Columns, artikelen & foto's

Thailand kent acht middelen van openbaar vervoer: trein, bus, metro, taxi, tuktuk, motortaxi, veerboot en vliegtuig. In Bangkok met zijn verkeer dat een groot deel van de dag in de file staat, is de motortaxi een ideaal vervoermiddel. Het is goedkoop, het heeft geen last van files en ze staan op vaste standplaatsen. De eerste keer dat ik er gebruik van maakte, zal ik nooit vergeten. Met een noodgang raasde de bestuurder met zijn motor door het verkeer, laverend van de ene naar de andere rijstrook, rakelings langs auto’s scherend. Knap centimeterwerk, want hij moest ook rekening houden met mijn uitstekende (lange) benen. Het zweet stond letterlijk in mijn handen en toen we op de plaats van bestemming aankwamen, dankte ik – hoewel niet religieus – de Here God dat ik nog leefde. Maar de volgende keren hoefde dat niet meer.
Een minder enerverend, maar al even handig vervoermiddel – zeker voor de korte afstanden – is de tuktuk. Hoewel iets filegevoeliger dan de motortaxi, is de tuktuk goedkoop en vooral handig door zijn uiterst korte draaicirkel. Hij biedt plaats aan meerdere personen en een flinke hoeveelheid boodschappen of bagage. Sinds kort heeft de minder vervuilende versie zijn intrede gedaan in Nederland, maar in Thailand zijn de meeste nog echte luchtvervuilers. Dat geldt trouwens ook voor de stadsbus. Heb je de pech in een tuktuk achter een stadsbus te rijden, dan wordt je leven met uren bekort. Ik heb dan ook nooit begrepen hoe een Amerikaans reistijdschrift vorig jaar Bangkok kon uitroepen tot de beste toeristenstad ter wereld. De Thaise kranten meldden het vol trots. Op mij maakte de verkiezing weinig indruk; het blad had trouwens maar een kleine oplage.

Ten slotte de taxi, allemaal uitgerust met een meter. Lang hoef je niet te wachten, want ze komen om de haverklap langs. Een subtiel handgebaar volstaat om de aandacht van de chauffeur te trekken. Het starttarief bedraagt 35 baht, per halve kilometer betaal je 2 baht. Als de wagen stilstaat, loopt de meter tegen een lager tarief door, wat gezien het fileleed voor de hand ligt. Niettemin kun je voor een schijntje behoorlijke afstanden afleggen. De service is naar onze maatstaven gemeten armoedig. Bij het in- en uitstappen blijft de chauffeur doorgaans zitten en je ziet dan de passagiers op de bagageruimte tikken, waarna de chauffeur hem vanaf zijn zitplaats opent. Spreek je geen Thais, dan verdient het aanbeveling de reisbestemming in Thais schrift op papier te laten zien, want met Engels kom je niet erg ver.
Maar ook bij Thai wil er wel eens wat misgaan. Zo nam ik met mijn Thaise vriendin bij het busstation Mo Chit een taxi naar het centraal station van Bangkok, Hua Lamphong. Hoewel mijn vriendin de reisbestemming had opgegeven, kreeg ik na een tijdje toch het onaangename gevoel dat de reis wel erg lang duurde. En ik begreep ook niet wat we op de grote weg deden. Bleek dat we onderweg waren naar het vliegveld Suvarnabhumi. Vervolgens ontspon zich een discussie van zeker tien minuten tussen chauffeur en vriendin, waarin voortdurend de woorden Hua Lamphong en Suvarnabhumi vielen. De chauffeur zette de meter uit, maar zette die na een tijdje weer aan. Toen we uiteindelijk bij het station aankwamen, trok mijn vriendin 100 baht van het inmiddels tot 350 baht opgelopen meterbedrag af. De chauffeur accepteerde het zonder enig commentaar.

Standplaats van motortaxi's met chauffeurs die op klanten wachten.

Uiterst wendbaar en ideaal voor de korte afstanden: de tuktuk.

Stadsbussen zijn echte luchtvervuilers. In een airconditioned mini-busje heb je daar gelukkig geen last van.