Daeng
Ik heb een Thaise vriendin. Ze heet Daeng. Dat is niet haar echte naam – die is een tongbreker – maar haar bijnaam. Alle Thai krijgen bij hun geboorte een bijnaam. Een oogverblindend mooie baby zal bijvoorbeeld ‘Moo’ (varken) worden gedoopt. Dat wordt gedaan om de kwade geesten op een dwaalspoor te brengen. Daeng wordt niet altijd als Daeng aangesproken. Afhankelijk van de relatie waarin de andere persoon tot haar staat, heet ze dochter, oudere zus, jongere zus of zoiets, want zo thuis ben ik nu ook weer niet in de ingewikkelde Thaise familieverhoudingen.
Daeng werkt in een openlucht restaurant, dat niet meer is dan een verzameling metalen tafeltjes en plastic krukken op een smal trottoir met een keukentje, waarin een beperkt aantal schotels wordt bereid. Voordat ze mij ontmoette, werkte ze dubbele shifts. Dat moest ze wel want haar ex weigerde bij te dragen aan het levensonderhoud van hun zoontje (2), dat zoals in veel Thaise gezinnen met elders werkende gezinsleden, door oma wordt verzorgd. Ze begon rond zes uur ’s ochtends en werkte tot laat in de avond, tussen tien en elf uur, zes dagen per week. Daarmee verdiende ze 450 baht (negen euro) per dag. Hoe ze die lange werktijden volhield, is mij een raadsel. Na thuiskomst deed ze vaak nog de was, at nog wat, keek nog wat televisie, dus het bed kwam pas rond middernacht in beeld.
Deze vakantie bivakkeert ze bij mij in mijn hotel, want haar kamer is me iets te primitief. Inmiddels doet ze alleen de ochtendshift, zodat we godsgruwelijk vroeg moeten opstaan. Maar dat stoort me niet. Het is dan nog lekker fris en ergens in de buurt zijn elke ochtend twee hanen verwikkeld in een dialoog. Wat dialoog? Het lijkt wel een wedstrijd wie het hardste kan kraaien. Waar kom je dat in Nederland nog tegen?
Nog geen reacties