestemming, metrostation Huai Khwang, zaten de trap en hal vol met wachtende mensen, want Donar ging ongenadig tekeer. Verder lopen zou betekenen waden door het water. Dus geduldig gewacht tot de regen minderde. Ja, dat leer je wel als je niet doorweekt wil worden.

Thailand, 4 november – Mijn schietgebedje van 2 november heeft succes gehad, want de volgende dag was het al weer 34 graden. Dus mijn polo ging terug de kledingkast in en ik kon weer een T-shirt dragen. Na Nieuws uit Thailand te hebben gemaakt, ging ik op weg naar bistro Hangover om er voor de tweede keer erwtensoep te eten. Die soep kun je ook eten als de mussen dood van het dak vallen. Op de voetgangersbrug over de kruising Sukhumvit Road-Asok Montri Road werden de voetgangers tegengehouden door agenten. Beneden stond het verkeer stil en was een weghelft ontruimd vanwege de Asean Summit. Zou 5 minuten duren en zo lang duurde het ook.

Thailand, 3 november – Bangkok Post telt tien strips in het Life-katern en op zondag verschijnt zelfs een cartoonbijlage. Voorheen bekeek ik ze als eerste nadat ik de krant had ontvangen. Maar tegenwoordig sla ik ze vaak over. Ze kunnen me niet meer boeien, ze zijn vaak voorspelbaar en ze toveren zelden een vette lach op mijn gezicht. Ja, ik heb mijn favorieten: de echtgenoot van Blondie die verslaafd is aan eten en slapen, ook op zijn werk als kantoormanager, en Peanuts met de eigenwijze beagle Snoopy. The born loser vind ik aandoenlijk, Andy Capp is alleen leuk als hij op zijn nummer wordt gezet door zijn vrouw. Insanity Streak en Wumo begrijp ik vaak niet.

Thailand, 2 november – Van de ene op de andere dag is de temperatuur gekelderd in Bangkok, alhoewel de thermometer slechts een verlaging van de maximum temperatuur van 34 naar 31 graden aangeeft. Maar die houdt geen rekening met de kille wind, die ook in mijn kamer waait doordat de balkondeur open staat, de jaloezieramen op de open-stand staan en mijn ventilator draait. Ik zou de kamer hermetisch kunnen afsluiten, maar dan stinkt die naar sigarettenrook. Heb mijn T-shirt verruild voor een polo, die ik al maanden niet heb gedragen. Als ik ga slapen leg ik een extra dekentje op mijn bed en doe een schietgebedje of het vandaag weer ouderwets warm mag zijn.

Thailand, 1 november – Slenterend op Patpong viel mijn oog op een stapeltje folders met het opschrift ‘Welcome to the Patpong Museum’. En omdat ik als journalist – weliswaar niet meer werkzaam maar journalist ben je voor het leven – geacht wordt nieuwsgierig te zijn, nam ik er één mee. De man die de folders bewaakte, zei dat de toegang 300 baht bedraagt inclusief een gratis biertje. Heb ik niks aan, want ik drink al lang geen bier meer. Het museum biedt onder andere een groot diorama model, een kijkje in een virtuele XXX show en fun games. Er is ook een sectie Ping pong, maar daar zul je wel geen tafeltennis kunnen spelen.

Thailand, 31 oktober – Als spiegels oren hadden, zou ik ze de vraag willen voorleggen: Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie zingt het mooiste in het land? Bij de vrouwen mag de spiegel kiezen tussen Ana Moura en Mayra Andrade; bij de mannen tussen Pedro Moutinho en Jehro. Om de vraag daarna te verfijnen tot Wie zingen mooier: De mannen of de vrouwen? Als de spiegel zijn handen niet wil branden, kan die de duetten noemen van de combinatie man-vrouw, zoals deze https://youtu.be/46j1KJCYeLs. Maar spiegels hebben geen oren en misschien is dat maar goed ook, want ze zijn me allemaal even lief.

Thailand, 30 oktober – (Vervolg van gisteren) Dat het vragen om steekpenningen met de nodige omzichtigheid gebeurt, bewijst een recent nieuwsbericht over een actrice die met haar Maserati werd aangehouden wegens een verkeersovertreding. De actrice erkende haar fout en zei: schrijf maar een bon uit. Ze had haast want was op weg naar haar werk. Maar de agent draalde, hij liep om de wagen, bleef vragen stellen en informeerde naar het model. Dit betekent dat hij naar steekpenningen viste, zegt de actrice, maar daar ging ze niet op in. Ze beschreef het incident op Instagram, de verkeersdienst stelde een onderzoek in en sprak de agent vrij. Nuttig om te weten.

Thailand, 29 oktober – Ik ben eens betrapt op het vervuilen van de straat met een peuk. Een agent was me gevolgd, tikte me op de schouder en pakte het corpus delicti feilloos op dat te midden van andere peuken lag. Hij begeleidde me naar een politiepost waar de chef me erop wees dat op mijn overtreding een boete van 2.000 baht staat, te voldoen op het politiebureau. Dat kwam slecht uit want ik had een kaartje voor de film. Talloze malen mijn excuses gemaakt, voorzien van een wai. Uiteindelijk zei hij: Als je 1.000 baht geeft, praten we nergens meer over. Als ik het initiatief had genomen, zou ik tweemaal bekeurd zijn, want het omkopen van een ambtenaar is strafbaar. (Wordt morgen vervolgd)

Thailand, 28 oktober – Ze zijn onbegroeid, er wonen geen mensen op, er varen geen veerboten naar toe, ze staan in geen enkele vakantiefolder en ze hebben geen naam. Ik heb het over de plastic eilanden die in de oceaan drijven. Thailand behoort tot de vijf toplanden ter wereld die verantwoordelijk zijn voor deze schandvlekken, maar het heeft nog weinig gedaan om de verspilling van plastic te bestrijden. Dode zeeschildpadden, doejongs en brydevinvissen zijn al lang geen uitzondering meer. Bij een filiaal van FamilyMart zag ik voor het eerst tassen van een mij onbekend materiaal op de toonbank liggen die 3 baht kosten. ’t Is een klein stapje in de goede richting. Nu nog een verbod op het gebruik van single-use plastic.

Thailand, 27 oktober – Donderdag 17 oktober is volgens de kalender de Thaise winter begonnen. Daarvan is in Bangkok nog niets te merken. Overdag loopt de temperatuur op van 27 naar 34 graden. Dus maakt mijn ventilator weer overuren. Weliswaar beschikt mijn kamer over airconditioning, maar die gebruik ik niet. Is erg duur, ongezond en elke keer als je naar buiten stapt v.v., krijg je een temperatuurschok. Heb ook geen zin om te rillen van de kou, dan had ik net zo goed in Nederland kunnen blijven. Voor de échte winter moet je de bergen in. Daar ligt ’s ochtends rijp. Maar in Bangkok heb je geen bergen.

Thailand, 26 oktober – (Vervolg van gisteren) In Engeland heb ik geleerd hoe je thee zet. Het water moet koken en de theepot dient naar de ketel op het gas te worden gebracht. Andersom is fout. Na de eerste kopje(s) wordt heet water toegevoegd aan de theepot. In het kopje thee komt een wolkje melk. Da’s een rare gewoonte, maar in Engeland rijden ze ook aan de verkeerde kant van de weg. Da’s al even raar. Tea is een lichte maaltijd, waarbij de koektrommel open blijft. Er kan ook een warme maaltijd mee bedoeld worden. Een high tea bestaat uit zoete en hartige hapjes, waaronder scones met clotted cream, maar dat is geen dagelijkse kost.

Thailand, 25 oktober – Toen Nederland alleen nog ijsthee kende van het bekende merk Lipton, kende Thailand ook al ijskoffie. Die is pas later doorgedrongen tot Nederland, maar of die veel gedronken wordt in ons kille klimaat betwijfel ik. Onze koffie moet zijn: Zwart als de nacht, zoet als de liefde, heet als de hel. Bij Sarica, Hangover en Indulge, waar ik wel eens koffie drink, krijg ik een kannetje koude melk bij de koffie. Dus die is nooit heet als de hel. Koffiemelk, koffieroom ben ik nog nooit tegengekomen, wel koffiecreamer. Zwarte nachten bestaan alleen in het oerwoud, zoete liefde komt alleen voor in romantische B-films. (Wordt vervolgd)

Thailand, 24 oktober – Natuurlijk past het niet om mijn column te wijden aan het menselijk excrement, maar waarom eigenlijk niet? U mag hem desgewenst overslaan. Ik onderscheid [spreek uit: schijt] diverse vormen: kroket, frikandel, bitterballetjes, kousenband en hoewel uitzonderlijk soep. Ik kan ze nooit herleiden tot wat ik de dag tevoren heb gegeten tenzij ingrediënten niet verteerd zijn zoals de steeltjes van basilicum. Betekent dit nu dat ik teruggevallen ben in Freud’s anale fase? De orale fase heb ik nooit verlaten, want ik houd van een goede maaltijd. Over de fallische en genitale fase zwijg ik. U mag wel alles eten, maar niet alles weten.

Thailand, 23 oktober – Koffie is de brandstof van mijn journalistieke motor. Zonder koffie zijn mijn gedachten stroperig en gaan de luiken voor mijn ogen maar moeizaam open. Gedachtig de uitdrukking ‘Gemak dient de mens’ beperkt koffie zetten zich tot het open knippen van een stick Moccona 3 in 1, de inhoud in een mok ledigen en de mok voor de helft vullen met warm water uit een elektrische waterkoker c.q. thermoskan. Even roeren en dan gaat de zoveelste koffie erdoor. Eigenlijk te veel, maar het is een verslaving. Na de warme maaltijd koop ik altijd bij 7-Eleven een bekertje koffie met hazelnootsmaakje (22 baht). Smakelijker dan in menig etablissement.

Thailand, 22 oktober – Ze hellen 56 graden naar links, ze hellen naar rechts, behalve bij een crash, dan wil dat niet zo lukken. Om de verveling te verdrijven kijk ik naar de Japanse MotoGP. Mark Marquez die in Buri Ram al tweemaal gewonnen heeft, ligt aan kop. Snel gezapt naar andere kanalen. Wat zien ik? Een interview met een verwijfde Zuid-Koreaanse zanger, film Batman and Robin, twee kanalen met testbeeld, een reclame van Laktasoy sojamelk, een natuurfilm, een kookprogramma, Breaking News, een voetbalwedstrijd – niets dat mijn aandacht kan vasthouden, dus terug naar de MotoGP: na 24 ronden en 42 minuten wint Honda-rijder Marquez. Laat de Prosecco maar knallen.

Thailand, 21 oktober (Vervolg van gisteren) – 6.000 baht foetsie: dat is niet bepaald een bedrag dat ik kan missen. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd. Ik zag mezelf op straat zitten met een bordje ‘Help me’, dacht: ik kan altijd nog mijn horloge belenen bij de Pawnshop. Geld lenen bij een loanshark zou ook kunnen, maar die rekenen torenhoge rentes. Al met al duurde de paniekaanval iets van een kwartier. Want op een gegeven ogenblik tastte ik in de achterzak van mijn pantalon. Bleek ik de hele handel in gestopt te hebben. Waarom ik mijn achterzak controleerde weet ik niet, want die gebruik ik nooit. De 2.000 baht teruggegeven, het personeel van Sarica moest er wel om lachen – ik ook, als de spreekwoordelijke boer.

Thailand, 20 oktober – Ik was vrijdag in paniek. Tastte in mijn broekzak. Leeg!!! Ruim 6.000 baht, de debitcard van de Kasikornbank en het visitekaartje van mijn hotel ontbraken. Normaal heb ik nooit zoveel geld bij me, maar deze keer had ik onderweg flappen getapt. Had ik het misschien verloren in het toilet van Sarica? Nee, daar lag niets, het personeel wist het ook niet. Paar keer heen en weer gerend tussen restaurant en bar waar ik de dramatische ontdekking deed. Vroeg ook de knaap die ik  een biertje had aangeboden of hij misschien iets gezien had. Noppes. De kassier van Sarica leende me spontaan 2.000 baht, zodat ik in ieder geval kon thuiskomen. Hij gaf ook het telefoonnummer van de bank en adviseerde mijn kaart te laten blokkeren. (Wordt morgen vervolgd)

Thailand, 19 oktober – Ik slaap in afleveringen, zelden langer dan 2 uur. Het schijnt een euvel te zijn waaraan meer ouderen lijden. Omdraaien en opnieuw in slaap vallen, lukt me niet. Dus zet mijn laptop aan, knutsel aan teksten, luister op YouTube naar muziek, kijk naar video’s. In de loop van de nacht plaats ik mijn column op Facebook en om zes uur ga ik naar beneden, naar de receptie, om de krant op te halen. Soms later omdat ik dan op één oor lig. Daarna begint wat ik noem mijn hobbywerkdag, het samenstellen van Nieuws uit Thailand, onderbroken door hazeslaapjes. Zo, weet u dat ook weer.

Thailand, 18 oktober – Ik heb het al vaak meegemaakt als passagier op een motortaxi. Plotseling duikt een motorrijder van achter een auto op en komt bij het inhalen op de weghelft terecht van het tegemoet komende verkeer. Ik doe elke keer een schietgebedje dat het goed afloopt. Niet voor hem, wat mij betreft rijdt hij zich te pletter, het liefst tegen een betonnen muur. Maar voor mij, want ik wil niet eindigen als rouwadvertentie in de NRC of liever nog Trouw. Tot nu toe is het altijd goed gegaan, hoewel het soms op het nippertje was. Mijn moeder zou gezegd hebben: Het is je tijd nog niet. In Thailand zeggen ze: Boeddha beschermt.

Thailand, 17 oktober – Hoera! Ik heb eindelijk hutspot zuurkool gegeten die naar zuurkool smaakte. Niet die laffe hap die ik eerder at bij The Old Dutch, want die bestond grotendeels uit aardappelpuree. De zaak bestaat niet meer, maar of de sluiting verband hield met de ‘zuurkool’, weet ik niet. De hutspot zuurkool die naar zuurkool smaakte, at ik bij Hangover, de bistro waarover ik eerder schreef en waar ik tot nu toe de kroket en frikandel heb gegeten plus op 3 oktober haring tijdens een druk bezochte avond ter gelegenheid van Leiden’s ontzet in 1574. De bitterballen moeten nog een beurt krijgen. Ik begin op een Thai te lijken, want eten is een van hun favoriete bezigheden.

Thailand, 16 oktober – Van elke zeven zitplaatsen in de metro is één een priority seat, gereserveerd voor monniken (die doorgaans dik zijn), zwangere vrouwen, moeders met kind en personen die zoals ik moeilijk ter been zijn, te herkennen aan hun wandelstok. Niet altijd staat de persoon die de zetel bezet, voor me op. Vooral vette wijven veinzen verdiept te zijn in iets heel belangrijks op hun mobieltje, zoals het spelen van een dom spelletje. Ik heb dan de neiging te vragen: Are you pregnant? Maar ik vrees dat ze a) een pesthekel hebben aan niet-Aziatische buitenlanders, b) het woord pregnant niet kennen en c) gaan krijsen dat ik ze een oneerbaar voorstel doe. Dus zeg maar niets. Meestal staat een ander voor me op.

Thailand, 15 oktober – Heb een nieuw gerecht aan mijn keuzemenu toegevoegd. Stond niet eerder op de kaart van Took Lae Dee, het G&G restaurant van Foodland. Gegrilde lake snapper met Café de Paris-saus en gebakken knoflookrijst. Voor de salade, dat weet het personeel al, heb ik bedankt. Ik bid niet voor konijnenvoer, om Bartje te parafraseren. Wanneer leren ze eens een pittige vinaigrette maken? De vis (nooit eerder gegeten) was smakelijk, de saus (die ik niet ken) smaakte voortreffelijk en ik moet zeggen knoflookrijst is heel wat lekkerder dan witte rijst. Het gerecht kost 169 baht: ook niet verkeerd. De zaak maakt zijn motto Goed&Goedkoop meer dan waar.

Thailand, 14 oktober – Gisteren werd het overlijden drie jaar geleden van koning Rama IX herdacht. Ter verhoging van de feestvreugde was de verkoop van alcohol verboden, maar fervente drinkebroers hadden natuurlijk al hun voorzorgsmaatregelen genomen. Monniken werden ’s ochtends weer gruwelijk verwend door gelovigen die menen zo hun karma te kunnen verbeteren. ’s Avonds werden op tal van plaatsen kaarsjes aangestoken ter nagedachtenis aan de ‘beloved’ monarch, zoals de krant schrijft. Een kennis vroeg eens aan een goede Thaise vriend wat hij van de huidige vorst, de man met de villa in Duitsland, vond. Hij antwoordde, de vraag ontwijkend: Hij is mijn koning, ik moet hem respecteren.

Thailand, 13 oktober – Het eerste wat me opviel toen ik door mijn straatje liep op weg naar mijn favoriete restaurant Sarica: een poepende poes. Hij draaide een mooie dunne drol. Poepende honden zijn geen uitzondering, maar een poepende poes zie je niet vaak op straat. Het volgende wat me opviel toen ik inmiddels in een tuktuk zat, was een meisje dat haar mobieltje tussen haar schouder en oor klemde bij het instappen in een taxi. Het derde wat me opviel was een man op het terras van bistro Hangover die lang en luidkeels zat te bellen terwijl zijn vriendin geduldig wachtte tot hij uitgeluld was. Als ik haar was, zou ik gezegd hebben: Ik ga wel even aan een ander tafeltje zitten, want ik wil je niet storen.

Thailand, 12 oktober – Geen groter genoegen om op een nat wegdek te lopen in de wetenschap dat het gegoten heeft. Dat was onlangs het geval toen ik op weg was naar Sarica om de avondmaaltijd te gebruiken. Daar ben ik toch maar mooi aan ontsnapt, dacht ik. De regen die is gevallen, kan niet meer vallen, want ik zat op dat moment in de metro. Deze logica ontleen ik aan mijn moeder die dit zei wanneer ik schroomde om naar buiten te gaan. Een andere dooddoener die ze gebruikte was: Van de regen smelt je niet. Ja, moeders hebben een arsenaal aan dit soort opmerkingen.
Zie de pagina Hussen met je neus ertussen op mijn blog.

Thailand, 11 oktober – Met een typemachine kun je een aardig deuntje componeren, dat bewijst het nummer The Typewriter (1935). Blaffende honden, jankende katten en kraaiende hanen zijn eveneens geschikt als muzikant. De kat hoef je alleen maar aan zijn staart te trekken om hem te activeren. En niet te vergeten vogels, de kanarie bijvoorbeeld kan heel mooi zingen. Maar hoe zit het met de flatulentie, het darmgas, populair de scheet of ruft geheten? Is het mogelijk de verschillende geluiden te combineren tot een melodieus geheel? Zonder de bijbehorende stank natuurlijk, want die leidt alleen maar af. Petomanen aller landen verenigt u en zing een winderig lied.

Thailand, 10 oktober – Lange tijd verpoosde ik ik mij met luisteren naar klassieke muziek. Mijn favoriete vertolkers waren Yuja Wang, Lang Lang, Glenn Gould, Alicia Ott. Maar de laatste weken luister ik alleen nog maar naar wereldmuziek: naar de Kaapverdische Mayra Andrade, de Portugese fadozangeres Ana Moura en naar de Franse chansonnière Chimène Badi (foto). Ze hebben alle drie fluweelzachte stemmen waarin ik verdrink. Als de engelen in de hemel zo zingen, teken ik voor een hemelverblijf en laat de hel, hoewel net zo warm als Thailand, links liggen. Mijn ouders hielden van opera, mijn tante was operazangeres, bekend bij het opera minnend volksdeel maar minder bekend bij het grote publiek dan Gré Bouwenstein en Joan Sutherland. Van opera heb ik nooit gehouden.
Mayra Andrade, https://youtu.be/6Yx3_5ZliLk
Chimène Badi, https://youtu.be/pYv_oP5F7GI
Ana Moura, https://youtu.be/t6b-jppQ198

Thailand, 9 oktober – De illustraties bij mijn columns pluk ik van internet en komen een heel enkele keer uit mijn fotoarchief. De foto van een koelkast die ik gisteren bij mijn column plaatste, is niet de koelkast die ons gezin bij elkaar spaarde met AH-zegels via de Premie van de Maand Club. In de deur staat een melkkartonnetje, maar die bestonden toentertijd nog niet. Melk kochten we los van de melkboer die langs de deuren ging en in flessen. In de jaren vijftig werden bruine flessen geïntroduceerd, dan zou de melk beter beschermd zijn tegen zonlicht. Maar de flessen werden zeer snel warm, waardoor de melk snel bedierf.

Thailand, 8 oktober – Als ik boodschappen doe bij 7-Eleven krijg ik een of meer zegeltjes, afhankelijk van het bedrag dat ik besteed. Inmiddels de eerste volle spaarkaart ingeleverd. Die was goed voor 167 baht, maar dat bedrag kreeg ik niet uitgekeerd. Ik moest zelfs een artikel toevoegen aan mijn inkopen want 1 artikel dat 93 baht kostte, was niet voldoende. Begonnen aan mijn tweede spaarkaart met aan de ene kant 63 vakjes en de andere kant 54. Het zegeltjes systeem doet me denken aan Kes, Animo en AH zegels destijds in Nederland. Dankzij de AH-zegels en de Premie van de Maand Club kon ons gezin de eerste koelkast kopen.

Thailand, 7 oktober – Om een gelukkig mens te zijn, moet je op tenminste één terrein excelleren. Wat denkt u van deze definitie van geluk? Je moet zoals Genn Gould alle composities van Bach uit je hoofd kunnen spelen, gitaar kunnen spelen als virtuoos Django Reinhardt, de 100 meter sprint in 9.58 minuten kunnen lopen, enzovoort. Als je zo redeneert, zijn er maar weinig gelukkige mensen op aarde, en ik behoor er zeker niet toe. Ik kan weliswaar een aardig tekstje brouwen zonder storende spelfouten, maar ik zal nooit een literair meesterwerk kunnen schrijven. Ben ik dan een ongelukkig mens? Ach, zolang de zon schijnt in Thailand, valt ermee te leven.

Thailand, 6 oktober – Ik ben in de ban van de Kaapverdische zangeres Mayra Andrade. In de eerste plaats omdat Portugees een prachtige zangtaal is – zoals ook trouwens de Franse taal. Maar haar meest aantrekkelijke eigenschap is het plezier dat ze uitstraalt tijdens het zingen. Ze is tegelijk enthousiaste uitvoerder en enthousiaste toehoorder. Ik heb haar toevallig op YouTube ontdekt. Als ik YouTube open, is het eerste waar ik naar luister iets van haar. Maakt niet uit wat, het is allemaal even betoverend. Misschien vraagt u zich af: Thaise muziek, heb je daar dan niks mee? Inderdaad. Ik heb op YouTube nog nooit een Thais nummer aangeklikt. (Aanbevolen: https://youtu.be/aXFH8LfPbOk)

Thailand, 5 oktober – Mijn oude middelbare school, het Groen van Prinstererlyceum in Vlaardingen, bestond vorige maand 100 jaar. Ter gelegenheid daarvan is een gedenkboek samengesteld, waaraan ik een zeer bescheiden bijdrage heb mogen leveren. De school stuurde het op mijn verzoek op. ’t Is een lijvig en rijk geïllustreerd boekwerk van 176 pagina’s met een verhaal over de geschiedenis en vijftig bijdragen van oud-leerlingen en leraren. Ik weet nu dat ik niet de enige ben die altijd heeft gedacht dat Groen de voornaam van de naamgever was, want dat was Guillaume. Klasgenoten ben ik er niet in tegengekomen en ik sta op geen enkele foto. Teleurstellend? Nee hoor, mijn herinneringen draag ik elke dag bij me.

Thailand, 4 oktober – Dat Leiden na een lange belegering door Spaanse troepen op 3 oktober 1574 werd ontzet doordat Willem van Oranje de dijken doorstak, was mij bekend. Goed opgelet op school en als lagere-schoolonderwijzer vast wel over verteld. Dat dit heugelijke feit jaarlijks wordt gevierd in de sleutelstad wist ik ook, maar niet dat dit al sinds 1886 (oprichting 3 October Vereeniging) gebeurt. En gisteren werd het ook in Bangkok gevierd. Na de avondmaaltijd – de avond was nog jong en ik was toch in de buurt – ging ik naar Hangover, de bistro waarover ik eerder schreef. Ik viel er met mijn neus in de boter, beter gezegd de haring. De zaak zat bomvol en uitbater Piet serveerde broodjes haring en hutspot. Lekkerrrrr…

Thailand, 3 oktober – Gaf ooit een gastles over journalistiek in Nederland voor studenten communicatiemanagement aan de Chulalongkorn universiteit. De docente had me voorbereid dat studenten te laat zouden komen en met elkaar zouden praten. Haar voorspelling kwam uit. Slechts één student, een Amerikaanse jongen, stelde een vraag. Een volgende keer begin ik met: Zijn er vragen? Als die uitblijven, zeg ik: Dan is dit het eind van mijn lecture, want in de journalistiek moet je vragen kunnen stellen. Da’s overigens geen ramp voor mijn gehoor want ze worden woordvoerder of voorlichter en hoeven alleen maar na te kauwen wat hun baas zegt.

Thailand, 2 oktober – De metrolijn waarmee ik naar het stadsdistrict Bang Rak reis en terug heet Blue Line; in de reclames zelfs Happy Blue Line. Maar sinds de lijn is verlengd kan hij beter Unhappy Line heten, zeker in de spits wanneer de passagiers als haringen in een ton worden vervoerd. Voor het eerst staan er lange rijen voor de betaalautomaten en loketten op station Sam Yan, om ruimte te sparen in slangenrijen. Veelal studenten van de Chulalongkorn universiteit aan de overkant van de Rama IV Road. Laatst in (gehuurde) toga, de trotse bezitter van een bachelor’s graad, en bossen bloemen dragend. Ik hoef nooit in de rij te staan want ik heb een pasje, waarvan ik het tegoed in de stille uurtjes opwaardeer.

Thailand, 1 oktober – Que sera, sera, whatever will be, will be, een lied uit 1956 populair gemaakt door Doris Day, hoor ik regelmatig tijdens de maaltijd in restaurant Sarica (https://youtu.be/xZbKHDPPrrc). Ook andere songs, zoals van Abba, hoor ik er vaak. Het lijkt wel of Sarica slechts één muziekbandje heeft. Wat opvalt: het is het allemaal muziek uit de jaren vijftig, zestig en zeventig, die ik bijna woordelijk kan meezingen. Een dreun die ook regelmatig langskomt is de muziek bij Line Dancing, een formatiedans waarbij een groep mensen uitgedost als cowgirls en cowboys in één of meer rijen danst, waarbij ze dezelfde bewegingen uitvoeren. Gelukkig staat de muziek op een beschaafd volume, dus echt stoort het niet.

Thailand, 30 september – Mag je Chinezen nog spleetogen noemen, iemand met rood haar een vuurtoren of rode biet, een zeer bleek persoon bleekscheet en een gebrild persoon een brillenjood, eventueel schele? Of zijn al die uitdrukkingen politiek niet correct? Ik las op Wikipedia dat amandeloog een synoniem is voor het pejoratieve spleetoog. Dat klinkt al stukken beter, want vrouwen met ogen als amandelen zijn verleidelijk. Ik denk dat Hooglied 7 daarop doelt met de tekst: uw ogen zijn als de vijvers te Hesbon, bij de poort van Bath-rabbim. Van Dale 1898 noemt als synoniem voor bleekscheet: bleekfiest en bleekschijter, maar die klinken al even erg. Ben ik wel eens uitgescholden? Ik draag al sinds mijn negende jaar een bril. Dus?

Thailand, 29 september – De uitdrukking ‘Les extrêmes se touchent’ lijkt perfect van toepassing op paarvorming in Thailand. Ik zie vaak paartjes die bestaan uit een dikke en een dunne Thai (doorgaans meisjes), uit een lange buitenlander en een korte Thai, uit een oudere expat en een jong Thais ding, en uit een tomboy (jongensachtig meisje) en lady. Andere combinaties zijn ook mogelijk: bijvoorbeeld mensen met lange en korte voeten, mensen met een kunstgebit en zij die nog in het gelukkige bezit zijn van hun eigen tanden, zwervers en fatjes. Alleen de combinatie snelwandelaars en slenteraars wordt een beetje moeilijk.

Thailand, 28 september – Bestaan ze nog: chocolade sigaretten? Ze werden in 2013 verboden door de EU, want zouden kinderen aanzetten tot roken. Ongezonde etenswaren en snoepgoed zitten in een verdomhoekje. Herinner me dat kinderen ooit werd afgeraden om wanneer ze jarig waren, snoep in de klas uit te delen. Die werd vervangen door stronkjes bloemkool, radijs, augurkjes en wat dies meer zij. Toen ik in de lagere school voor de klas stond, heb ik me nooit laten meeslepen door deze gezondheidsmanie. In Thailand wordt door kinderen veel gesnoept en gesnackt. Softdrinks zijn een suikerbombardement. Ik zie veel kinderen die aan obesitas lijden. Dat zijn de diabetes patiënten van de toekomst.

Thailand, 27 september – Was vroeg thuis na de avondmaaltijd. Had niets om handen dus zette de tv aan. Kanaal 28 toonde ‘Live and let die’, een James Bond film die ik ooit gezien heb. Alhoewel ik de nagesynchroniseerde gesprekken niet kon volgen, toch geboeid gekeken. Herkende enkele scènes zoals de dubbeldeksbus die onder een laag viaduct ‘onthoofd’ wordt, Bond die in een krokodillenkwekerij over krokodillen naar de overkant van een vijver loopt (heb de trucage later gezien), een achtervolging met speedboten, politiewagens die aan gort worden gereden, voodoo rituelen en enkele personen zoals de man met de stalen nijptanghand en de sheriff met zijn opgezwollen wang. Wat me opviel: Bond lacht nooit; ik heb wel gelachen.

Thailand, 26 september – Toen de Koude Oorlog in de jaren vijftig van de vorige eeuw op zijn hoogtepunt was, kreeg de angstige bevolking adviezen hoe een atoomaanval à la Hiroshima en Nagasaki te overleven. Veilige schuilplaatsen waren onder een trap en onder een tafel. Elke straat [?] had een blokhoofd van de BB (Bescherming Bevolking) te herkennen aan een blauw bordje naast de bel van zijn woning. Mijn moeder had een voorraadje blikgroentes aangelegd: appelmoes, doperwten, bruine bonen, kapucijners. Daarmee kon ons gezin van zes het iets van een week uitzingen. Daarna zou de fall-out over zijn. Als ik de blikken op de schappen van AH zie, denk ik wel eens: die dreiging was bedacht door Hero.

Thailand, 25 september – Naast mij in de metro zat een vrouw met op haar schoot een stoffen tas waarop de tekst stond The National Anti-Corruption Commission. Ze had haar ogen dicht, wat wel illustratief genoemd kan worden van hoe Thaise mensen tegen corruptie aankijken. Net als de drie aapjes, die niets horen, niets zien en zwijgen. Maar als ze er zelf beter van worden, hebben ze er geen bezwaar tegen. Of de vrouw bij de NACC werkt, weet ik niet. Op haar shirtje stond trouwens Egat, zag ik toen ze gelijktijdig met mij uitstapte. Egat is het landelijk elektriciteitsbedrijf. Fout bedrijf: is een voorstander van kolencentrales.

Thailand, 24 september – ‘Ik heb m’n wagen volgeladen, Vol met oude wijven…’, begon ik in stilte te kwelen toen ik uit de 7-Eleven stapte. (https://youtu.be/rhVEWMJcBgs) Zag hoe twee jonge wijven, bepaald niet de slankste, achterop de motorfiets van een motosai (motortaxibestuurder) klommen. De bestuurder moest wel een klein eindje naar voren opschuiven om ruimte te maken voor hun dikke reet. Hij was de enige die een helm droeg, had ook geen reserve helm bij zich, zoals ik op sommige plaatsen in de binnenstad zie. Bij mij in de buurt draagt meer dan de helft van de motorrijders geen helm. Soms hangt hij werkeloos aan het stuur. Totdat een agent in het vizier komt.

Thailand, 23 september – Aan de manier waarop veel Thai een pen vasthouden, kan ik zien dat ze niet gewend zijn veel te schrijven. Als ik schrijf, ligt de pen losjes in mijn hand, maar zij houden hem krampachtig vast. Ik vraag me af of het vak schoonschrijven op het rooster van Thaise scholen staat. Ik leerde het aan de hand van de schrijfmethode ‘Eerst duidelijk, dan snel’. In het begin schreef ik met kroontjespen. In de schoolbanken zat een gat met een potje waarin de meester of juf inkt deed. Was vaak een knoeiboel. Later kwam de balpen en vulpen. Nog steeds schrijf ik het liefst met een vulpen. Ik heb een lichtgewicht Waterman.

Thailand, 22 september – Ik schreef gisteren in mijn column dat een uur wachten het verschil kan maken tussen doordrenkt raken [van de regen] en droog blijven. Maar die vlieger ging gisteren niet op, toen ik zoals gebruikelijk naar Surawong ging voor het avondeten. De regen had flink huisgehouden, dus stelde ik mijn vertrek uit. Maar het bleef druppelen; ik noem dat een oude mannen zeikregen want wij oude mannen weten alles van druppelen [en droog schudden]. Ben toch gegaan langs een route met de meeste overkappingen. Van de regen smelt je niet, zou mijn moeder gezegd hebben. Thuis mijn vochtige kleding te drogen gehangen.

Thailand, 21 september – Als het pijpenstelen regent, is de beste strategie: wachten tot de regen stopt. Meestal is een half à één uur voldoende, da’s peanuts op een mensenleven. Vrijdag kwam er een nieuwe oorzaak bij. Om 20 uur, midden in de spits, arriveerde ik bij metrostation Sukhumvit. Moest eerst wachten voor de roltrap en nadat de inmiddels tot een meute uitgegroeide wachtenden over de (rol)trap naar beneden was gestormd, kon je op het perron letterlijk over de hoofden lopen. Ik was even bang geplet te worden want de roltrap bleef nieuwe oogst aanvoeren. Fluks weer naar boven, in Black Canyon een ijsje gegeten en na een uur de reis zonder vertragingen voortgezet.

Thailand, 20 september – Ik zal nooit een baby roemen. ‘Wat een wolk van een kind’, komt niet over mijn lippen. Wel: Nou, alles zit erop en eraan (als dat het geval is). Ze poepen, pissen, eten en slapen en met een beetje geluk huilen ze niet de hele nacht. Meer valt er niet over te zeggen. Kinderen worden pas interessant als ze de tafels van vermenigvuldigen (het liefst tot en met 12) kunnen opzeggen – ook achterstevoren. Het leukst zijn kinderen als ze slapen of naar school zijn. Daarbuiten geldt: Kinderen zijn hinderen, zoals Vader Cats dichtte (1577-1660). Hier sprak een kenner, want hij had zeven kinderen.

Thailand, 19 september – Zijn Thaise mensen bang voor de regen? Denken ze dat ze kaal worden wanneer regenwater op hun hoofd terecht komt? Dat moet de reden zijn waarom ze, zelfs als het een kleine beetje druppelt, hun hand of iets anders boven hun hoofd houden. Wat, maakt niet uit als hun kapsel maar droog blijft. Ik heb wel eens gelezen dat ze bang zijn ziek te worden als hun haar nat is. Dat is al net zo onwaarschijnlijk als kaal worden. De enige verklaring die hout snijdt, is de concentratie fijn stof in de grote stad. Na elke regenbui moeten ze in een kapsalon hun haar laten wassen. Het is gewoon zuinigheid.

Thailand, 18 september – Op 18 september 1910 werd mijn moeder geboren. Ze had twee zussen, een derde is al op jonge leeftijd gestorven. Ze vertelde me ooit dat een voorbijganger dit voorspeld had toen ze het kind zag. Ze zei: Dat is een engeltje, die wordt niet oud. Ik moet vaak aan mijn moeder denken. Toen ik les gaf op de School voor Journalistiek citeerde ik wel eens een van haar wijze levenslessen. Die maakte ze zich tijdens de crisis- en oorlogsjaren eigen. Mijn moeder had gewild dat ik een meisje was. Daarom krulde ze mijn haar, zo leek ik toch een beetje op een meisje. De krullen zijn verdwenen, maar ik heb mijn haar nog.

Thailand, 17 september – Een meter of 50 vanaf restaurant Sarica begon het te druppelen. Toen ik in veiligheid was, ging het stortregenen. Soms moet je geluk hebben. Toen ik klaar was met eten, druppelde het weer, maar nu minder. Ik kocht mijn favoriete koffie met hazelnootsmaakje bij 7-Eleven (22 baht) en liep naar mijn vaste barretje, waar ik zelf de afstandsbediening van de televisie mag bedienen. Ik kijk vaak naar voetbal, golf en tennis. Andere sporten vervelen al snel, zoals formule 1 races, motorraces en badminton. De terugweg naar mijn pied à terre geheel droog afgelegd. Het verkeer op de Rama IV Road stond in een recordfile vanwege de stortbui. Leedvermaak.

Thailand, 16 september – Horror story. Ze dacht gelukkig getrouwd te zijn. Hij zou nooit vreemd gaan, had hij haar bezworen. Maar toen ze een keer eerder dan gebruikelijk thuiskwam van haar werk, betrapte ze hem in hun bed met een vrouw. Ze zei niets, pakte zijn pistool uit de kast, laadde het en schoot het magazijn op beiden leeg. Daarna sneed ze zijn penis af en stopte die in de mond van de vrouw. Ze ging naar de politie en zei triomfantelijk: Ik heb hem gestraft. De politie had er begrip voor, de rechter had er begrip voor. Ze kreeg levenslang en heeft nog geen seconde spijt gehad van haar wraak.

Thailand, 15 september – Ik lijd niet aan claustrofobie, maar bij voorkeur laat ik de deur van mijn kamer open – ook als ik overdag tussendoor een dutje doe. Vanaf twee kamers aan de overzijde van de gang kunnen mensen een blik in mijn kamer werpen. Vanaf de kamer recht tegenover de mijne ben ik zelfs zichtbaar als ik aan het werk ben. Ik zit er niet mee. Alleen ’s nachts gaat de deur dicht om het ganglicht tegen te houden. En als ik mij verkleed of in mijn blootje loop, want ik ben geen potloodventer. Veel ruimte biedt mijn kamer niet: 5,50×2,75 meter minus 2,20 vierkante meter voor de badkamer. Eigenlijk ben ik een heremiet.

Thailand, 14 september – Kwam al zappend op Facebook terecht bij Hans Teeuwen, Herman Finkers en Theo Maassen. Van deze drie is Finkers mij het meest sympathiek met zijn droogkomische grappen. Ik heb nog nooit een cabaretvoorstelling bezocht; nu ik erover nadenk, ook niet een musical, wel optredens van Astrid Gilberto, Nina Simone en Miriam Makeba. Drie jaar achtereen naar het North Sea geweest, daarna nooit meer. In Thailand eenmaal naar de film geweest: Goodbye Lenin. Eenmaal een cd gekocht met een show van Thongchai McIntyre, beter bekend als Bird. Absoluut hoogtepunt: Jacques Brel in de Rotterdamse Schouwburg. Heb het programma nog. Luister: https://youtu.be/D2oM6RhKPkE

Thailand, 13 september – Ik draag het liefst een wit T-shirt of een wit singlet als ik buiten loop. Als de duisternis invalt, ben ik dan goed zichtbaar voor motorrijders die het niet zo nauw nemen met de verkeersregels. Ik loop aan de rechterkant van de weg, zodat ik het tegemoetkomend verkeer goed kan zien en eventueel een stapje opzij kan doen als dat nodig is en er ruimte voor is. Thaise mensen zie ik vaak aan de ‘verkeerde’ kant van de weg lopen. Die begrijpen niet waarom de andere kant veiliger is. Alleen als het de schaduwkant is, is daar iets voor te zeggen. Ik doe ’t ook wel eens.

Thailand, 12 september – Ik ben een junkie. In Nederland een haring junkie, in Thailand een kroket junkie sinds ik in bistro Hangover een prima kroket heb gegeten. Weliswaar nog geen Van Dobben kroket of Kwekkeboom, want dat zijn de beste (en duurste). Maar de croquette (zo mag je kroket ook spellen) van Hangover staat wat mij betreft op plaats 3 van het erepodium. Of ze gezelschap krijgt van de bitterballen, weet ik niet want die heb ik nog niet geproefd. In Nederland heb ik proefondervindelijk vastgesteld dat je 3 minuten moet wachten, alvorens erop aan te vallen om te voorkomen dat je je mond verbrandt. Het valt niet mee, zo lang te moeten wachten.

Thailand, 11 september – Twee dikke vrouwen kwamen restaurant Sarica binnen lopen, mijn favoriete bunkerhaven. Ze deden me denken aan het excentrieke Britse kookprogramma Two Fat Ladies (1996-1999). In hun programma kookten de Dikke Dames op diverse locaties traditionele Britse gerechten, die zich vooral kenmerkten doordat ze moddervet waren. Het leukste van het programma vond ik te zien hoe ze op motor met zijspan naar de kookplek reden. Een van de twee mocht graag een saffie opsteken bij het koken. Die is overleden aan kanker. Of de ander nog leeft, weet ik niet. Of de eters het bombardement aan vet hebben overleefd, is mij ook niet bekend.

Thailand, 10 september – Leestips voor mijn columns op Facebook. Geloof nooit wat ik schrijf, want veel is fantasie, overdreven, onzin en van nul en generlei waarde. Reageer niet en zeker niet als je het beter denkt te weten dan ik, want die opmerkingen laat ik onder de delete-knop verdwijnen. Ik heb een hekel aan wijsneuzen. Commentaar dat ik niet begrijp, schrap ik ook. Reacties waarover ik denk: Scherp, of waardoor ik moet lachen mogen wel. Met een beetje geluk krijgen ze zelfs een Like van mij. Sommigen willen chatten: daar heb ik een broertje dood aan. Ga met een bepaald lichaamsdeel spelen, denk ik dan.

Thailand, 9 september – Kwam toevallig terecht op twee oude afleveringen van Pauw en Witteman. Een ging over Marokkaanse voetballertjes bij amateurclubs waardoor spelers naar ‘blanke’ clubs vluchten. In de ander legde een moslimadvocaat uit waarom hij niet opstaat als de rechter de rechtszaal betreedt. Hij had iets op zijn hoofd (geen boter of toch wel?) en dat wilde hij ook niet afzetten. Het waren vermoeiende, ruzieachtige gesprekken, die ik dankzij de slechte geluidskwaliteit van mijn laptop moeilijk kon volgen. Ik volg het Nederlandse nieuws niet, wist niet eens dat Femke Halsema burgemeester van Amsterdam is (geworden) en dat haar zoon stout is geweest. ’t Is een ver-van-mijn-bed show.

Thailand, 8 september – De laatste tijd maak ik steeds vaker mee dat de metro tijdens de avondspits langer dan gebruikelijk stilstaat bij een station. Er wordt dan omgeroepen dat de dienst ‘slightly delayed’ is en verzocht wordt het voertuig niet te verlaten. Een vrij overbodig verzoek want wie zou willen uitstappen na net ingestapt te zijn? De omroepster maakt excuses ‘for the inconvience’ en vraagt ‘patience’ te hebben. De vertragingen duiden erop dat het netwerk de drukte niet meer aan kan. Daarop wijst ook de uitbreiding van het aantal uitgangspoortjes en betaalautomaten op station Sukhumvit. Een waterbedoplossing want het knelpunt wordt verlegd naar de (rol)trap. Dus….?

Thailand, 7 september – Sommige dingen gaan in Thailand stukken gemakkelijker dan in Nederland. De zak van mijn korte broek was uitgescheurd. Een motortaxibestuurder bracht me naar een naaister en tolkte. Ze herstelde niet alleen de zak maar ze zag dat de pijpen gerafeld waren, dus die fatsoeneerde ze ook. Kosten 30 baht, de bestuurder 40 baht gegeven. Duurde bij elkaar nog  geen 10 minuten. Kom daar in Nederland eens om. In Vlaardingen zijn enkele Turkse kleermakers werkzaam. Behalve dat ze duurder zijn, moet je minimaal 2 dagen later terugkomen om je kledingstuk op te halen.

Thailand, 6 september – Mijn vader zou gezegd hebben: Ze is de zonde waard. Hij zei dat als hij een mooie vrouw zag met wie hij wel een avontuurtje zou willen hebben. Niet dat hij die ooit had, want zoals mijn moeder nuchter opmerkte: hij heeft het geld niet om vreemd te gaan. Hier in Thailand zie ik soms vrouwenbenen, waardoor de knopen van mijn gulp springen of om het subtieler te zeggen: Had m’n vrouw maar één zo’n been. Dat zei Godfried Bomans in 1963 bij de uitreiking van de Edisons toen hij Marlene Dietrich aankondigde. Zou hij later hebben uitgelegd waarom het publiek lachte?

Thailand, 5 september – Hoe begon ’t ook al weer? Even recapituleren: Een strook van 1 meter breedte gemarkeerd met een rode lijn en inkeping aan beide zijden van mijn straatje en zijstraten. Daarna werd  het beton er verbrijzeld en met zand bedekt. De strook werd uitgegraven, er werd een waterleiding (diameter ca 1 dm) in gelegd en de geul werd opgevuld. Vervolgens werd er asfalt over gestort. En nu zie ik de laatste fase. De strook is geëgaliseerd met beton waaronder een bewapening, zodat die weer mooi aansluit op de betonplaten in het midden van de weg. Nu nog een feestelijke ingebruikname, maar die zal er wel niet van komen.

Thailand, 4 september – Reclamespotjes in televisieprogramma’s zijn doorgaans irritante onderbrekingen, maar niet op kanaal Mono29 dat grossiert in geweldfilms. Het zijn rustpunten om even te bekomen van alle bloedige gevechten, martelingen, achtervolgingen en nog meer ellende. Heerlijk om even te zien hoe een vrouwelijk model staat te kirren over een crème die iets belooft, een wasmiddel dat een aanlokkende werking heeft op mannen, een hap neemt in een ongezonde snack. Die onderbrekingen kunnen mij niet lang genoeg duren. Waarom kijk je dan naar dit kanaal als je niet van geweld houdt, wilt u misschien weten. Ja, dat vraag ik me ook af.

Thailand, 3 september – Ik ken een (eigenwijze) expat die in zijn huis naakt loopt. Zelfs als de werksters zijn huis schoonmaken, legt hij hij zijn adamskostuum niet af. Ik zou dat nooit doen. Draag minimaal een boxershort als de werksters mijn kamer schoonmaken en als ik naar beneden ga om de krant op te halen. Naaktlopen is iets voor primitieve volkeren, korte broeken zijn voor kinderen en voor de vakantie. Als ik de stad in ga om te eten, draag ik een pantalon. En schoenen, geen slippers. Ik eet niet met mijn vingers, maar gebruik bestek. Enig decorum misstaat niet.

Thailand, 2 september – Lopen op slippers is momenteel geen lolletje. Ik schreef al dat er gewerkt wordt aan de aanleg van een waterleiding. De strook van 1 meter, eerder uitgegraven, is nu bedekt met asfalt na te zijn opgevuld met zand. Dankzij de regen is het wegdek modderig. Het asfalt en zand schept er genoegen in tussen slipper en voet te kruipen. Onplezierig gevoel. Als ik terug ben op mijn kamer, was ik als eerste mijn voeten en maak de slippers schoon. Ik probeer op weg naar 7-Eleven en mijn eethuis de ‘schoonste’ route te kiezen, maar die is er niet altijd. Hoe lang gaat dit duren?

Thailand, 1 september – Voor de derde keer naar Hangover, de zaak van Piet. En weer koffie gedronken en een kroketje gegeten met een croissantje dat ik had gekocht bij Familymart. Ja, ik ben een gewoontedier, dat wil zeggen: als iets bevalt. De tv toonde beelden van de Grand Prix Bangsaen, een badplaats waar ik wel eens geweest ben en waarvan ik me alleen herinner dat het strand smerig was. Het leukste van autoraces vind ik de crashes (mits niet dodelijk), pitstops en pitspoezen, verder zie je eindeloos hetzelfde tot met de geblokte finalevlag wordt gezwaaid. Daarna spuiten de winnaars elkaar nat met champagne, wat een belediging is voor dit goddelijk elixer.

Thailand, 31 augustus – ‘He, de woorden poep en pies. Die zijn niet netjes, die zijn vies. Je moet die woorden niet gebruiken. Anders ga je d’r naar ruiken’, is een liedje uit de Stratemakeropzeeshow, een televisieprogramma voor kinderen (1972- 1974). Ik zal die woorden hier dus niet gebruiken ter voorkoming van luchtverontreiniging. In het sprookje ‘Erik of Het klein insectenboek’ van Godfried Boymans komt een passage voor waarin [als ik mij niet vergis] een kleine Boymans trots zijn broertjes laat zien wat hij in zijn po heeft geproduceerd. Dus ik bevind mij in literair gezelschap als ik over mijn stoelgang schrijf. Maar ik doe het toch maar niet: dat is privacy gevoelige informatie.

Thailand, 30 augustus – Nog steeds kom ik teksten op T-shirts en tassen tegen, die flauw zijn, gevat, vragen oproepen enzovoort. Ze onthouden, lukt me niet en ik heb geen zin om een notitieblokje met pen mee te sjouwen als ik de stad in ga. Ik heb nog een aantal in voorraad, laat ik die maar eens opruimen. Dit zijn ze: Friday I am in love, Eat me, Mama’s boy, Au revoir, 14 reasons why beer is better than women, The greatest ever, Get closer. Bij één heb ik een toevoeging bedacht. Het rijtje luidde: Boyfriend, Fiancé, Husband. Die zou ik willen aanvullen met: Divorcé. Is dat cynisch?

Thailand, 29 augustus – Soms vragen mensen mij waarom er een pleistertje op mijn pantalon zit. Ik leg dan uit dat eronder een brandgaatje zit. Ja, dat heb je met rokers. Het brandgaatje vond ik geen gezicht, dus ben op zoek gegaan naar een pleistertje ter grootte van een cent, het liefst in dezelfde kleur als mijn pantalon. Na veel zoeken een doosje gevonden met pleisters in verschillende maten, twee die ik zocht. Dus heb er een pleistertje op geplakt. Niet in dezelfde kleur, maar altijd nog beter dan een gaatje met een bruin randje. Tot nu toe zijn er geen gaatjes bij gekomen en de pleister is er ook niet afgevallen. Houwen zo.

Thailand, 28 augustus – Verandering van spijs doet eten, luidt de uitdrukking. Maar ik ben er huiverig voor. Gisteren bestelde ik voor de verandering in Bongo Congo, het eethuisje met de harde banken op de hoek van mijn straatje, iets wat ik er niet eerder had gegeten. Toen het gerecht werd geserveerd, had ik al spijt. Ik had een pasta besteld van tomatensaus en gehakt, maar het leek op een bord tomatensoep. Heb het opgegeten, want honger maakt rauwe bonen zoet (nog zo’n uitdrukking, die volgens mij niet klopt). Ach, het was niet vies, maar de volgende keer bestel ik weer gebakken rijst met ananas, die is lekker en vult tenminste de maag.

Thailand, 27 augustus – Zag laatst een man met een kapsel dat me deed denken aan een hondendrol, zo eentje die de vorm van een gedraaide piramide heeft. Het was een koddig gezicht. Kort haar is hier bij mannen standaard; schoolkinderen en soldaten zijn zelfs verplicht hun haar te laten millimeteren, zodat ze er allemaal uitzien alsof ze net ontsnapt zijn uit Alcatraz. Een twijfelgeval is het bloempotkapsel, dat halverwege van kort naar gemillimeterd overgaat. Staartjes bij mannen zijn er in twee categorieën: de lange staart die hangt en het korte (Chinese) staartje dat eigenwijs omhoog staat. Vrouwen hebben doorgaans lang haar. Als ze kort haar hebben, is het een tomboy.

Thailand, 26 augustus – Tussen de regendruppels lopen, is niet mogelijk alhoewel mijn moeder wel dat advies gaf als ik niet naar buiten wilde, wanneer het regende. Ja, moeders hadden toen een heel arsenaal aan dooddoeners, zoals ‘Als je geen koorts heb, ben je niet ziek’ en ‘Het gaat wel over voordat je een meisje wordt’. Ik heb talloze van deze uitspraken op mijn website verzameld onder de titel Hussen met je neus ertussen. Regendruppels kun je niet ontwijken, regenbuien wel. Gisteren was zo’n dag. Na de maaltijd (salmonsteak) en koffie haastte ik me naar metrostation Sam Yan. Het bleef droog. Toen ik uitstapte op Huai Khwang was de regen daar al gestopt. Soms moet je geluk hebben.

Thailand, 25 augustus – Aanbevolen: Hangover in Sukhumvit Road soi 22. Kan niet missen want boven de ingang hangt een groot uithangbord. ’t Is een smaakvol ingerichte zaak. Uitbater is Piet (wiens achternaam ik niet weet), eerder mede-exploitant van de Green Parrot in soi 16. Heb daar een keer een voortreffelijke chili con carne gegeten, door Piet himself bereid. Zijn specialiteit is andijvie stamppot, maar die kan hij momenteel niet bereiden want hij wacht op rookworst uit Nederland. In Hangover at ik een kroket, die geef ik een dikke 8. De koffie idem. En de serveersters in jeans hotpant ook.

Thailand, 24 augustus – Telefoonzombies hebben het maar moeilijk. Elke keer als ze hun mobieltje in gereedheid brengen, moeten ze het snoertje van de oordopjes ontwarren. Dat zit elke keer in de knoop. Als ik uitvinder was, dan zou ik een spoeltje met een veertje ontwikkelen – naar analogie van het oprolbaar meetlint. Natuurlijk is een andere oplossing ook mogelijk om de Gordiaanse knoop te ontwarren: doorhakken. Maar ik kan niet garanderen dat de geluidsverbinding dan in tact blijft. Nee, het oprolbare spoeltje is het ei van Columbus. Ik ga er octrooi op aanvragen en daarna verkoop ik mijn uitvinding aan de hoogst biedende. Van het geld koop ik het duurste mobieltje, zodat ik niet meer die rare man ben zonder mobieltje.

Thailand, 23 augustus – Kindje huilt, moeder snelt toe, troost kindje. Wat was gebeurd? Ze blokkeerde met haar trapwagen de toegang tot de lift. Ik zette mijn wandelstok ervoor. Dat beviel haar niet. Kindje weet nu: als ik huil, komt mijn moeder, misschien krijg ik zelfs een snoepje. Mijn moeder zou gezegd hebben: zal ik je slaan, dan weet je tenminste waarom je huilt. Wat ze natuurlijk nooit gedaan heeft. In Kameroen heb ik gezien dat omstanders lachen wanneer een kindje valt. Ik noem dat de troostende lach. Toen mijn dochter (half Afrikaans) eens uit een draaimolen viel en haar pols had bezeerd, huilde ze niet eens. Ze had nooit geleerd dat je moet huilen als je valt.

Thailand, 22 augustus – De laatste etappe op weg naar mijn pied à terre, nadat ik in de stad heb gegeten, leg ik per tuktuk af. Net om de hoek bij MRT-station Huai Khwang (metro) staat meestal wel een rij. Veel bestuurders kennen me, ik hoef niet eens mijn bestemming op te geven. Als ik eerder ’s middags in de omgekeerde richting met een nog lege maag naar het station ga, neem ik een motortaxi, of tuktuk als de standplaats onbezet is. Ik zeg, fonetisch gespeld: em-ar-tie Huai Khwang. Soms maakt een bestuurder er Big C van. Het lijkt er niet op, dus wat doe ik fout? Ik denk: verkeerde toonhoogte, want Thais is een toontaal.

Thailand, 21 augustus – Ik luister veel naar muziek, want zoals Friedrich Nietsche zegt ‘Without music, life would be a mistake.’ Die wijsheid kwam ik een keer tegen als reactie onder een muziekvideo op YouTube. Ik heb twee strategieën: ik luister naar stukken, doorgaans klassieke, die ik ken en mij dierbaar zijn (geworden), en ik zap langs allerlei muziek die ik niet ken, totdat ik iets vind wat naar de eerste categorie verhuist. Van sommige kopieer ik de URL om te gebruiken als muzikale intro van mijn dagelijkse nieuwsrubriek op Dick’s blog. De laatste tijd ben ik verknocht aan de fado en flamenco. Da’s pure passie.

Thailand, 20 augustus – Vechtscènes in Thaise soaps overtuigen niet. Dat ligt niet aan het acteertalent van de vechters, alhoewel ze de neiging hebben tot over-acteren, maar dat ligt aan de cameravoering en montage. Dat kan ik eenvoudig vaststellen door ze te vergelijken met de Chinese (Taiwanese?) vechtfilms die ik ook op de tv zie. Ze hebben een snelle montage en zijn vanuit andere standpunten opgenomen. Ik houd niet van vechtfilms, maar ik heb weinig keus. Ben overgeleverd aan het aanbod van het hotel. De leukste vechtfilms zijn films met Jackie Chan. Jackie drijft de spot met gevechten, daar moet ik altijd erg om lachen.

Thailand, 19 augustus – Mijn hotelkamer voelt soms als een gevangeniscel, soms wil ik tegen de muren opvliegen alhoewel ik geen vleugels heb. Dan verkas ik naar de hal beneden in het hotel waar het oog kan weiden, om een uitdrukking te gebruiken van Sybold van Ravesteyn, bouwmeester van de Stadsgehoorzaal (Vlaardingen), schouwburg Zuid (Rotterdam) en ontwerper van diergaarde Blijdorp, allemaal ingrijpend verbouwd. In mijn woning in Vlaardingen beschik ik over een huiskamer van 4×10 meter, ik zou er een pirouette kunnen draaien als er parket lag en geen vloerbedekking zoals nu. In mijn kamer kan ik niet eens de horlepiep dansen en die vraagt toch weinig ruimte.

Thailand, 18 augustus – Het mysterie van de  rode lijnen (zie mijn column van 15 augustus) is opgelost. De Metropolitan Waterworks Authority legt een waterleiding aan. Eerst had ze met een drilboor, die een oorverdovend lawaai maakte, het beton in een strook van 1 meter tussen rode lijnen en zijkant van de weg verpulverd, daarna ging er zand overheen en nu wordt de strook met een graafmachine uitgegraven en wordt er een buis in gelegd. Wie bekend is in Thailand, kent ze wel; ze zijn blauw. Voordeel: deze operatie maakt aanzienlijk minder herrie, dus aan mijn lijden is een eind gekomen. Twee vragen: Waarom is dit nodig? En: Waar komt nu het water vandaan?

Thailand, 17 augustus – Vroeg me ineens af: bestaat de telex nog, de fotozender:  Twee apparaten die ik ken van de krantenredactie, waar ik destijds werkte? Bestaat het telegram nog, nodig voor spoedberichten, en een prima middel om kort en krachtig een boodschap over te brengen? Kun je nog ergens een plusfour kopen, bijgenaamd drollenvanger? Niet dat ik die ooit gedragen heb, mijn vader wel. Hoe zit het met de vaste telefoon of wordt alleen maar per mobieltje gebeld? Bestaat het papieren telefoonboek nog? Hoe lang zal de krant nog bestaan, het beste scherm aan de ontbijttafel om je achter te verbergen wanneer je een ochtendhumeur hebt?

Afscheid van dokter Dick, chirurg
16 augustus – Aan mijn feuilletons die inmiddels 53.803 woorden tellen, is een definitief einde gekomen. Begonnen als Dokter Dick, chirurg zijn ze uitgedijd tot negen feuilletons waarin telkens andere personages zijn geïntroduceerd. Ik noem in willekeurige volgorde zuster Annemarie, onderwijzer Peter en doktersassistente Marloes, Mac (Amerikaan, chirurg) en Theresia (verpleegster), Philip (gepensioneerd Britse huisarts), zijn vriendin Sasithorn aka Cat, dokter Kees (zaalarts). Ze zijn me dierbaar geworden. De auteur (dat ben ik dus, wil ik wel verklappen) vraagt zich af: hoe nu verder: Nieuwe personages ten tonele voeren op het gevaar af in herhaling te vervallen? Of stoppen voordat de sleet erin komt. Het afscheid valt me moeilijk.
Alle feuilletons staan op de pagina Omnibus dokter Dick

Op 16 augustus  geen column, maar de epiloog van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 15 augustus – Het raadsel van de rode lijnen in mijn straatje is opgelost. Maar de oplossing heeft wel een grote aanslag op mijn gehoororgaan gedaan. De hele dag werd ik getrakteerd op het oorverdovende geluid van een drilboor, terwijl ik Nieuws uit Thailand maakte. Pas toen ik later buiten kwam, ontdekte ik de bron van de herrie. De rode lijnen had ik enkele dagen eerder opgemerkt. Ze waren op 1 meter afstand van de zijkant aan beide zijden aangebracht en voorzien van een smalle spleet. Wat ze beduidden, kon ik niet bedenken. Nu zag ik het. Arbeiders waren bezig het beton in de gemarkeerde strook te slopen. Waarom weet ik nog steeds niet.

Op 14 augustus  geen column, maar aflevering 52 (slot) van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Dinsdag 13 augustus in Columns uit Thailand: Bongo Congo. https://bit.ly/2FyR4Nz (alle columns). Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Op 12 augustus  geen column, maar aflevering 51 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 11 augustus – In Thailand lijkt het gezegde ‘van een mug een olifant maken’ perfect van toepassing. Zou niet eens zo gek zijn want muggen brengen malaria en dengue fever over en die ziektes zijn dodelijker dan olifanten die mensen dood trappen. Zelfs mahouts zijn niet altijd veilig. Maar ik bedoel natuurlijk het politieke gekissebis en de voorliefde om bij het minste of geringste naar de rechter stappen. Het meest recente incidentje is een fout van premier Prayut die bij de eedaflegging van het kabinet voor de koning niet de volledige eed heeft voorgelezen. Daarover is de pleuris uitgebroken. De krant heeft het er maar druk mee; ik dus ook.

Op 10 augustus  geen column, maar aflevering 50 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 9 augustus – Terwijl ik zat te eten in Bongo Congo, het eethuisje op de hoek, toonde de televisie het kookprogramma Cook Guru. De kookgek (vrije vertaling) bereidde zo te zien een smakelijk curry gerecht, maar dat maakte mij niet jaloers want mijn maaltijd smaakte ook uitstekend. Hoe anders zou het zijn als ik nietsvermoedend, niet aan de maaltijd, naar dit programma zou kijken. Ik zou dan het liefst in de tv kruipen om een hapje te nemen. Misschien komt er ooit een tv die de bijbehorende geur verspreidt. Maar dat zou de marteling alleen maar verergeren, dus liever niet.

Op 8 augustus  geen column, maar aflevering 49 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 7 augustus – Bestaat de onderjurk nog in Nederland? Dragen moderne vrouwen die nog onder hun jurk? Dat vroeg ik me af toen ik op de televisie terecht kwam op een praatshow waarin een vrouw reclame maakte voor een eau de parfum van het merk Fin. Ze droeg een witte jurk met een laag decolleté die een glimp liet zien van haar aantrekkelijke borsten. Maar dat wond me niet op, heb meer dan genoeg vrouwenborsten in mijn leven gezien en mogen betasten. De jurk deed me denken aan onderjurken, zo een die mijn moeder en haar generatiegenoten droegen. Een korte zoektocht op internet leverde het bewijs: ze bestaan nog.

Op 6 augustus  geen column, maar aflevering 48 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 5 augustus – Soms kom ik in de krant berichten tegen die als eerste reactie oproepen: hé, da’s slim bedacht en als tweede reactie: waarom is dat niet eerder bedacht? Zondag las ik over een nieuwe manier om olifanten tegen te houden akkers van boeren te plunderen. Dat doen ze omdat het steeds moeilijker wordt om in hun habitat voedsel te vinden. De olifanten populatie neemt toe, de habitat krimpt door urbanisatie en uitbreiding van cultuurgronden. Bij nationaal park Khao Yai worden nu akkers beschermd met een omheining van de reusachtige netelige bamboe. Effectief, goedkoop in onderhoud en veilig, want nu hoeft geen gevaarlijk schrikdraad meer te worden gespannen, soms met een dodelijk hoog voltage.

Op 4 augustus  geen column, maar aflevering 47 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 3 augustus – Guru, het vrijdagmagazine van Bangkok Post, weet met me elke keer weer te verrassen met de keuze van haar omslagartikel. Ik besteed er in mijn dagelijks overzicht van het Thaise nieuws op mijn website vaak aandacht aan. Van het verhaal van afgelopen vrijdag heb ik genoten. Het beschrijft vier ‘conspiracies in the Land of Smiles’. Mijn favoriet is het verhaal over de kannibaal Si Quey, in 1959 geëxecuteerd wegens de moord op enkele kinderen. Hij zou hun organen hebben gegeten. Zijn geprepareerde lichaam is te bewonderen in het museum van het Siriraj ziekenhuis. Moet ik toch eens bezoeken. Ik houd wel van een beetje griezelen.

Op 2 augustus  geen column, maar aflevering 46 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 1 augustus – Ik ben een vredelievend persoon, ik wens niemand een verblijf op de eeuwige jachtvelden toe, maar motorrijders die als een idioot rijden – gas volledig opengedraaid waardoor de motoren ook nog eens een oorverdovende herrie maken – mogen zich wat mij betreft te pletter rijden. Oké, ze hoeven niet te sterven in het harnas, maar een gecompliceerde beenbreuk is het minste wat ze verdienen. Zo eentje waardoor ze maandenlang met hun poot in het gips omhoog aan bed gekluisterd zijn, terwijl hun vriendin onderwijl vreemd gaat met de buurman. Maar ik vrees dat ze na herstel weer vrolijk op de motor stappen en het gas opendraaien. Met een nieuwe chick achterop

Op 31 juli geen column, maar aflevering 45 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 30 juli – Met mijn ongekamde haren en baard in statu nascendi kom ik vast in aanmerking voor de rol van Christus in de passiespelen van Oberammergau, die in 2020 worden opgevoerd. Dat zijn dan ook de enige kenmerken die enige gelijkenis vertonen met hoe OLH eruit moet hebben gezien. Verder lijk ik in niets op de Heer, want ben geen heilig boontje. De rol wordt dubbel vervuld, waardoor ik tijd overhoud Beieren te verkennen. De Semmelknödel (broodknoedel), een typische Beierse specialiteit, wil ik wel eens proeven. Neem ook een kijkje aan het Starbergermeer waar de Thaise koning een villa heeft. Wil ik wel eens zien.

Op 29 juli geen column, maar aflevering 44 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 28 juli – Van welke muziek houd ik? Klassieke muziek krijgt van mij een tien, met name Bach, uiteraard vertolkt door Glenn Gould. Kan ik eindeloos naar luisteren. Natuurlijk ook Debussy. Van Beethoven krijg ik buikpijn, Mozart vind ik te frivool. Een 9 is voor de Portugese fado en de morra uit de Kaapverdische eilanden. De overige wereldmuziek scoort een 8 – ik noem de Argentijnse tango, Braziliaanse bossa nova en samba en nog veel meer, te veel om op te noemen. Nieuws uit Thailand maak ik het liefst in alle stilte. Pas als ik klaar ben, switch ik naar YouTube. De laatste tijd ben ik in de ban van Yuya Wang en Lang Lang.

Op 27 juli geen column, maar aflevering 43 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 26 juli – Verheugde me op een ijsje in mijn hotel om de wederom smakelijke maaltijd bij Bongo Congo af te ronden, toen een wolkbreuk losbarstte die een herhaling leek van de oud-testamentische Zondvloed. Maar de ark kwam niet langs drijven om de 100 meter naar mijn hotel te overbruggen, een afstand lang genoeg om mij doorweekt te laten aankomen. Dus bestelde maar een espresso om de tijd te doden. Aan kopje en lepeltje was aandacht besteed, evenals aan alles in het restaurant. Dat mag ik graag zien, want zoals Bauhaus-architect Mies van der Rohe ooit zei: God is in de details. Toen de regen minderde, met een geleende paraplu terug gelopen.

Op 25 juli geen column, maar aflevering 42 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 22 juli – Als ik boodschappen doe bij 7-Eleven neem ik een tas mee – zo lever ik mijn eigen kleine bijdrage aan de strijd tegen single use plastic. Het is een stevige tas van bruin pakpapier met als opschrift Bangkok Hospital, Medical Center. De hittepetitjes achter de kassa moet ik er altijd op wijzen dat ze daarin mijn boodschappen moeten doen. Als ik dat niet doe, pakken ze een plastic tas. Tja, het buskruit hebben ze niet uitgevonden en dat zullen ze ook nooit uitvinden. Wisselgeld tel ik altijd na. De kassa geeft het bedrag aan, maar soms gaat het fout en niet altijd in mijn nadeel. Daar wijs ik ze dan op.

Op 21 juli geen column, maar aflevering 41 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 20 juli – Ben naar de kapper geweest en heb mijn baard van weken eraf laten halen. Maar wie interesseert dat? Heb een ijsje gegeten en een sigaretje gerookt in de hal van het hotel, waar ik verblijf. Interessant? Nou neu. Tv-kanaal MONO 29 toont de film The revenant. Da’s een dood gewaand persoon, die weer opduikt. Zinloze kennis. Ik heb gebakken rijst met ananas gegeten bij Bongo Congo. Wilt u ’t weten? Tuurlijk niet; niemand die het wil weten. Maar ja, dit is Facebook en berichten op Facebook munten uit in onbenulligheid, dus doe ik deze keer maar eens mee.

Op 19 juli geen column, maar aflevering 40 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 18 juli – Ik had het nooit eerder gezien. Op 18 uur stonden in de hal van mijn hotel drie personeelsleden in de houding terwijl op de tv het volkslied klonk. Misschien passeerde ik nooit op dit tijdstip of ze doen het sinds de nieuwe koning is gekroond, want met hem valt niet te spotten [als u begrijpt wat ik bedoel]. Aan de verering voor de monarch en alle leden van de koninklijke familie zal ik nooit kunnen wennen. Gelukkig zal ik nimmer het genoegen smaken ZM of de anderen tegen te komen. De enige voor wie ik wel (licht) wil buigen, is prinses Sirindhorn. Ze lijkt me een tof mens.

Op 17 juli geen column, maar aflevering 39 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 16 juli – De jongeman die in de Chicken bar werkt (mijn vondst, want er zit nooit een kip, hij heet Red Dragon) begrijpt weinig van service en dat geldt voor meer personeel in de Thaise horeca. De muziek staat altijd keihard als ik er na de maaltijd arriveer. Oké, hij zet een glas met water en ijs voor me neer en vult het soms bij, dus zoveel begrijpt hij van zijn taak. Desgevraagd zet hij de muziek ‘iets’ zachter, maar laatst draaide hij de volumeknop na een tijdje toch weer open. Ben vertrokken, heb niet betaald. Doe ik over een paar dagen wel als ik er weer kom. Hij moet maar ’s een tijdje zweten.

Op 15 juli geen column, maar aflevering 38 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 14 juli – Hoe blijf je droog als het regent op moment dat je terug naar huis wilt en je geen paraplu bij je hebt? De opties in Thailand zijn beperkt: een taxi nemen (die vaak doorrijdt of vast zit in het verkeer), wachten tot het droog wordt of een paraplu kopen, maar ik heb er al twee. Ik stond laatst voor de keuze: wat doe ik? De lucht betrok, dus dacht: snel naar huis, maar halverwege begon het te druppelen en daarna te stortregenen. Kon gelukkig tijdig schuilen. Toen de regen alleen nog maar druppelde als een plassende oude man, snel de metro ingedoken. De laatste etappe in een tuk-tuk afgelegd.

Op 13 juli geen column, maar aflevering 37 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 12 juli – De twee ATM’s (betaalautomaten) net om de hoek aan Ratchadaphisek soi 7 zijn opgeheven. Een rolluik onttrekt ze aan het zicht. Ik had daar de keuze uit twee automaten: van de Bangkok Bank en de Kasikorn Bank. De Bangkok Bank gaf vaak de melding ‘communication error’, de andere bank nooit. Dus moet ik nu doorlopen naar de 7-Eleven waar automaten van de Siam Commercial Bank en Kasikorn Bank staan. De laatste was gisteren buiten bedrijf, waarvoor natuurlijk excuses werden gemaakt. De andere werkte perfect, alhoewel ik altijd heb gedacht dat die bank mijn pasje niet accepteerde. De baht is momenteel extreem duur. Ooit kreeg ik 50 baht voor een euro, nu 32.

Op 11 juli geen column, maar aflevering 36 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 10 juli – Het aantal kanalen is uitgebreid, het beeld is haarscherp, maar CNN en BBC World ontbreken helaas. Sneeuw was het enige wat de tv op mijn kamer de afgelopen dagen liet zien, maar daaraan is nu een einde gemaakt dankzij een apparaatje, gekoppeld aan de tv. Dus kan ik weer kijken naar die vreselijke geweldsfilms op Mono29 en de Thaise journaals met beelden van gebeurtenissen die ik vaak al uit de krant ken. Toen ik nog in Nakhon Nayok woonde in het ouderlijk huis van mijn vriendin, keek ik wel eens naar BVN, maar boeien kon de zender mij amper. Nederland is een ver-van-mijn-bed-show geworden.

Op 9 juli geen column, maar aflevering 35 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 8 juli – Niets gênanter dan getuige te moeten zijn van – hoe zal ik dat eens beschaafd zeggen? – van dattum. Toen ik in Schiedam woonde, waar ik onder de slaapkamer van de bovenburen sliep, kon ik aan het gebonk horen of ze weer bezig waren. Erg lang duurde het nooit. Misschien was het voor hen meer corvee dan een uiting van liefde. Hier in Thailand hoor ik zo nu en dan een vrouw gillen, op de meest onverwachte momenten,  vrij frequent en het duurt lang. Het liefst zou ik op de deur van hun slaapkamer bonken en roepen: Kan het niet wat stiller? Maar ik weet niet eens waar de tortelduifjes wonen.

Op 7 juli geen column, maar aflevering 34 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 6 juli – Zat laatst in een tuk-tuk waarvan de bestuurder in training leek voor de Formule-1 races. Het was niet eens onaangenaam want hij genereerde een verkoelende windstroom. Maar wat deze man en alle collega’s met dezelfde rijstijl niet begrijpen is dat ze een dief van hun eigen portemonnee zijn. Want al dat gejakker met plank gas/plank rem vreet brandstof. Weliswaar is die goedkoop, maar de verdiensten zijn ook laag, dus elke besparing lijkt me meegenomen. De verklaring dat ze door snel te rijden, meer ritjes kunnen maken, mag theoretisch waar zijn, maar gaat in de praktijk niet op: ik zie te veel wachtende tuk-tuks. Zou het Thais een woord voor kruissnelheid hebben?

Op 5 juli geen column, maar aflevering 33 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 4 juli (Vervolg van 2 juli) – Kamerverhuur gebeurde soms alleen in de vakantiemaanden. Ik herinner me dat ons gezin een keer een kamer huurde in Scheveningen. Mijn vader kwam alleen in het weekend. Bij mensen die een wat groter huis hadden, heette dat een pension. Ze verhuurden ook buiten de vakantiemaanden kamers, soms inclusief maaltijden. Ik moet er vaak aan denken wanneer ik lees over de home-stay in Thailand. Maar die heeft een tweeledig doel: niet alleen om extra inkomsten te genereren, maar ook om het eigen dorp te promoten: ze laten zien hoe de dorpsbewoners hun brood verdienen of tonen de fraaie omgeving.

Op 3 juli geen column, maar aflevering 32 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 2 juli – Een tante van mij, weduwe, verhuurde kamers in haar woning. Dat deden meer mensen toentertijd. Ik heb het over de jaren vijftig; de meeste mensen hadden het niet breed. Het kon ook gemakkelijk, ze had een groot huis van twee verdiepingen met de huurkamers op de bovenste verdieping. Of ze ook voor de kostgangers kookte en andere diensten verleende (beddengoed verschonen, schoonmaken), weet ik niet. Ik heb als student korte tijd in Amsterdam op kamers gewoond. Ik ben er niet lang gebleven, de gekozen studierichting wis- en natuurkunde op aandringen van leraren van de middelbare school beviel niet. De kweekschool wel. Keerde terug in het ouderlijk huis. Voor mij geen hospita meer. (Wordt vervolgd op 4 juli)

Op 1 juli geen column, maar aflevering 31 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 30 juni – Voor het eerst in mijn zelfgekozen bestaan als (enige) redacteur van Nieuws uit Thailand gisteren mijn ‘taak’ verzaakt. Een verklaring daarvoor heb ik niet gegeven, ik heb alleen twee goede kennissen per e-mail geïnformeerd over de reden. Toch hoefde ik mijn lezers niet helemaal verstoken te laten van het nieuws van de dag, want de rubriek Nieuws van de website maak ik altijd in voorproductie. Maar vandaag heb ik het goed gemaakt met het bericht “Wat u gisteren ‘gemist’ heeft”. Veel was het niet eens en erg belangrijk nieuws was het ook niet. Vanaf vandaag ben ik weer volledig operationeel.

Op 29 juni geen column, maar aflevering 30 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 28 juni – The system is under testing, meldt de exploitant van de metro al wekenlang op de beeldschermen die op de stations hangen en aangeven hoe lang de wachttijd is. Dat schijnt een moeilijk klus te zijn want de aangegeven wachttijden kloppen nooit – in ieder geval niet op de stations die ik frequenteer, Huai Khwang en Sam Yan. Meestal arriveert het metrovoertuig als het scherm 3 minuten aangeeft. Waarom het niet lukt de correcte wachttijd te vermelden, weet ik niet. En eerlijk gezegd, interesseert het me ook niet, want ik hoef nooit lang te wachten. De langste wachttijd zal iets van 6 minuten zijn; nou, daar valt mee te leven.

Op 27 juni geen column, maar aflevering 29 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: https://bit.ly/2YaeGzv. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 26 juni – Was getuige van een botsing tussen twee motorfietsers wat een luide klap gaf. Dat op die plaats, een T-kruising van mijn straatje met soi 7 van de Ratchadaphisek Rd, niet vaker botsingen plaatsvinden, mag een godswonder heten. Een man reed de kruising op om rechtsaf te slaan, maar stopte niet eerst om te zien of er van rechts verkeer aankwam. Een brutaal heerschap, want in plaats van schuld te bekennen, maakte hij stennis. Gelukkig was geen van beiden gewond en de schade viel mee. Ik heb tijdens mijn autorijles in Engeland geleerd altijd te stoppen, alvorens een kruising op te rijden. Dat is de veilige manier. Maar hier in Thailand…..

Op 25 juni geen column, maar aflevering 28 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 24 juni – Het was een vervreemdend gezicht: een autoloze Rama IV Road. Normaal staan en rijden de auto’s er bumper aan bumper, wanneer ik omstreeks 20 uur naar metrostation Sam Yan loop, op weg naar huis. Ik wist al wat er stond te gebeuren, want had het eerder meegemaakt. Een koninklijke hoogheid was in aantocht en daarvoor wordt het verkeer stilgelegd en de weg vrij gemaakt. Bij de bushalte waren de wachtenden opgestaan, bij elke zijstraat stond een agent met een rood lichtbaken. En weer passeerde prinses Sirindhorn, mijn favoriete koninklijke hoogheid, in een colonne van politiewagens en motorfietsen. Maar ze zwaaide niet naar me, ik ook niet naar haar trouwens.

Op 23 juni geen column, maar aflevering 27 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 22 juni – Toen ik voor het eerst neerstreek op mijn huidige pied à terre, stonden op de standplaats van motortaxi’s in mijn straatje vaak meer dan vijf bestuurders. De laatste tijd mag ik al blij zijn als er één staat, en dat moet dan nog een van mijn twee vaste bestuurders zijn die beschaafd rijden. Van de anderen, die er staan, weet ik dat niet en ik neem ook niet de gok. Echt comfortabel is zo’n rit niet. Ik zit met opgetrokken benen achterop en als dat te lang duurt, krijg ik kramp. Als er niemand staat, loop ik door naar de T-kruising en wacht daar op een tuk-tuk of taxi. Dat duurt nooit erg lang.

Op 21 juni geen column, maar aflevering 26 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 20 juni – Alsof de duivel ermee speelde, maakte binnen twee dagen personeel van 7-Eleven tweemaal en de kassier van restaurant Sarica ook een fout – in mijn voordeel. In Sarica kreeg ik 100 baht te veel terug, ik maakte de man erop attent, want hij had het verschil bij het opmaken van de kassa moeten bijpassen. In één 7-Eleven rekende een kassamedewerker 14 baht voor mijn koffie in plaats van 22. Ook iets van gezegd, een collega corrigeerde het bedrag. In een andere 7-Eleven had de medewerkster 1 pakje sigaretten aangeslagen in plaats van twee. Ik merkte het pas op toen ik de kassabon in mijn kamer controleerde. Winst 145 baht. Heb het zo gelaten.

Op 19 juni geen column, maar aflevering 25 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 18 juni – Natuurlijk had ik net als veel andere metropassagiers kunnen wachten bij de uitgang van station Huai Khwang tot het zou stoppen, maar ik besloot de gok te wagen toen het wat minder hard leek te regenen. Had het geluk dat een tuk-tuk langskwam die mij wel wilde vervoeren. Grote Pech: onderweg ging het weer stortregenen, de tuk-tuk had geen schermen aan de zijkanten, de bestuurder scheurde als een gek en ik kreeg een douche. Terug op de kamer mijn kleding en schoenen te drogen gehangen. De weergoden gingen nog een tijd flink te keer, maar dat kon me niet meer deren. De koffie (drie in één van Moccona) smaakte als vanouds.

Op 17 juni geen column, maar aflevering 24 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 16 juni – De klusjesman van het hotel is een duivelskunstenaar, want hij is van alle markten thuis. Draait zijn hand niet om voor loodgieters- en elektricienwerk. Wat heeft hij zoal in mijn kamer gedaan? De afvoer van de wastafel ontstopt, een nieuwe boiler gemonteerd, een neonlamp vervangen en als laatste kunststukje de stroomonderbreking gerepareerd. Hij moest wel even zoeken waar de storing zat, maar hij flikte het toch maar. De man heeft ook vanaf de begane grond een kabeltje naar mijn kamer op de derde verdieping aangelegd met een vaste internetverbinding. Klusjesman is eigenlijk een kleinerende term, ik noem hem voortaan hoofd technische dienst.

Op 15 juni geen column, maar aflevering 23 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 14 juni – (Vervolg van 12 juni) Omdat ik in de metro bijna altijd een zitplaats krijg aangeboden dankzij mijn wandelstok, zie ik veel billen en kruizen. Veel tenen ook. En veel (merk)tassen, origineel of nagemaakt. Die van Harrods met een afbeelding van het neo-classisistische pand in Londen zijn het mooiste. Mijn laatste observatie heeft betrekking op een man die naast me zat en iets te veel ruimte in beslag nam. Hij pakte uit zijn rugzak die op zijn schoot rustte – nee, niet een mobieltje – maar een zonnebril en zette die op zijn neus. Waar had hij last van?

Op 13 juni geen column, maar aflevering 22 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 12 juni – Is het een aangeboren afwijking of een beroepsziekte, want waar ik ook kom, heeft mijn oog geen seconde rust? Niet dat ik bewust op zoek ben naar een onderwerp voor mijn Facebook-columns: mijn onbewuste weegt mijn observaties en trekt aan de bel. Onlangs in restaurant Sarica viel mijn oog op de tekst Estd. 1933 op de jurk van een jonge vrouw, die promotie maakt voor Singha bier. Ik rekende uit: als dat haar geboortejaar is, moet ze 86 jaar zijn. Nou dan zag ze er nog opvallend jong voor haar leeftijd uit, want ik schatte haar tussen de 20 en 30 jaar. Ik heb het maar niet gevraagd. (Wordt vervolgd op 14 juni)

Op 11 juni geen column, maar aflevering 21 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 10 juni – Keek op de televisie naar de voetbalwedstrijd Frankrijk-Korea. Vrouwenvoetbal, de wedstrijd werd gewonnen door Frankrijk, het gastland van de wereldkampioenschappen. Ben ik een seksist als ik zeg dat ik voetbal geen sport voor vrouwen vind? Nou, dan moet dat maar. Positief vind ik wel dat ze de gemene gewoontes van mannen niet hebben overgenomen om te trappen, duwen, trekken en te tackelen. Na een goal omhelzen ze elkaar en bespringen niet elkaar. Zag ook de halve tennisfinales op Roland Garros Nadal-Federer en Djokovic-Thiem. De Spanjaard maakte korte metten met Federer. ’t Was bijna pijnlijk om te zien.

Op 9 juni geen column, maar aflevering 20 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 8 juni – Niet eerder vertoond: soi Nathong 1 stond gistermiddag na een stortbui onder water. Ratchaphisek soi 7, die haaks op mijn straatje staat, was daarentegen niet veranderd in een waterweg, dus moet iets hoger liggen of het riool was er niet verstopt zoals bij mij. Had mijn slippers aan en om te voorkomen dat ze hun naam eer zouden aandoen, voetje voor voetje door het water gewaad op weg naar de ATM en 7-Eleven aan soi 7, een van de drie 7-Eleven winkels die binnen loopafstand liggen. Ben niet uitgegleden en heb daarna gewacht tot het water was verdwenen, want wilde niet mijn schoenen aan het water blootstellen. Duurde een halfuurtje.

Op 7 juni geen column, maar aflevering 19 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 6 juni – Alle politici zijn leugenaars totdat het tegendeel bewezen is, luidde het adagium van I.F. Stone, een Amerikaanse onderzoeksjournalist die van 1953 tot 1971 een eigen tijdschrift, I.F. Stone’s Weekly, uitgaf. In Thailand is er nu één uitzondering op die regel: voormalig partijleider Abhisit van de Democraten. Hij had voor de verkiezingen van 24 maart gezegd de huidige premier Prayut niet te zullen steunen als hij zijn rentree maakt. Abhisit hield zijn woord, gisteren trad hij af als parlementslid omdat zijn partij besloten had dat wel te doen. Het was hem niet gelukt zijn partijgenoten op andere gedachten te brengen. Meer weten? Lees mijn Nieuws uit Thailand van vandaag.

Op 5 juni geen column, maar aflevering 18 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 4 juni – Heb een nieuw en uiterst effectief wapen gevonden in de strijd tegen kakkerlakken: de ontstopper. Ik kwam er één laatst tegen in de badkamer. Ving het zwarte monster door de zuignap over hem heen te plaatsen en toen ik die optilde, leek het enigszins versuft. Het bewoog nog wel, maar sprinten zat er niet meer in. Daarna plette ik het met een ander instrument, veegde het lijkje op en spoelde het door de wc. Het was mijn derde confrontatie met een kakkerlak. De vorige liet ik ongemoeid; hij was na een tijd verdwenen en langs dezelfde route vertrokken als op de heenweg, via de openstaande balkondeur.

Op 3 juni geen column, maar aflevering 17 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 2 juni – Toen ik op de kweekschool zat, kreeg ik rekenles, inclusief hoofdrekenen, en maakte ik dictees. Als gevolg zult u mij zelden tot nooit kunnen betrappen op spel- en taalfouten, hooguit op tikfouten. Maar hoe is dat tegenwoordig op de pedagogische academies? Van de berichten in de krant over de beheersing van reken- en taalvaardigheden van het onderwijzend personeel word ik niet vrolijk. Ze mogen dan deftig leraren en leraressen heten, maar het zijn nog steeds schoolmeesters en juffen. Leren ze dat je ‘word jij’ schrijft in plaats van ‘wordt jij’? Kennen ze de regel stam plus t? Weten ze of een voltooid deelwoord op een d of t eindigt? Ik vrees met grote vreze.

Op 1 juni geen column, maar aflevering 16 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 31 mei – Een voormalige collega van me op de krant, oud-sportverslaggever, heeft me eens verteld dat voetbal geen sport is, maar entertainment. Nu ik meer wedstrijden op de tv bekijk dan goed voor me is, kan ik hem geen geen ongelijk geven. Geen leuker gezicht dan voetbalbobo’s die zich aan de rand van het veld staan te verbijten, omdat hun team het maar niet lukt te scoren. Geen leuker gezicht dan supporters op de tribune die als één man bewegen; alsof ze worden bestuurd door een marionettenspeler. Geen leuker gezicht dan spelers die verongelijkt kijken als ze een gele kaart krijgen nadat ze een tegenstander hebben gevloerd. Ja, voetbal is emotie.

Op 30 mei geen column, maar aflevering 15 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 29 mei – Op de openingsdagen van het eethuisje bij mij om de hoek valt geen peil te trekken. Op sommige dagen is het ineens gesloten. Nu is eethuisje een groot woord voor een kale betonnen ruimte met zes tafeltjes en harde houten krukken. Maar het eten is er goedkoop; hetzelfde gerecht waarvoor ik in Sarica 190 baht betaal, kost daar 40 baht. Ik eet er wel eens, maar alleen als honger rauwe bonen zoet maakt. Heb in Sarica trouwens meer keus, de stoelen zijn comfortabel en ik zit er in een koele ruimte. Een andere optie is Took Lae Dee, het restaurant van Foodland dat nooit sluit. Ik eet er graag de gegrilde zalm (215 baht).

Op 28 mei geen column, maar aflevering 14 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 27 mei – Ik ben geen expert in brandpreventie, maar het ontbreken van brandblusapparaten in mijn hotel is een veeg teken. In het trappenhuis bevindt zich één kast met een haspel; de slang is beschimmeld. Elke verdieping heeft een nooduitgang, bestaande uit een metalen ladder (model touwladder). Die moet gloeiend heet zijn als er brand uitbreekt. De ladder eindigt enkel meters boven de begane grond. En nog zoiets: De deuren van de kamers kunnen aan de binnenkant worden afgesloten met een schuif en beugel. Stel: de brandweer wil naar binnen. Dan zal de bijl eraan te pas moeten komen. Ik ben ook wel in hotels geweest, waar de nooduitgang was afgesloten om te voorkomen dat gasten stiekem zouden vertrekken zonder te betalen.

Op 26 mei geen column, maar aflevering 13 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 25 mei – (Vervolg van 23 mei) Mijn kamer meet circa 7×4 meter plus een badkamer met ligbad, douche en toilet. Er staan twee nachtkastjes, elk met twee laden, een kledingkast en een lange, lage kast die fungeert als bureau. Daarboven hangt een televisiescherm, waarvan de meeste kanalen sneeuw tonen. Elke ochtend rond zes uur, je kunt de klok erop gelijk zetten, worden twee kranten bezorgd. De Bangkok Post, die ik nodig heb voor het nieuwsoverzicht op mijn website en de thaistalige krant Daily News. De meeste kamers in het hotel zijn permanent bezet door Thai die in de stad werken. Ze vertrekken ’s ochtends vroeg en komen ’s avonds terug. Zo nu en dan zie ik toeristen, paartjes en werknemers van warenhuis Robinson maar die blijven nooit erg lang.

Op 24 mei geen column, maar aflevering 12 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 23 mei – Mijn pied à terre Baan Kaew Mansion bestaat uit drie panden. Ik heb een kamer op de 4th floor (derde verdieping) in het hoofdgebouw (foto). Die kost me inclusief water, elektriciteit, afvalheffing, abonnement op de krant en internet-aansluiting een kleine 9.000 baht per maand. De andere panden staan achter het hoofdgebouw en aan de andere kant van de straat. De goedkoopste kamers zijn kleiner dan de mijne en hebben geen air-conditioning en warm water. Eenmaal per week wordt mijn kamer schoongemaakt en wordt het beddengoed verschoond. De werksters hanteren het principe: wat ze niet zien en waar ze niet bij kunnen komen, is niet vuil. (Wordt vervolgd op 25 mei)

Op 22 mei geen column, maar aflevering 11 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 21 mei – Het barretje waar ik na de avondmaaltijd koffie met hazelnootsmaakje (gekocht bij 7-Eleven voor 22 baht) en water (70 baht) drink, blijkt een naam te hebben. Ik heb altijd gedacht dat het geen naam had en noemde het Chicken bar, omdat er geen kip komt. Maar het heet Red Dragon, zag ik op een bon, wat een erg pretentieuze naam is voor een ruimte van hooguit 3×5 meter en een interieur dat bestaat uit 2 tafeltjes, 3 stoelen, 4 ongemakkelijke barkrukken, een bar en een tweezits fauteuil waarvan de zitting gescheurd is. Op een groot tv-scherm kijk ik er naar badminton, voetbal (Premier League, Bundesliga) en tennis. Heerlijk, zo’n bar voor mij alleen.

Op 20 mei geen column, maar aflevering 10 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 19 mei – (Vervolg van 17 mei) De prangende vraag wat bedoeld werd met de aansporing ‘Just do it’ op het truitje van een vrouw is wat mij betreft beantwoord. Enkele dagen later zag ik een niet onaantrekkelijke jonge vrouw, voorzien van twee ondeugende staartjes à la Pippi Langkous. Ze was geheel in het zwart gekleed en tussen truitje en pantalon etaleerde ze haar buik. Op het truitje stond de tekst ‘superhot’, een zeer terechte observatie van het huidige weer in Bangkok. Maar dat zal wel niet bedoeld zijn. Wat wel, kan ik niet schrijven want de Facebook-moderator is nogal preuts. Ik geef een hint: A dirty mind is a joy forever.

Op 18 mei geen column, maar aflevering 9 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 17 mei – Just do it. Deze tekst op het truitje van een vrouw houdt me al dagen bezig. Ze passeerde toen ik bij Sarica koffie dronk. Ik had haar willen vragen: wat moet ik doen?, maar dat was me te veel moeite. Dan had ik moeten opstaan, de gekoelde ruimte verlaten en in de hitte moeten rennen om haar in te halen. Het was weliswaar geen Thaise, maar misschien sprak ze niet eens Engels. En misschien was ze niet gediend van mijn belangstelling voor de tekst die ter hoogte van haar forse boezem prijkte. Of de tekst een seksuele connotatie heeft, weet ik niet. Misschien wel voor de bedenker, maar voor de draagster? (Wordt vervolgd op 19 mei)

Op 16 mei geen column, maar aflevering 8 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 15 mei – Je hebt logica en je hebt Thaise logica. Althans volgens de hoofdredacteur van Guru, het vrijdagmagazine van Bangkok Post. Ze geeft drie voorbeelden: 1 Logisch is een ruim en goed betegeld voetpad waar niemand over klaagt, maar de inwoners van Bangkok worden blootgesteld aan het risico een enkel te verstuiken. 2 Brouwerijen hebben alcoholvrij bier geïntroduceerd zodat consumenten die niet dronken willen worden, toch aan hun trekken komen. En het bevat minder calorieën, maar in Thailand moet bier écht bier zijn. 3 Engels als tweede taal is een prima idee, want biedt meer kansen op werk en is ook handig op reis. Nee, buitenlanders zouden de verkeerde indruk kunnen krijgen dat Thailand gekoloniseerd is geweest.

Op 14 mei geen column, maar aflevering 7 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 13 mei – Toen ik vannacht om 1 uur wakker werd en de slaap niet kon vatten, had ik de keuze uit drie sportwedstrijden op de tv: voetbal, basketbal en volleybal. Ik koos voetbal; niet dat ik een voetbalfan ben, maar zo’n wedstrijd levert het meeste spektakel op. Het is een aaneenschakeling van valpartijen, veroorzaakt door tackles, geduw en getrek. Volleybal komt op de tweede plaats, ik heb het zelf gespeeld dus dat schept een band. Basketbal vind ik het minst interessant om naar te kijken, alhoewel die lui van grote afstand kunnen scoren. Knap hoor. Wat de tv verder te bieden heeft aan soaps, praatprogramma’s en geweldfilms kan me niet boeien.

Op 12 mei geen column, maar aflevering 6 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 11 mei – De metrobevolking op de Happy Blue Line (reclameslogan) is een gemêleerd gezelschap. Laat ik eens enkele categorieën noemen. Je hebt instappers en uitstappers en op het eindpunt alleen uitstappers, maar zover reis ik niet. Ik stap een station eerder uit. Gebruikelijk is dat de deuren rechts open gaan. Als ze links open gaan, wordt dat aangekondigd. De meerderheid van de passagiers bestaat uit telefoonzombies: ze chatten, scrollen en gamen. Je hebt praters en zwijgers, goed en slecht geklede reizigers, dikke en dunne van alle leeftijden. Het leukste zijn de animatiefilmpjes op de beeldschermen. Een kinderstemmetje vertelt hoe een metroreiziger zich dient te gedragen. Dat doe ik dan ook.

Op 10 mei geen column, maar aflevering 5 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 9 mei – Verbeeld ik het mij: Is het dit jaar warmer dan vorig jaar of kan ik er slechter tegen omdat ik ouder word? Als ik na mijn avondroutine terugkeer in mijn kamer, hang ik mijn hemd, slipje, pantalon en sokken te drogen want die zijn vochtig van het zweet. Het liefst zou ik buiten in mijn blootje lopen, want mijn kleding plakt aan mijn lijf. De minst onaangename houding is staan. Als ik ga zitten, begint het geplak weer. Arabische mannen dragen een djalaba, een ruimvallend, enkellang kledingstuk. Perfect geschikt om het lichaam te koelen. Nauwsluitende westerse kleding is te warm in de tropen, ik ervaar het elke dag.

Op 8 mei geen column, maar aflevering 4 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 7 mei – Verwacht van mij geen kwaad woord meer over de koning, want zondag en maandag was de metro gratis. Dat scheelde me toch mooi tweemaal 36 baht waarmee ik de helft van een pakje sigaretten kan opstoken oftewel 10 sigaretten. De afgelopen drie dagen voortdurend de kroningsceremonies op de tv gevolgd. Zondagavond maakte de koning, gezeten in een palankijn, een tocht door de stad. De begeleidende groepen, allemaal gekleed in mooie apepakjes of ceremonieel tenue behangen met medailles, hadden een rare manier van lopen. Het leek of ze bij elke stap iets wegschopten en hun armen bewogen al even stijf. Thailand had 3 dagen nodig voor de kroning, in Holland deden we het in 1 dag.

Op 6 mei geen column, maar aflevering 3 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 5 mei – Ik weet niet wat erger is: drie dagen Songkran of drie dagen kroningsceremonies. Met Songkran gaf ik mezelf huisarrest om de agressieve aanvallen met supersoakers te ontlopen (eigenlijk ontzitten, want lopen was er niet veel bij in mijn kamer) en sinds gisteren de lieveling van de Duitse schandaalpers tot koning is gekroond, zou ik het liefst er niet over hoeven schrijven. Het is één grote poppenkast met als belangrijkste pop een koning, die nooit zoals zijn vader de harten van de Thaise bevolking zal winnen. Thailand had een koningin moeten krijgen: zijn zuster Sirindhorn. Die is écht geliefd, de liefde voor haar broertje is gespeeld.

Op 4 mei geen column, maar aflevering 2 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 3 mei – Mijn favoriete vruchten in Nederland zijn aardbeien, frambozen, kersen, aalbessen; op appels en bananen ben ik niet erg gek. Hier in Thailand mag ik graag mango eten, de zachte rijpe want er worden ook harde onrijpe verkocht. Aardbeien eet ik hier niet: ze zijn doorgaans hard, zuur en niet volledig gerijpt; sinaasappels zijn zelden sappig. Om ook eens wat anders te drinken met dit warme weer dan melk, kocht ik Pepsi met raspberry smaak, een nieuw drankje waarvoor sinds kort veel reclame wordt gemaakt op de tv. Inderdaad heerlijk koel, maar frambozen proefde ik niet. Het was gewoon een koolzuurhoudende cola. Geen alternatief voor de koele witte motor.

Op 2 mei geen column, maar aflevering 1 van mijn feuilleton Dokter Kees trekt de stoute schoenen aan. Zie: http://tinyurl.com/y3ecyabu. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 1 mei – Goed nieuws van het vlekkenfront (zie FB van gisteren). De koffievlekken in het kruis van mijn broek zijn volledig verdwenen nadat ik mijn pantalon een nachtje te weken had gelegd in een sopje met Vanish, de Thaise Biotex. Ook de vlekjes op mijn hemd dat ik droeg toen het onfortuinlijke incident zich voordeed, zijn foetsie. Te uwer informatie: het hemd is van het merk Pierre Cardin. Ik ga niet voor minder. Ook mijn T-shirts zijn van een degelijk merk: Jockey. Ondergoed dat op de markt te koop is, mag dan goedkoper zijn, het heeft een aanzienlijk kortere levensduur.

Thailand, 30 april – Vervelend ongelukje toen ik na de maaltijd zat uit te buiken. Ik dommelde weg met een bekertje koffie in mijn hand. De koffie kwam in mijn kruis terecht, zodat het leek alsof ik in mijn broek had geplast. Een gênante vertoning want er wachtte nog de terugweg naar mijn hotel met een wandeling en reis met de metro. Ik overwoog ter plaatse een nieuwe broek te kopen, maar waar? En dan zou ik ook een stuk moeten lopen met de pisbroek. Een plastic tasje met boodschappen bood uitkomst. Ik hing het voor de ‘plaats delict’ zodat de koffievlek onzichtbaar was. Hopelijk doet het wasje wonderen.

Op 29 april geen column en ook geen feuilleton. Het achtste feuilleton is geëindigd, het negende staat in de startblokken, maar de auteur neemt even een adempauze.

Thailand, 28 april – De klusjesman van het hotel is een duivelskunstenaar. Dat bleek weer eens toen de elektrische boiler in mijn badkamer de geest gaf. Hij verving het defecte exemplaar door een nieuwe. Ik had wel met hem te doen, want de boiler zit op een onhandige plaats onder het granieten blad. Er is weinig werkruimte omdat de toiletpot in de weg staat. Je hebt een slangenmens nodig om er te kunnen werken. Maar hij klaarde de klus en had niet eens lange tijd nodig. Misschien vraagt u zich af wat ik met warm water moet bij de huidige hitte. Natuurlijk niet om te douchen, wel voor mijn witte handwasjes.

Thailand, 27 april – De onderwereld is momenteel de meest aangename plaats om te vertoeven. En daarmee doel ik op de ondergrondse metrostations. Niets heerlijkers dan met de roltrap af te zakken en langzaam begroet te worden door een aangename koelte. Die zet zich voort in de hal, op de perrons en in de metrovoertuigen. Vooral de hallen zijn populair bij Thai die de zinderende hitte ontvluchten. Ze zitten er met de rug tegen de muur, spelen een computerspelletje en ik denk dat sommigen er ook hun huiswerk maken. Soms zou ik willen dat de metro langzamer rijdt, want de bovenwereld is de hel. In Thailand zijn hemel en hel van plaats verwisseld.

Thailand, 26 april – Ik heb nooit veel opgehad met voetbal. Alhoewel geboren in Rotterdam-west zou ik een fan moeten zijn van Sparta, maar ik ben zelfs nog nooit in het Kasteel geweest. Eenmaal een voetbalwedstrijd gezien in het Feyenoord stadion. Het enige wat ik me ervan herinner is dat het herentoilet uit een muur bestond, waartegen je moest pissen. Elke privacy ontbrak. In mijn kamer kijk ik noodgedwongen vaak naar voetbal, want de twee filmkanalen laten voornamelijk geweldsfilms zien en de overige kanalen bieden soaps, natuurfilms, praatprogramma’s enz die me ook niet kunnen boeien. Alleen de journaals zijn interessant als ik de onderwerpen al uit de krant ken.

Thailand, 25 april – Op 21 april schreef ik dat mijn vinger bekneld had gezeten in het raampje van een taxi en dat mijn gegil tot in de verre omtrek moet zijn gehoord. Heb ik sindsdien berichten van medeleven ontvangen, is er een fruitmand bezorgd aan het hotel waar ik verblijf, heeft een lezeres een kusje op mijn vinger gedrukt en mij geholpen met aankleden? Nee, nee en nog eens nee. Er zijn daarvoor twee mogelijke verklaringen: 1 Mijn column wordt door niemand gelezen, 2 De lezers denken: Bij de overlijdensberichten niets gelezen, dus het zal wel zijn goed gekomen.Vindt u dat ik overdrijf? Dan heeft u mijn gegil niet gehoord.

Thailand, 24 april – (Vervolg van 23 april) Het leek afgesproken werk, maar dat was het natuurlijk niet; het was een merkwaardig toeval. Na mijn gesprekje met de Koreaanse Jehova’s getuige op het perron van metrostation Huai Khwang werd ik opnieuw geconfronteerd met deze sekte. Bij het volgende station stapten twee Amerikaanse zendelingen het metrovoertuig in. Ik zie ze vaker, ze zien er allemaal hetzelfde uit. Dragen een zwarte pantalon en wit overhemd met korte mouwen, stropdas en ze hebben millimeterhaar. In Nederland hebben ze de irritante gewoonte om zondagochtend vroeg aan te bellen. Ze hebben een standaardpraatje met een beperkt aantal bijbelteksten. Ik doe zo vroeg nooit open.

Thailand, 23 april (2) – Een knetterend onweer en een felle regenbui maakten maandagnacht om 0.15 uur een eind aan de hitte die al enkele dagen Bangkok in een ijzeren greep hield. Ik kon mijn adamskostuum afleggen en trok het recent in Robinson aangeschafte hemdje aan. Na iets van een uur keerde de rust weer. Maar gelukkig steeg de temperatuur niet. Of dat zo blijft, weet ik niet. Ik kan het alleen maar hopen want typen met zweethanden is geen lolletje. De Witte Motor heb ik uitgezet en vervangen door de Moccona Motor. En nu aan het werk. Joepie!

Thailand, 23 april – Een bekende uitdrukking luidt: Het nieuws ligt op straat. Dat geldt ook voor mijn columnonderwerpen. Op het perron van metrostation Huai Khwang sprak een jongeman uit Korea mij aan. Desgevraagd vertelde hij hier gestudeerd te hebben aan een instituut dat mij niet bekend voorkwam. Nu studeerde hij thuis. We wisselden wat algemeenheden uit, de wachttijd van 4 minuten vloog om en bij het vertrek gaf hij mij een foldertje van de Jehova’s getuigen met de prikkelende vraag: Will suffering ever end? Als daarmee bedoeld wordt de zinderende hitte, kan ik daarop antwoorden: hopelijk volgende maand. Wat de bijbel zegt, staat in Openbaringen 21: 3,4. (Wordt vervolgd)

Op 22 april geen column en ook geen feuilleton. Het achtste feuilleton is geëindigd, het negende staat in de startblokken, maar de auteur neemt even een adempauze.

Thailand, 21 april – Er zijn van die dagen dat mijn naam pechvogel luidt en dat was gisteren het geval. Het begon ermee dat mijn middelvinger klem zat in het raampje van de taxi. De chauffeur had het iets te snel gesloten toen ik instapte en mij vasthield. Mijn gegil moet tot in de verre omtrek te horen zijn geweest. De chauffeur zei talloze malen Sorry, Sorry maar hij schold mij de ritprijs niet kwijt. In warenhuis Robinson waar ik twee hemden wilde kopen, omdat mijn hemden zijn versleten, bleek ik te weinig geld hebben meegenomen. Dus maar één gekocht. Terug in mijn hotel: sleutel vergeten. De dag is nog niet ten einde, dus wie weet.

Thailand, 20 april – Ineens viel me op dat op elk kastje met sigaretten de tekst ‘Harmful and addictive tobacco sold here’ staat. Dat heeft er altijd al gestaan, maar het was me nooit opgevallen. Die kastjes bestaan uit een aantal schappen afgeschermd met kleppen van papier. De sigarettenmerken liggen overal op dezelfde plaats; mijn merk, Marlboro rood in hardbox, ligt linksboven. In het kruidenierswinkeltje in mijn hotel is het regelmatig uitverkocht, bij 7-Eleven nooit. Die winkels worden elke nacht bevoorraad, het winkeltje niet. Pas wanneer de voorraad op is, bestelt de eigenaar nieuwe voorraad. Van voorraadbeheer heeft hij geen kaas gegeten. Lange tijd rookte ik de goedkopere Kronthip, maar daar moest ik te veel van hoesten.

Op 19 april geen column en ook geen feuilleton. Het achtste feuilleton is geëindigd, het negende staat in de startblokken, maar de auteur neemt even een adempauze.

Thailand, 18 april – Ik klaag nooit. Klagen staat niet in mijn woordenboek. Maar nu het kwik rond de 40 graden zweeft, is het moeilijk aan die gewoonte vast te houden. Dus ja: ik klaag over de hitte. Ik zou het liefst de hele dag onder een koude douche staan, maar zelfs de koudwaterkraan in mijn badkamer laat het afweten. Alle plakt en kleeft, mijn handen zijn vochtig, mijn voeten zweten. Drink de hele dag melk uit de koelkast, maar die moet je snel opdrinken voordat ook die de strijd tegen de hitte opgeeft. In mijn kamer maakt de ventilator overuren. Ja, beste mensen het is afzien, maar ik klaag niet.

Op 17 april geen column en ook geen feuilleton. Het achtste feuilleton is geëindigd, het negende staat in de startblokken, maar de auteur neemt even een adempauze.

Thailand, 16 april – De derde en laatste dag van Songkran verliep gisteren uiterst traag. Het leek alsof mijn horloge bevangen was door de hitte (officieel 36 graden, maar in mijn kamer zeker 40 graden). Ik had het mezelf opgelegde huisarrest nuttig kunnen besteden aan een Grote Schoonmaak, maar dacht: kan ook morgen. De TV bracht de film Titanic met veel dezelfde beelden van schreeuwende bemanningsleden, vechtende passagiers om een reddingssloep te bereiken en in zee springende passagiers. Sommige films kun je maar beter niet een tweede keer bekijken. Ga me vandaag trakteren op een copieuze maaltijd. Heb ik wel verdiend.

Thailand, 15 april – Vandaag is de derde en laatste dag van Songkran. Tot nu toe, het moment waarop ik dit schrijf, ben ik er ongeschonden doorgekomen. Nogal logisch, want ik heb mezelf huisarrest gegeven. Ik waag me niet buiten de deur, behalve naar 7-Eleven, maar op die route ben ik veilig. Songkran is (op veel plaatsen) een feest waarop grote mensen zich als kleine kinderen gedragen die het leuk vinden anderen nat te spuiten. Het heeft (op sommige plaatsen) agressieve trekjes. Mijn favoriete Thaise feest is Loy Krathong, wanneer krathongs te water worden gelaten om eer te bewijzen aan Phra Mae Khongkha, de godin van het water.

Op 14 april geen column, maar de laatste aflevering (49) van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 13 april – Ik schreef het al eens eerder: ik vind het leuk om bijnamen te bedenken voor mensen. Een van de werksters, een vrouw die wel wat kilootjes te veel mee torst en elke ochtend vroeg de hal en het trappenhuis schoonmaakt, is het Hobbelpaard. De man die naast mij een kamer heeft, is Houten Klaas. Hij lijkt benen van hout te hebben. Elke ochtend, stipt om kwart voor zes, gaat hij op weg naar zijn werk – zo vroeg om de ochtendspits te vermijden. Hij zegt leraar Engels te zijn, maar zijn accent wijst erop dat hij geen native speaker is. Uit meer dan Good morning bestaat ons contact niet.

Op 12 april geen column, maar aflevering 48 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 11 april – I am a girl stond er op het truitje van een jonge vrouw die de leeftijd van meisje al was ontgroeid. Dat was de enige leugen, want weliswaar was haar gevel zo plat als een dubbeltje, ze was onmiskenbaar van het vrouwelijk geslacht. Leek me een vrij overbodige opmerking, die geen bewijs vereiste. Het wachten is nu op een tekst die luidt: I am a boy. Of: I am a ladyboy. Of: I am a dictator (heel geschikt voor de huidige Thaise premier). Of: I am a bar girl (een eufemisme voor prostituee). Het aantal mogelijkheden is onbeperkt.

Op 10 april geen column, maar aflevering 47 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 9 april – Met grote tussenpozen zingt een buurvrouw een driekwarts liedje waarvan de tekst luidt: eh-eh-eh. Het is al een hele tijd aan de gang. Erg vrolijk klinkt het liedje niet; het is meer een treurlied. Soms maakt ze er een vierkwarts of vijfkwarts lied van. Ik heb de neiging om tegen de dirigent te roepen: berg je dirigeerstokje op, want het begint te vervelen. Maar de dirigent tikt niet af, hij blijft maar doorgaan. Kan er geen genoeg van krijgen. De zang begon omstreeks 4 uur ’s nachts, niet bepaald een gebruikelijk tijdstip voor een zanguitvoering. Wanneer gaan de tortelduifjes nu eens slapen?

Op 8 april geen column, maar aflevering 46 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 7 april – Thaise vrouwen, met name in het uitgaanscircuit praten niet, maar ze schreeuwen. Ze lijken op viswijven, alhoewel ik die uitdrukking niet begrijp want heb nog nooit een viswijf gehoord. Thaise stemmen bevinden zich doorgaans in het hogere register. Het zijn geen melodieuze stemmen. Als Thaise vrouwen praten, klinkt dat net zo schel als het geluid van een kanariepiet. Wanneer een vrouw tegen mij zou zeggen ‘Ik hou van jou’ loop ik direct weg – zo hard mogelijk. Ik vind het leuk om talen te vergelijken. Frans is de taal van de liefde, Portugees van de (fado) zang. En Nederlands? Dat is een keelziekte.

Op 6 april geen column, maar aflevering 45 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 5 april – Beste jongens en meisjes. Vandaag wil ik het met julie hebben over het koffiekopje. Ik drink regelmatig op drie verschillende plaatsen koffie, dus ben ervaringsdeskundige. Het kopje in Maxis doet me qua  vormgeving en details denken aan de kopjes van mijn grootmoeder. Het is licht en gemakkelijk vast te houden. Het kopje in Sukhumvit Suites is daarentegen te zwaar. Modern jawel, maar ik moet altijd oppassen dat het niet uit mijn vingers glipt, zeker bij de eerste slokjes. Het kopje in café-restaurant Sarica is een goede middenmoter. De naam van de zaak staat erop, maar het accent aigu zweeft achter de letter e. Slordig.

Op 4 april geen column, maar aflevering 44 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 3 april – Bij de kassa van 7-Eleven, de winkel die 24 uur per etmaal geopend is [kom daar in Nederland eens om], ligt elke keer een aanbieding. Altijd khanom (iets lekkers), de laatste keer een 20 cm lange corn roll filled and coated with cheese cream. Kon ik als kaaskop natuurlijk niet laten liggen, dus gekocht. Kostte 5 baht; dat kon bruin wel trekken. Sinds ik Abraham heb gezien, ben ik een zoetekauw. Vroeger niet: at nooit mijn koekje op bij de koffie, zei: Ik heb liever een zure bom. Dat zei ik, maar ik bracht ’t nooit in praktijk.

Op 2 april geen column, maar aflevering 43 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 1 april – Nog anderhalve week en dan breekt Songkran aan, het Thaise Nieuwjaar. Heb de eerste flodderblousjes al gezien, zoals altijd met een bloemmotief. Ik zal er geen kopen want ze ademen niet zoals mijn T-shirts. Op de televisie wordt al gewaarschuwd voor de ‘seven dangerous days’, zeven dagen met een record aantal verkeersslachtoffers. Te zien zijn enkele feestvierders in de weer met supersoakers en emmertjes water. Ze hebben grote lol. Maar dan zwenkt de camera naar het wegdek waar een brandende motorfiets ligt en een lijk. ’t Is een prima spotje, maar ik vrees dat het geen effect zal hebben. Evenals voorgaande jaren zullen honderden families weer in rouw worden gedompeld.

Op 31 maart geen column, maar aflevering 42 van mijn feuilleton Sasithorn heeft een droom. Zie: http://tinyurl.com/y8smw7dj. Ook te raadplegen op Facebook pagina Dick van der Lugt.

Thailand, 30 maart – De aftakeling van soi Pratoochai aka soi Twilight is in volle gang. De helft van het straatje biedt een armoedig gezicht met aan beide zijden aluminium [?] schuttingen. Het voorste deel was nog vrij ongeschonden, maar gisteravond ging nu ook gogo bar X-Boys dicht en vierde de Banana bar een afscheidsfeestje. De muziek stond er zo hard dat de muziek bij Maxis, waar ik de avondmaaltijd gebruikte, werd overstemd. Ik at er, en niet voor de eerste keer, Massaman Curry. Daarin zijn gekookte aardappelen verwerkt en er zitten twee forse kippenbouten bij. Dat alles, inclusief steamed rice, voor het luttele bedrag van 220 baht. Ik zal het missen als Maxis na Songkran dicht gaat.