Columns, artikelen & foto's

Moet onderwijs leuk zijn? Nee, onderwijs moet niet leuk zijn. Onderwijs mag zelfs niet leuk zijn. Voor leuk onderwijs moet je bij de discoschool zijn, waar je kunt leren op en neer te springen, spastische armbewegingen te maken en kletspraatjes tegen meiden te houden. Of bij de surfschool, waar je kunt leren een hernia, hersenschudding en andere enge blessures te voorkomen bij het najagen van wind en water.
Maar op de School voor Journalistiek dient onderwijs in de eerste plaats degelijk te zijn. De toekomstig Luizen in de Pels van Nederland dienen er foutloos te leren spellen, een behoorlijk nieuwsbericht te leren schrijven, een onderzoekende houding te ontwikkelen – wat heet: een ingekankerd wantrouwen tegen alles wat zich politicus en voorlichter noemt – en vooral veel te lezen, bijvoorbeeld notulen of ingewikkelde nota’s, want daarin liggen de plannen verborgen om de burgers van Nederland een loer te draaien.
Is dat leuk? Nee, dat is niet leuk. Van het gevlooi door al dat papier krijg je slechte ogen, pijn in je rug, een verstopte neus van het stof en je partner gaat er vandoor met de eerste de beste surfinstructeur. In niets lijkt dat werk op het beeld dat de televisie schetst van het journalistenbestaan met verre reizen, spannende ontmoetingen, geile flirts met bloedmooie meiden en jongens, snelle bolides, tropische cocktailparties en voorste-rijstoelen bij Bush en Balkenende.
Het journalistenbestaan is voornamelijk veel lezen, informatie controleren, goed luisteren, antwoordapparaten, alsmede onwillige en lelijke secretaresses omzeilen. Je wint er geen Pulizterprijs mee, ze noemen je een ‘rioolrat’ en wat is het resultaat? Een berichtje van veertig regels, waarin je triomfantelijk meldt dat wethouder G. uit het provincieplaatsje V. uit zijn nek heeft zitten lullen, toen hij de gemeenteraad voorrekende dat de geplande parkeergarage na drie jaar quitte zou draaien.
Omdat het journalistenbestaan dus niet leuk is, dient het onderwijs in journalistiek al helemaal niet leuk te zijn. Tenslotte is de mens van nature lui, dus moet de zweep erover in het klaslokaal. Dat modieuze meubilair dient vervangen te worden door strenge banken, de ramen dienen tot ooghoogte te worden afgeplakt en alle plaatjes, kleurenkadertjes en andere frivoliteiten in leerboeken dienen te verdwijnen. Leuk voor een boekje over Winnie de Pooh, maar geen gezicht in het Basisboek Journalistiek.
Helaas voldoet ons schoolgebouw niet aan dit criterium. Een architect in driedelig grijs weet tenminste wat een school is. Die zet een kerker neer, waarin studenten zwoegen en zweten om in 22 tekens boven een bericht te kunnen zetten: onderwijs is niet leuk. Maar wat bouwt een architect met een trendy shoker? Een Walkman van drie verdiepingen.
Weliswaar is het infantiele Kabouter Plopplein ontmanteld, nog steeds hangen er monitoren die de indruk wekken dat de school een swingend bedrijf is. De comfortabele zitjes in de gangen en de inrichting van de kantine lijken te zijn bedacht door een interieurarchitect, wiens favoriete blad Schöner Wohnen is.
Dat wordt ongetwijfeld een eerste prijs in de wedstrijd Leukste School van Nederland.
Tja, tegen Leukigheid is geen columnistenkruid gewassen.