Columns, artikelen & foto's

Rachadiphisek Road. Het verkeer kan aardig doorstromen, want de spits moet nog beginnen.

Een belangrijke verkeersader die het noorden van Bangkok ontsluit, is Ratchadiphisek Road. Over tweemaal vier rijstroken, gescheiden door een middenberm met bomen, rijdt hier het verkeer in de spits bijna stapvoets; buiten de spits wordt het gaspedaal stevig ingedrukt. Er staan dure hotels, zoals Grand Mercure, The Emerald en Swissôtel Le Concorde, en massagesalons, zoals Emmanuelle, Casanova, Caesar’s en Claudia. Exotische namen die weinig te raden overlaten wat voor activiteiten er zoal plaatsvinden.
Vlakbij bij mijn hotel bevinden zich twee megastores, Robinson en Carrefour, en een stuk verder Jusco en Tesco Lotus. ’s Ochtends is het er stil, de parkeerterreinen zijn dan nog grotendeels leeg, ’s middags komt de klantenstroom op gang en ’s avonds (tot 9 uur) en in het weekend (ook zondag) bloeit de handel. Nu ben ik geboren in Rotterdam, maar in die hoornen des overvloed voel ik mij echt een ‘boertje van buten’. Duizenden meters winkeloppervlakte zijn er gevuld met werkelijk alles wat op de wereld aan producten wordt geproduceerd en ook nog eens in gigantische hoeveelheden. Noem het en ze hebben het, vaak tegen een fractie van de prijs in Nederland. Hoewel ik van nature niet koopziek ben (ik heb zelfs een hekel aan winkelen) en ook geen gat in mijn hand heb, kruipt er in zo’n superwarenhuis ongemerkt een gemeen virus mijn systeem binnen. Ik krijg een bijna onbedwingbare neiging om geld uit te geven.
Gelukkig heb ik die neiging tot nu toe kunnen bedwingen. Met één uitzondering: ik heb in Robinson een poloshirt van het merk Gallop gekocht. Ik vond het een mooi shirt. Het heeft horizontale brede, lichtblauwe en witte banen, een subtiel merkje met een paard in een hoefijzer en de pasvorm is perfect. Met dat miniscule merkje ben ik in ieder geval geen wandelende reclamezuil. Wijzend op een bordje ‘Buy 2 Get 1 Free’ vroeg de verkoopster of ik nog een exemplaar wilde. Dat wilde ik wel: 2 halen, 1 betalen, leek me een koopje. Maar ze noemde de dubbele prijs. Het kostte enig heen en weer gepraat tot ik mijn vertaalfout ontdekte. ‘Koop 2, krijg de derde gratis’ had ik moeten lezen.
Bij thuiskomst vroeg mijn vriendin hoeveel ik er voor had betaald. Ik antwoordde: ‘748 baht’, wat omgerekend circa 15 euro is. Een koopje: in Nederland zou zo’n polo toch het dubbele doen. Maar ik kreeg op mijn kop van mijn vriendin. Ze kon de polo stukken goedkoper op de markt kopen. ‘Hetzelfde merk?’, vroeg ik. Dat bevestigde ze. Natuurlijk: een merkje namaken kan nooit zo duur zijn, maar een polo (na)maken die in de was niet het andere wasgoed kleurt, lijkt me stukken moeilijker. Stom genoeg heb ik de kassabon niet bewaard, dus dat kan nog leuk worden bij de Nederlandse douane.

Voetgangersbrug over Rachadiphisek Road.

Kies het juiste bijschrift: a Deze onderbroeken zijn echt; b Deze onderbroeken zijn namaak.