Archief vervolg 1

Inhoudsopgave
‘Passie is alles wat je nodig hebt’
Handen laten wapperen en vijlen…
Straatraces: kick en nachtmerrie
Vergeten eiland zit niet bij de pakken neer
Bangkok: een zinkende stad
Chusit: Rembrandt als grote voorbeeld
Waarom zijn de cassaveplanten van boer Perng groter?
Succesvolle, onafhankelijke vrouwen prefereren westerse partner
Yoga werd haar reddingsboei
De grote schoonmaak van de khlongs
De taaie strijd tegen kust-erosie

 

Piyawan Eauboonsiri and Passanunt Tarajaruspat, co-founders of Rosemanclub Eyewear.

‘Passie is alles wat je nodig hebt’

Amazing Thailand, de slogan die in de toeristensector betrekking heeft op azuurblauwe zeeën, parelwitte stranden en oogverblindende tempels, is wat mij betreft meer van toepassing op de getalenteerde Thai die ik regelmatig tegenkom in Muse, het zaterdagmagazine van Bangkok Post.

Neem nu deze week: twee jonge Thai (28 en 29) hebben een eigen brillenmerk ontwikkeld, dat sinds de lancering van de eerste modellen op de Silmo beurs in Parijs de aandacht trok van Europese distributeurs. En nu krijgen ze een vermelding in de editie Bangkok van de Monocle Travel Series van het Engelse hipster tijdschrift Monocle. ‘Vermeld worden in Monocle is een indicatie van succes’, zegt Passanunt Tarajaruspat, samen met Piyawan Eauboonsiri oprichter van Rosemanclub Eyewear.

Piyawan EauboonsiriPassie ligt ten grondslag aan de overstap die ze in het leven maakten. Piyawan werkte bij een reclamebureau en was part-time product ontwerper, Passanunt werkte als redacteur en copywriter.

Het duo, dat elkaar al sinds de middelbare school kent, ontdekte een gemeenschappelijke liefde voor vintage, van meubelen tot mode accessoires.

Piyawan: ‘We houden van vintage producten of iets wat de tand des tijds kan doorstaan. Producten van voor het tijdperk van de massaproductie zijn heel goed gemaakt en prachtig ontworpen, zoiets als de Leica of de typemachine. De langdurige kwaliteit heeft bewezen dat ze echt tijdloos zijn. Dit soort producten zijn me heel dierbaar.’

Piyawan en Passanunt begonnen te dromen over een ontsnapping uit een levenslang dienstverband, en die droom realiseerden ze. Aanvankelijk dachten ze aan meubels, maar het werden brillen. Kennis en ervaring hadden ze niet, maar Piyawan zegt: ‘Ik geloof dat als je begint met passie, de rest wel komt. Passie is alles wat je nodig hebt.’ Ze keken rond in brillenwinkels en reisden in 2013 naar Fukui in Japan om een producent te zoeken.

Piyawan Eauboonsiri and Passanunt Tarajaruspat, co-founders of Rosemanclub Eyewear 2En zo ontstond het merk Roseman Club, unisex, minimalistische brillen, gemaakt van acetaat. Vorig jaar waren de brillen alleen nog te koop online, dit jaar ook in een winkel in Bangkok en via distributeurs verkrijgbaar in veel Europese landen. Tegenwoordig is 60 procent van de clientele Thai en 40 procent buitenlander.

Passanunt denkt dat behalve het model ook de prijs klanten trekt. De goedkoopste beginnen bij 3.250 baht. ‘We durven wel te zeggen dat de materialen die we gebruiken van hetzelfde niveau zijn als brillen van 10.000 baht. Ik denk dat dit het voordeel van ons merk is. Goede kwaliteit tegen een lage prijs.’ (Bron: Muse, 25 juli 2015)

 


 

Don Muang Technical college 6 uur per week vijlen

Thailand kampt met een groot gebrek aan vakkundig technisch personeel. Gelukkig begint de belangstelling voor het technisch onderwijs te groeien. Da’s hoognodig wil Thailand zijn concurrentiepositie behouden.

Handen laten wapperen en vijlen…

Eerst maar eens een misverstand uit de weg ruimen. Alhoewel de media een ander beeld schetsen, bevecht slechts een klein aantal leerlingen van beroepsopleidingen elkaar. In Bangkok gaat het om tien technische scholen. Ander misverstand: Leerlingen wacht een baan op het laagste niveau in de fabriek en ze hebben geen carrièremogelijkheden. Niet waar.

Laatste misverstand: De technische school is het rioolputje van het onderwijs. Als je niks anders kunt, ben je altijd nog goed voor de technische school. Niet waar. Thailand kampt met een groot gebrek aan vakkundig technisch personeel. De markt vraagt jaarlijks om 180.000 gediplomeerden, de scholen leveren er slechts 20.000 af. Als daarin geen verandering komt, loopt Thailand’s concurrentiepositie gevaar.

Maar gelukkig begint de balans na jaren om te slaan. Vorig jaar was de verhouding algemeen vormend onderwijs- technisch onderwijs 67:33, dit jaar 61:39. De regering streeft naar 50:50 en probeert dat te bereiken door beroepsvoorlichting voor leerlingen in de eerste drie jaar van het middelbaar onderwijs.

Don Muang Technical college computerlesNa die drie jaar kunnen ze kiezen voor de technische stroom met als vervolgopleiding het technisch college dat opleidt tot het technisch diploma (eerste 3 jaar) en het hogere diploma (tweede 3 jaar). Tachtig procent maakt de zes jaar vol. En de meest ambitieuze leerlingen, de helft van die 80 procent, gaan daarna door op hbo-niveau zoals het King Mongkut’s Institute of Technology.

De regering probeert ook iets te doen aan de vechtpartijen. In april namen zeshonderd eerstejaars leerlingen deel aan een kamp van drie weken op de Royal Thai Navy basis. Doel: een gevoel van saamhorigheid te kweken bij leerlingen van rivaliserende opleidingen. Volgend jaar gaat het aantal deelnemers omhoog naar 16.000, nadat de regering een budget van 44 miljoen baht ter beschikking heeft gesteld.

De particuliere sector draagt ook een steentje bij aan het technisch onderwijs door stageplekken van 18 maanden aan te bieden.  In Nederland heet dat de beroepsbegeleidende leerweg: de leerlingen volgen lessen en doen in het bedrijfsleven werkervaring op. Vorig jaar boden 8.086 bedrijven zo’n plek aan 86.000 leerlingen aan.

En waar begint het mee? Met vijlen, zoals op het Don Muang Technical College (foto). Zes uur per week in het eerste semester om een stuk metaal met de hand terug te brengen van 25 naar 20 millimeter, waarna het gepolijst moet worden om er een kleine ijzeren hamer van te maken met een houten steel.  Vrij vertaald: Ze moeten hun handen laten wapperen en vuil maken, zegt directeur Permsin Choeysiri.

(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 26 juli 2015)

BY THE NUMBERS

180,000: The number of vocational college graduates required by Thai businesses each year. Only 20,000 are being produced.

293,095: The total number of vocational certificate students this year, compared to 456,852 in normal high school.

50:50: The government’s planned ratio for high school students to technical students by 2017, from the last year’s ratio of 67:33.

80: The percentage of school-level vocational graduates who will continue their studies at a higher level.

86,000: The number of students given placements at 8,086 companies last year. Next year, it is hoped the figures will rise to 130,000 and 13,000 respectively.

44 million: The budget, in baht, to run military boot camps next year for 16,000 new vocational students.

 


 

Dek vaan

Het is cool, het geeft een kick en het helpt tegen de verveling. Maar de junta wil nu korte metten maken met straatraces. Het draconische artikel 44 van de interim-grondwet wordt ingezet tegen de racers, hun ouders en de werkplaatsen waar de motoren worden opgevoerd.

Straatraces: een kick en een nachtmerrie

Het is cool, het geeft een kick, je breidt je vriendenkring uit en smeedt banden voor het leven, het is opwindend omdat het verboden is en het helpt tegen verveling. Zie hier de verklaring die drie straatracers van 15 jaar geven voor hun wekelijks verzetje dat omwonenden uit hun slaap houdt en niet van risico is ontbloot.

Elk weekend trekken honderden jongeren in het holst van de nacht naar de Rajapruek Road of andere wegen die zich ervoor lenen, om te racen. Ze staan bekend als dek vaan, wat zoiets betekent als vrijbuiters. Achterop de skoy, de mokkels. Meestal racen ze in duo’s tegen elkaar. De winnaars steken de draak met de verliezers en dagen ze voor een tweede race uit. De motorfietsen zijn vaak opgevoerd. En: hoe oorverdovender, hoe beter.

Zo nu en dan stelt de politie er paal en perk aan, reden waarom de racers het liefst een circuit uitzoeken met veel uitvalswegen en niet steeds op dezelfde plaats racen. In mei sloeg de politie een grote slag: 400 binken en meiden werden op de Rajapruek Road aangehouden. Maar nu is de maat blijkbaar vol.

Vorige week besloot premier Prayut het draconische artikel 44 van de interim-grondwet tegen het euvel in te zetten. [Zie het bericht Straatraces, alcohol, nachtzaken aan banden van 24 juli in Nieuws uit Thailand.] Niet alleen de straatracers, maar ook de ouders en de werkplaatsen waar de motoren worden opgevoerd, krijgen met justitie te maken. De racers hoeven nu niet meer op heterdaad te worden betrapt; een vermoeden is al voldoende voor aanhouding en inbeslagname van de motor.

Of het drietal voortaan afziet van racen, kom ik niet te weten in het artikel dat Bangkok Post er aan besteedt. [Tja, journalistiek is een vak.] Wel zeggen ze dat een speciaal circuit buiten de openbare weg geen optie is. Daar geloven ze niet in.

– Thuisblijven? Art, uit een eenoudergezin: ‘Ik zou willen dat mijn moeder me meeneemt naar buitenactiviteiten, misschien zelfs het strand, maar alles wat ze doet is televisiekijken als ze thuis is.’

– Sport? Odd: ‘Ik zou willen dat er waar ik woon, een plaats is waar ik kan sporten, zodat ik basketbal kan spelen als ik me verveel. We racen omdat er niets interessanter is om te doen.’ Arm: ‘Als ik bij mijn huis naar een gym kon gaan en mensen ontmoeten die van working out houden, zou dat een goed begin zijn.’

(Bron: Bangkok Post, 27 juli 2015)

Zie ook het artikel De bendes, de meiden, de pistolen – straatraces in Bangkok op de pagina Achtergrondartikelen (scroll naar beneden).

Dek vaan 2

De nachtmerrie van de politie

Inspecteur Sanphet Jirasakul van de verkeerspolitie in Phra Khanong juicht de strenge aanpak toe. De races zijn niet alleen hinderlijk, maar zijn verbonden met drugs en prostitutie. Volgens hem zijn de meeste racers social misfits, trots op hun kennis over motoren en onderdelen die snelheid en herrie garanderen. Ze worden ook jonger. De helft gebruikt drugs, populair is nu een cocktail van hoestdrankje, paracetamol en Coca Cola. De winkels die motorfietsen en accessoires verkopen, spinnen goed garen bij de races.

Sanphet zegt dat de politie nu de straat kan vrijhouden van bendes. Politie en leger zetten om 10 uur ’s avonds controleposten op en tipgevers krijgen een geldelijke beloning. De huidige regering heeft ook het groene licht gegeven om zonder aanzien des persoons arrestaties te verrichten. Ook racers uit families met beroemde namen worden niet ontzien.

Een probleemgroep apart vormen rijke racers die op zware motoren en choppers rijden. Ze zijn doorgaans een jaar of veertig en rijden in grote groepen. Het is niet gemakkelijk voor een jong agentje om deze lui te bekeuren vanwege hun sociale positie.


 

Biogas Koh Mak Noi

Vergeten eiland zit niet bij de pakken neer

Het keerpunt kwam in 2012. Bewoners van het kleine en dun bevolkte eiland Koh Mak Noi (Phangnga) bezochten een tentoonstelling over alternatieve energie in Nakhon Si Thammarat. Ze maakten er kennis met biogas, opgewekt uit afvalwater dat vrijkomt bij de productie van rubbervellen.

De dorpelingen en Usa Onthong, docent aan de Thaksin universiteit in Phatthalung en een deskundige op het gebied van biosgasopwekking, sloegen de handen ineen. Aanvankelijk deden twintig families mee. Ze maakten tanks en legden pijpen en fundering aan, waarna het project van start kon gaan.

Niet alleen afvalwater maar ook voedselresten en afval van de visserij gaan in de tanks. Hoe lang het gistingsproces duurt, vermeldt het artikel niet. Wel dat de eerste experimenten 30 tot 60 minuten aan gas opleverden, inmiddels is 2 uur haalbaar. Tel uit je winst, want een butagasfles op het vasteland kopen en naar het eiland brengen, is een kostbare zaak en in de moessontijd moest een voorraadje flessen worden aangelegd omdat de zee vaak te ruw was voor de overtocht. Bovendien levert het systeem niet alleen gas op, maar ook mest, die gebruikt wordt in de groentetuintjes. Da’s ook weer winst.

De bewoners hoefden niet zelf het buskruit uit te vinden. Ze kregen hulp van Thai Oil Plc bij het installeren van de tanks voor de opslag van biogas en de installatie van een gasproductiesysteem en uitrusting voor het telen van hydroponic groentes, een hydrocultuur zonder aarde waarbij minerale voedingsstoffen worden gebruikt.

Vergeten eiland
Koh Mak Noi lijkt een ‘vergeten eiland’ te zijn. Verzoeken aan de autoriteiten om hulp bleken aan dovemansoren te zijn gericht, herhaalde verzoeken om elektriciteit wees het landelijk elektriciteitsbedrijf Egat af. In het verleden moesten ze op kaarsen en lampen vertrouwen, maar tegenwoordig gebruiken ze generatoren en zonnepanelen om elektriciteit op te wekken. Water krijgen ze uit dertig reservoirs, dat via pijpen naar de dorpen wordt geleid.

De eilandbewoners leven een eenvoudig leven. Ze vissen en tappen rubber. De ontberingen hebben hen geleerd op eigen benen te staan en dat doen ze nu met hun biogas’fabriekjes’ en elektriciteitsopwekking. Het initiatief is niet onopgemerkt gebleven, want het project kreeg bij de toekenning van de Thailand Energy Awards in 2013 een prijs in de categorie Non-Grid Connected Renewable Electricity Generation Project van het ministerie van Energie. (Bron: Bangkok Post, 1 augustus 2015)

Koh Mak Noi

 


 

Subsidence algemeen

Bangkok: een zinkende stad

Bangkok dreigt het mythische eilandenrijk Atlantis achterna te gaan. De stad zakt: de bodem klinkt elk jaar in met 1 cm, in buurprovincie Samut Sakhon zelfs met 2 tot 4 cm en de zeespiegel in de Golf van Thailand stijgt jaarlijks met 4 mm. Over twintig jaar wordt de stad verzwolgen door het water.

Dit scenario wordt beschreven in een rapport van een NRC-commissie dat op 22 juli is gepresenteerd. Het is gebaseerd op een analyse van de beschikbare research en gegevens uit diverse wetenschappelijke bronnen. Deze week ligt het rapport bij het kabinet op tafel.

Bangkok is gebouwd op zachte klei en zakt al honderden jaren door natuurlijke oorzaken. De mens heeft het proces nog eens versneld door de onttrekking van grondwater, de zware bebouwing, dichte urbanisatie en stortplaatsen. Het gebruik van grondwater is verantwoordelijk voor 69 procent van de verzakking, het extra gewicht voor 29 procent en natuurlijke oorzaken slechts 2 procent. Bovendien wordt Bangkok geconfronteerd met het probleem van erosie langs de 4,8 kilometer lange kustlijn. Op sommige plaatsen verdwijnt 4 meter per jaar.

In het verleden zakte Bangkok 3 cm per jaar door overmatige onttrekking van grondwater, maar het gebruik van grondwater is 38 jaar geleden verboden met uitzondering van enkele industrieën en gebieden zonder leidingwater. De recente droogte heeft bedrijven ertoe gebracht weer grondwater te gebruiken. Gebieden met zware industrie zoals Samut Prakan, Samut Sakhon en Lat Krabang zakken sneller dan Bangkok.

Tot nu toe heeft Bangkok de rijzende zee buiten de deur kunnen houden. De dijken langs de Chao Phraya (die overigens ook meezakken) zijn 3 meter hoog. Tijdens de laatste grote overstromingen in 2011 kwam het water tot 60 cm onder de kruin.

‘Wat doen we als het water meer dan 60 cm stijgt? Moeten we de dijken verhogen? Is dat adequaat of moeten we meer doen?’, vraagt Sucharit Koontanakulvong, commissielid en hoofd Water Resources System Research Unit van de Chulalongkorn universiteit, zich af.

Subsidence Bangkok 1978-2011

De ernst van de verzakking is het onderwerp van een fel debat. NRC-commissievoorzitter Vithaya Kulsomboon zegt dat zelfs het Survey Department geen exacte prognose kan leveren. Daarvoor verschilt de situatie op verschillende plaatsen te veel. De vraag is ook: waar te meten, want Bangkok is een grote stad.

Wolkenkrabbers lopen geen gevaar. Ze staan op palen van minimaal 21 meter die op vaste grond rusten. Maar de directe omgeving kan wel beïnvloed worden door het zware gewicht van deze kolossen. En er blijft maar gebouwd worden. ‘We kunnen niet voorkomen dat de stad groeit’, verzucht Sornchai Tovanitchakul, directeur van de afdeling Analysis and Research van Gemeentewerken Bangkok.

De commissie somt in haar rapport drie scenario’s op met clichés als ‘We hebben specifieke diensten en maatregelen nodig’, de vorming van een panel, samenwerking van regeringsdiensten. Ze schat dat het 20 jaar duurt om het probleem op te lossen, onder verwijzing naar Venetië dat er 10 jaar over gedaan heeft om een systeem aan te leggen dat het rijzende zeewater tegenhoudt. Nederland met zijn dijken en sluizen wordt ook als voorbeeld genoemd.

De enige concrete maatregel waarover gepraat wordt, is de constructie van een zeedijk van Si Ratcha (Chon Buri) naar Hua Hin. De kosten worden ruwweg geschat op 500 miljard baht.

Sucharit zegt dat het debat over Bangkok’s verzakking de mogelijkheid biedt om serieus na te gaan denken over stadsontwikkeling. Het spreiden van dichte bebouwing zou al helpen het probleem te verminderen. De stadsplanners zullen moeten kiezen welk element prioriteit heeft: droogte, overstromingen, de stijgende zeespiegel of grondwater. ‘Watermanagement is nog niet geïncorporeerd in de discussie over stadsplanning. Maar dat moet in de toekomst wel gebeuren’, benadrukt Sucharit. (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 2 augustus 2015)

Subsidence 2014

 


 

Chusit Wijarnjoragij  werkt aan een portret van koningin Sirikit

Chusit: Rembrandt als grote voorbeeld

Mag ik Chusit Wijarnjoragij de Thaise Rembrandt noemen? Dat is een vermetele aanduiding, maar een vergelijking ligt wel voor de hand, want Rembrandt is een van zijn grote voorbeelden. Brunch, het zondagmagazine van Bangkok Post, schetst een beeld van de getalenteerde schilder die je met zijn jongensachtig uiterlijk geen 42 jaar zou geven.

Hij werkt momenteel aan een portret van koningin Sirikit als jonge vrouw met niet meer dan foto’s als referentiemateriaal (op 12 augustus wordt ze 83 jaar). Chusit schildert op dezelfde manier als Rembrandt. Hij bouwt het portret laag voor laag op en wacht na elke laag tot die is opgedroogd. Verder gebruikt hij een glanstechniek [?] om het portret diepte te geven.

Die techniek kwam hem niet van de ene op de andere dag aanwaaien. Tijdens zijn opleiding aan de Faculteit Painting, Sculpture and Graphic Arts van de Silpakorn universiteit experimenteerde hij al met oude schildertechnieken. Zijn grote voorbeeld was de eerste tien jaar van zijn carrière Chakrabhand Posayakrit, bekend van zijn portretten in klassieke stijl.

Chusit WijarnjoragijIn die periode verwierf hij al faam als portretschilder. Maakte verschillende portretten in opdracht en illustraties voor kalenders. Een portret van Suphankalaya, een prinses uit midden zestiende eeuw, trok grote aandacht. Hij begon eraan toen hij nog op Silpakorn zat.

In de VS ontmoette hij Thawan Duchanee
Pas toen hij studeerde aan de New York Academy of Art, Amerika’s beste schilderschool, kwam Rembrandt in beeld. Acht maanden trok hij elke dag met penselen en ezel naar het Metropolitan Museum of Art om het werk van Rembrandt te bestuderen.

Chusit was vijf jaar eerder neergestreken in de VS. Hij volgde enkele workshops en won de toponderscheiding in een competitie ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van het tijdschrift American Artist. Dankzij zijn toelating tot de California Art Club verwierf hij een beurs voor de school in New York waar hij een mastergraad schilderen behaalde.

Een belangrijke ontmoeting was die met zijn andere grote voorbeeld Thawan Duchanee, in 2001 benoemd tot National Artist. Toen Chusit hoorde van diens komst naar de VS toog hij met een aantal schilderijen naar de Meester.

Chusit: ‘Ajarn Thawan vertelde dat in termen van details mijn werk vlekkeloos was. Maar hij wilde dat ik het werk van Rembrandt zou bestuderen omdat mijn werk meer kracht en ernst moest krijgen zoals dat van Rembrandt. Ik moest de technieken van Rembrandt bestuderen ter ontwikkeling van mijn werk zodat ik internationale erkenning zou verwerven.’ Bij het afscheid boog hij diep voor hem.

Een tweede ontmoeting is er nooit van gekomen, Thawan overleed vorig jaar. En dat is spijtig, want zegt Chusit: ‘Een meester zoals Ajarn Thawan weet onmiddellijk wat er ontbreekt in mijn werk. In één oogopslag.’ (Bron: Brunch, Bangkok Post, 9 augustus 2015)

Klik hier voor een video met een vraaggesprek met Chusit.

Chusit Wijarnjoragij  aan het wek

 


 

Perng's irrigation pump

Waarom zijn de cassaveplanten van boer Perng zoveel groter? En waarom verdient hij meer dan zijn collega-boeren? Omdat Perng iets durfde wat veel boeren niet durven: drip irrigation toepassen. Een dubbelluik over een systeem dat al heel lang bestaat.

Waarom zijn de cassaveplanten van boer Perng groter?

Het is geen nieuw concept, in veel landen waar water schaars is, wordt het al toegepast, Israël en Australië voorop, en in Thailand wordt de techniek ook toegepast, waaronder een proefproject in Phitsanulok. Het staat onder twee namen bekend: drip irrigation en trickle irrigation.

‘Boeren vanuit de hele buurt bezoeken me bijna elke dag om te zien waarom mijn cassaveplanten zo veel groter zijn’, zegt Perng Ittaya, een boer die in maart op het systeem overstapte.

Perng's cassava farm‘Drip irrigation bespaart me talloze werkuren omdat ik niet meer rond hoef te lopen om de planten te besproeien. Ik bespaar ook op kunstmest, onkruidverdelger en water. Ik gebruik nu een derde wat ik zonder drip irrigation zou gebruiken.’

En daarmee zijn de belangrijkste voordelen benoemd: de besparing van tijd, energie, water en kunstmest, aldus Korn Chatikavanij, voormalig minister van Financiën in het kabinet Abhisit en voorzitter van de Policy Unit van de Democratische partij, die het proefproject in Phitsanulok initieerde.

Hoe werkt het systeem? Langs het gewas loopt een lange pijp waaruit langzaam water druppelt op die plaatsen waar de plant het nodig heeft. Daaraan kunnen kunstmest en onkruidverdelger worden toegevoegd. Omdat het water op slechts één plek wordt geconcentreerd, is veel minder water nodig dan wanneer de slang erop wordt gezet.

Korn rekent voor wat de winst is van de proefboerderij. Cassavewortels brengen doorgaans 2,5 baht per kilo op. Bij het gebruik van drip irrigation is de opbrengst circa 7 ton per veld hoger. Dit betekent dat boeren gemiddeld 15.000 baht per oogst kunnen maken bij een investering van 8.000 à 9.000 baht. Tel uit je winst.

En dat moet als muziek in de oren klinken van boeren die de hele dag sappelen om uiteindelijk weinig over te houden. Maar boeren zijn conservatief. Zoals de uitdrukking luidt: Wat de boer niet kent, dat eet hij niet. En zelfs als hij het wel kent, eet hij het liefst hetzelfde als zijn ouders en grootouders om de metafoor door te trekken. Boeren spelen het liefst op safe, zegt Korn.

Maar dat is niet het enige obstakel: slechts een fractie van de boeren is eigenaar van de grond waarop ze werken. Voor hen is het niet erg verstandig om in iets te investeren dat ze niet bezitten. En zelfs wanneer ze daar overheen stappen, kunnen boeren de 8.000 baht niet opbrengen.

‘Dat erkennen we. Idealiter zouden we boeren in de gelegenheid moeten stellen een lening af te sluiten voor de installatie van het systeem. Degenen die het toepassen kunnen ons terug betalen uit de extra winst die ze maken’, zegt Korn, maar wie hij bedoelt met ‘we’ en ‘ons’ vermeldt het artikel niet. Wel wordt vermeld dat het Isarëlische bedrijf Netafim zich bezig houdt met het installatieproces en advies geeft. Dit bedrijf populariseerde in de jaren zestig het systeem in Israël. (Bron: Bangkok Post, 12 augustus 2015)

Solar drip irrigation

Solar drip irrigation: hogere opbrengst, lagere kosten

Er zijn al twee jaar proeven mee gedaan in Buri Ram en Nakhon Ratchasima. Bij de verbouw van rijst, cassave, groente en fruit is gebruik gemaakt van het solar drip irrigation system. De productiviteit is erdoor gestegen en de kosten van energie en water zijn gedaald.

Erg ingewikkeld is het allemaal niet. Zonnepanelen vangen het zonlicht op, een software programma rekent uit hoeveel water de planten nodig hebben en dat wordt langzaam naar de wortels gevoerd: op de grond of onder de grond via een netwerk van pijpen.

Het systeem is een verfijning van het al bestaande drip system, waarbij boeren met elektrisch aangedreven pompen watertanks vullen. Om het in kledingtermen te zeggen: dat is confectie, trickle irrigation, zoals het ook wel wordt genoemd, is maatwerk.

De regering wil het systeem landelijk promoten. Daartoe werken het ministerie van Energie en de BAAC samen: het ministerie verleent technische steun en geeft demonstraties aan boeren die het systeem willen toepassen, de BAAC verleent financiële steun. En nu maar hopen dat niet alle boeren aartsconservatief zijn en dat ze de stap durven zetten.

Als ik daar nog een persoonlijke noot aan mag toevoegen. Dit soort technische verbeteringen zouden wel eens de redding van de landbouw kunnen zijn, die kampt met een hoge gemiddelde leeftijd van boeren. Jongeren hebben geen trek in het zware boerenbestaan. Ik denk dat modernisering van de landbouw die trend kan keren. (Bron: Bangkok Post, 20 juli 2015)


 

Succesvolle, onafhankelijke vrouwen prefereren westerse partner

Jonge, goede opgeleide vrouwen uit de middenklasse geven steeds vaker de voorkeur aan een westerse man boven een landgenoot. Zoals Sunisa Noonpakdee (32, foto) zegt: ‘Veel Thaise mannen zijn kinderlijk, onverantwoordelijk en zonder enige aanleiding jaloers. Westerse mannen zijn het compleet tegenovergestelde.’

Sunisa Noonpakdee met partnerSunisa is het prototype van de jonge en hoog opgeleide vrouw met een eigen inkomstenbron en dus niet, zoals vroeger, een mia farang, een slang term voor de vrouw van een buitenlander, die van zijn geld afhankelijk is.

Volgens de voorpublicatie van een researchpaper van een studente van de Thammasat universiteit zou het aantal middenklasse vrouwen in de leeftijd 18 tot 30 jaar die met een farang (westerse buitenlander) trouwen, toenemen. Maar de studente zegt dat het nog een theorie is, gebaseerd op observatie, en niet wordt ondersteund door researchgegevens.  De begeleidende docent noemt het een waarneembare maar nog onbewezen trend, die de afgelopen tien jaar heeft plaatsgevonden als gevolg van het stijgende onderwijsniveau en de empowerment van vrouwen.

Sutada Mekrungruengkul, docent aan het Asean and Asia Studies Centre van het National Institute of Development Administration, bevestigt dat. Door hun financiële onafhankelijkheid zijn vrouwen in toenemende mate in staat problemen te elimineren zoals gebrek aan respect, ongelijkheid, huiselijk geweld en ongewenste intimiteiten.

‘Als vrouwen economische macht hebben, hebben ze ook de macht om te beslissen wat ze willen. Veel huiselijk geweld tegen vrouwen komt voort uit het ontbreken van economische macht. Ze zijn afhankelijk van hun echtgenoot of familieleden en hebben niet de kracht om te vertrekken.’

Maar de tijden veranderen. Globalisatie slecht de sociale en economische grenzen van de jongere generatie. Veel mensen, vooral in de grote steden, hebben een veel grotere toegang tot onderwijs en communicatie dan hun ouders.

‘Het idee dat vrouwen slippendragers zijn, verdwijnt langzaam. Wanneer vrouwen meer keuzes en betere opties hebben, kiezen ze iets wat beter voor hen is. Daar de Thaise samenleving patriarchaal is en gedomineerd wordt door mannen, zullen veel vrouwen met meer macht ervoor kiezen dit milieu van onderdrukking de rug toe te keren’, aldus Sutada.

Ik hoef me niet anders voor te doen
Spectrum, de zondagbijlage van Bangkok Post, waaraan ik bovenstaande gegevens ontleen, laat enkele ‘nieuwe’ vrouwen aan het woord en die zijn niet erg complimenteus over Thaise mannen. Jirawadee Sangrayab (31) kwam erachter dat een van haar Thaise vriendjes een vriendin wilde waarover hij tegenover vrienden kan opscheppen.

‘Thaise mannen hebben zulke hoge verwachtingen van vrouwen. Westerse mannen vinden me aantrekkelijk, zoals ik ben. Ik hoef me niet anders voor te doen om hen te behagen.’

Jirawadee, media account manager in Bangkok, heeft nu kennis aan een westerse partner met wie ze begin volgend jaar trouwt. Toestemming krijgen van haar ouders was niet gemakkelijk, maar die zijn inmiddels bijgedraaid.

In veel delen van het land is het stigma tegen een huwelijk met een buitenlander nog steeds sterk. Zelfs in Phuket, waar het wemelt van de buitenlanders. Chanya Chaosakul (31), geboren en getogen in Phuket, heeft slechte ervaringen met Thaise vriendjes. De eerste relatie liep stuk toen hij wegens een drugsvergrijp in de gevangenis belandde, haar tweede vriend bedroog haar en nummer drie was bezitterig en controleerde al haar bewegingen.

Met een Amerikaanse collega kon ze praten. ‘Ik hunkerde naar een echt gesprek. Dat gebeurde nooit met mijn vorige vriendjes.’ Ze zijn nu verloofd en hebben de afgelopen vier jaar in de VS gewoond, waar ze voor haar tweede master’s graad studeerde.

‘Onze relatie is gebaseerd op begrip en liefde. Hij controleert mijn telefoon niet of vraagt niet wat ik allemaal heb uitgevoerd. Eerlijkheid en begrip zijn de belangrijkste voorwaarden om deze relatie in stand te houden. Daarom heb ik het gevoel de goede beslissing te hebben genomen.’
(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 16 augustus 2015)

N.B. Het gehele artikel is onder de kop Go West, young woman te raadplegen op de website van de krant. (17 augustus 2015)


 

Yoga klas Ratchaburi gevangenis

Yoga werd haar reddingsboei

Toen ze 36 jaar was – haar zoon was 7 – stierf haar echtgenoot. Jarenlang sappelde ze als architect en binnenhuisarchitect om hem groot te brengen. Ze kampte met slapeloosheid en stress. Pas toen haar zoon was afgestudeerd, begon ze weer van het leven te genieten, maar de jaren ervoor eisten hun tol. Teerawan Wathanotai, tegenwoordig deken van de faculteit architectuur van de Rajamangala University of Technology Thanyaburi, was een mentaal wrak. Yoga werd haar reddingsboei.

Een nieuw hoofdstuk in haar leven begon, toen ze gevraagd werd vrouwelijke gevangenen te interviewen voor een researchpaper, getiteld ‘The Plight of Thai Female Prisoners’. Nadat het project was afgerond, werd ze om suggesties gevraagd voor programma’s die zouden kunnen helpen de gedetineerden een meer productief bestaan te geven.

Teerawan: ‘Daar ik toen al een redelijke kennis van yoga had en er een passie voor had, stelde ik Yoga in Prison voor. Aanvankelijk sloeg het niet aan omdat de meesten in de Ratchaburi gevangenis, waar we begonnen, niets van yoga wisten. Maar we bouwden al snel momentum op. Het verbaasde me hoe snel ze de techniek oppikten. Hun enthousiasme was een echte eye-opener voor het feit dat iedereen de kans moet krijgen in het leven om zichzelf te vinden.’

Teerawan WathanotaiTeerawan begon zelf vijf jaar geleden met yoga. Op zekere dag was ze ten einde raad en besloot op Google informatie over yoga op te zoeken, na van vrienden over de voordelen te hebben gehoord. Ze gaf zich op voor een klasje in een fitness centrum vlakbij haar huis en nam les bij een persoonlijke trainer.

Teerawan: ‘Door regelmatig te oefenen ontdekte ik dat mijn psychologisch en mentaal welbevinden verbeterde. Ik was minder gespannen, kon me beter concentreren. Ik sliep als een baby en ervoer minder zorgen en depressie. Met de verbetering van mijn mentale gezondheid, ging ook mijn fysieke gezondheid vooruit. Ik begon meer aandacht te besteden aan mijn levensstijl. En meer quality time uit te trekken aan de eettafel met mijn moeder en zoon.’

En nu brengt ze die ervaringen over op de gedetineerden in de vrouwengevangenis van Ratchaburi. Zoals op Chana Wongsawat, die in onderstaande interview vertelt hoe yoga haar leven veranderde. Op de foto Teerawan’s yoga-klasje. (Bron: Muse, Bangkok Post, 15 augustus 2021)


 

Yoga in Prison team in training

Dankzij het project Yoga in Prison is Chanya Wongsawad (35), die in de Ratchaburi Central  vrouwengevangenis een straf van 25 jaar uitzit wegens drugshandel, de wanhoop voorbij. ‘Ik heb mezelf nog nooit zo goed gevoeld. Ik heb vrede met mezelf gesloten.’

Yoga veranderde haar leven

‘Vroeger was ik ziekelijk en had allerlei medische problemen. Maar dat is ten goede veranderd. Ondanks mijn omstandigheden ben ik positiever geworden en meer ontspannen. Ik heb vrede met mezelf gesloten.’

Chanya Wongsawad (35), die in de Ratchaburi Central  vrouwengevangenis een straf van 25 jaar uitzit wegens drugshandel, dankt die metamorfose aan het beoefenen van yoga. Vier jaar geleden begon ze ermee, toen de gevangenisstaf en yogalerares Teerawan Wathanotai het project Yoga in Prison introduceerden, een programma met als beschermvrouw prinses Bajrakitiyabha.

Aanvankelijk dacht Chanya dat het niet meer dan bezigheidstherapie was, maar allengs merkte ze dat yoga een positieve invloed had op haar gevoel van eigenwaarde en moreel. Yoga was de reddingsboei die ze nodig had om de wanhoop achter zich te laten. ‘Ik heb mezelf nog nooit zo goed gevoeld.’

En dat moreel kreeg nog eens een extra oppepper toen ze vorige maand drie zilveren medailles in de wacht sleepte op de vijfde Asian Yoga Sports Championship, bijgewoond door moeder en jongere zus. Na de uitreiking van de medailles sprong Chanya op haar moeders schoot en omhelsde haar. ‘Mijn moeder fluisterde in mijn oor dat ze heel trots op me was.’

Inmiddels traint ze zelf andere gedetineerden en wanneer ze vrij komt, hoopt ze yoga lerares te worden. En dat geldt ook voor de andere vrouwen die aan het programma deelnemen.

Kanya Siripom (25), die ook een prijs won, hoopt dat het succes helpt om de houding van mensen tegenover gevangenen te veranderen. ‘Ik wil dat de samenleving ons accepteert en weet dat we talent hebben.’ (Bron: Bangkok Post, 7 juli 2015)

Foto: Het Yoga in Prison-team in training.


 

Khlong clean-up Rimklong Pattana

Bangkok, ooit het Venetië van het Oosten, staat een grote schoonmaakoperatie te wachten. De gemeente gaat khlongs verbreden om de waterafvoer te verbeteren. 59.000 bewoners, die langs de khlongs in vaak wrakke bouwsels wonen, moeten daarvoor wijken. 

De grote schoonmaak van de khlongs

Bangkok heette ooit het Venetië van het Oosten. Bangkok en Thonburi telden vroeger 95 kanalen. In die tijd vormde de boot het belangrijkste vervoermiddel. Inmiddels zijn tal van kanalen gedempt om ruimte te maken voor wegen of ze zijn geblokkeerd dan wel volgebouwd met huizen. Nog steeds wonen veel mensen langs de kanalen en een rondvaart per longtail boat is een populaire vakantieattractie voor toeristen.

Die behuizing, vaak niet meer dan krotten, staat in de weg bij het ambitieuze plan van de gemeente Bangkok, gesteund door de junta, om kanalen te verbreden tot 38 meter voor een betere waterafvoer en om langs de kanalen dijkjes aan te leggen. Naar schatting wonen langs de khlongs 94.000 personen in 23.500 huizen. De meesten moeten van weinig rondkomen. Ze werken op de markt, in 7-Elevens en verdienen 300 baht per dag, het wettelijk minimumdagloon. 59.000 bewoners moeten uiterlijk 2017 het veld ruimen of zich hergroeperen. Zie bijgaand kaartje om welke khlongs het gaat.

Khlong clean-up housing survey door CodiHet Community Organisations and Development Institute (Codi), een onafhankelijke publiekrechtelijke organisatie ressorterend onder het ministerie van Sociale Zaken, is belast met de schone taak de bewoners te verhuizen.

Eind deze maand begint de bouw van nieuwe huizen [geen details]. In sommige gemeenschappen is Codi al begonnen de bebouwing in kaart te brengen (foto) en helpt het de bewoners verhuisplannen te maken. Maar de verwarring en onzekerheid is groot bij de bewoners. Ze weten niet waar naartoe te gaan en hoe ingrijpend hun leven zal veranderen.

De khlongs zijn Bangkok’s bloedvaten
Directe aanleiding voor de Grote Schoonmaak zijn de overstromingen van 2011. De Wereldbank heeft berekend dat die Thailand 1,43 biljoen baht aan schade en economische verliezen hebben opgeleverd. ‘Bangkok is niet ontworpen als stad om water van andere provincies te ontvangen’, zegt Kangwan Deesuwan, directeur-generaal van het Bangkok Drainage and Sewerage Department. ‘De khlongs zijn vitale kanalen voor de afvoer van water. Ze zijn Bangkok’s bloedvaten, zo te zeggen. We moeten ze vrijmaken voor drainage.’

Midden volgende maand hoopt de dienst te beginnen met het aanpakken van Khlong Lat Phrao (foto onderaan de pagina).  Aan beide zijden van het kanaal wordt een dijkje aangelegd, waarvoor 1,5 meter vanaf de oever dient te worden vrijgemaakt. Er komt ook een stuw. Doel: de waterstroom versnellen van 15 naar 40 kubieke meter per seconde.

Wijitbutsaba Marome, docent aan de faculteit architectuur en planning van de Thammasat universiteit, vindt de plannen van de gemeente meer last dan voordeel opleveren. Volgens hem wordt de drainagecapaciteit van Khlong Lat Phrao slechts miniem vergroot en is die niet genoeg om op de lange termijn overstromingen te voorkomen.

Indirect verlies van 5 miljoen baht
Wijitbutsaba : ‘Het verbreden van de khlongs verbetert de waterstroom van de stad, maar wij willen er ook op wijzen dat de consequenties aanzienlijk zijn. Het verwijderen van de illegale bebouwing schept een indirect socio-economisch verlies van 5 miljoen baht, niet alleen voor de bewoners zelf maar ook voor de industrieën waarin ze werken. Bangkok verliest een groot deel van zijn arbeidskrachten en dienstenindustrie als mensen moeten verhuizen.’

Nattawut Usavagovitwong, directeur van het Centre for Integrated Socio-Spacial Research van de Sripatum universiteit, vindt dat de gemeente het gebruik van de khlongs vanuit een breder perspectief moet bekijken. ‘De gemeente ziet alleen de khlongs als waterafvoer, maar het zijn ook gemeenschappen. Ontwikkeling hoeft niet ontruiming te betekenen.’

De riooldienst bij monde van Kangwan is het er niet mee eens. ‘Dit zijn illegale gemeenschappen die het land tientallen jaren hebben gebruikt en vervuild. Hebben ze ooit wel eens de samenleving geholpen? Ze verdienen het niet er te zijn.’

Geen prettig gezicht
De khlong gemeenschappen bieden geen prettig gezicht. Op veel plaatsen zijn de omstandigheden armzalig. Afval wordt vaak in de khlong gegooid. En omdat huisuitzetting al jaren dreigt, schromen velen hun woning op te knappen. De meeste bewoners hebben geen woonvergunning.

Maar er zijn uitzonderingen. In Riammitrangsatta, een kleine gemeenschap langs een kanaal achter luchthaven Don Mueang, zijn de inkomensverschillen duidelijk. Aan de ene kant wrakkige bouwsels die over het water leunen; aan de andere kant bescheiden stenen huizen. Veel bewoners werken als dagarbeider of motortaxibestuurder , maar er wonen ook veel onderwijzers en ambtenaren.

Khlong clean-up Somchai JinprayunIn Bang Bua Cheung Saphan Mai 1 in het district Laksi hebben de bewoners zelf al de nodige initiatieven genomen. De meeste huizen staan op een afstand van de kanalen en een betonnen voetpad verbindt de huizen. ‘We waren een achterbuurt – ik geef het toe. Maar we hebben veel stappen gezet om de gemeenschap te verbeteren’, zegt voorzitter Somchai Jinprayun van de buurtvereniging (foto).

Codi’s plan voor herhuisvesting en reorganisatie behelst drie opties met als voorkeurskeuze: de bewoners blijven op dezelfde plaats, maar gaan deelnemen aan het Baan Mankong (secure housing) project van Codi [dat overigens al sinds 2003 bestaat]. Daartoe dienen ze een coöperatie te vormen, een spaargroep en ze moeten huur gaan betalen aan het Treasury Department, dat het meeste land langs de khlongs in bezit heeft. Ze krijgen een huurcontract van 30 jaar en betalen 270 baht per jaar. Wil deze optie slagen, dan is het noodzakelijk dat alle bewoners meedoen. ‘Anders werkt het niet’, zegt Codi-directeur Palakorn.

(Bron: Spectrum, Bangkok Post, 23 augustus 2015)

Khlong clean-up Lat Phrao kanaal

 


 

Erosie Samut Sakhon

Stukje bij beetje verdwijnt 830 van de 3.148 kilometer lange kustlijn van Thailand in de zee. In Khok Kham (Samut Sakhon) hebben dorpelingen de erosie weten te bedwingen. Met bamboe palen. Maar die oplossing werkt niet overal.

De taaie strijd tegen kust-erosie

Elk jaar snoepte de Golf van Thailand meters van de kuststrook af. Niets hielp: rotsen niet, betonnen elementen niet. De bewoners van Khok Kham (Samut Sakhon) zagen het met lede ogen aan. Soms moesten ze hun huizen en scholen landinwaarts verplaatsen om geen natte voeten te krijgen.

Maar in 2003 kreeg een groep dorpelingen een ingeving. Ze plaatsten rijen bamboe palen voor de kust. Dat hadden ze afgekeken van mosselkwekers die bamboe palen in zee plaatsen. Daartussen hoopt zich sediment op. En dat gebeurde ook bij de geïmproviseerde zeewering van de dorpelingen. De palen fungeerden als golfbreker en achter de palen hoopte zich modder op.

Binnen vijf jaar wisten de dorpelingen zo 100 rai aan modderland te herwinnen. Op het herwonnen land plantten ze mangrove bomen om de bamboe palen die begonnen te rotten, te vervangen. Met de modder kwamen ook enkele zeebewoners terug, zoals vier soorten mudskippers. Inmiddels hebben ook andere dorpen aan de noordkant van de Golf van Thailand, waar de kust van nature modderig is, de methode ontdekt en toegepast.

Beton is niet de oplossing
‘Ons succes bewijst dat het aanleggen van betonnen elementen om de kust te beschermen niet de oplossing is’, zegt dorpeling Worachart Janthong. Hij refereert aan een recent conflict tussen vissers en de gouverneur van Songkhla, die heilig gelooft in beton op het strand van Samila Chalatad. [En zandsuppletie, maar die is niet omstreden.] Dorpelingen zijn naar de bestuursrechter gestapt, want zeggen ze: die betonnen golfbrekers zijn schadelijk voor de visserij en ze bevorderen juist de erosie. De bestuursrechter schorste de verdere aanleg in afwachting van nader overleg aanstaande woensdag tussen betrokken partijen.

De geërodeerde kustlijn in Samut Sakhon is het spreekwoordelijk topje van de ijsberg. Thailand heeft 3.148 kilometer kustlijn. Daarvan staat 830 kilometer bloot aan erosie: 730 kilometer in de Golf van Thailand en 100 kilometer in de Andaman zee. De situatie tussen Samut Sakhon en Chachoengsao is kritiek. De autoriteiten reageren in de meeste gevallen met standaard oplossingen als betonnen muren, ook in zee, hellingen die de energie van het instromend water absorberen of pieren.

De strijd tegen de erosie kan niet gewonnen worden
Sakanan Plathong, docent aan de afdeling biologie, faculteit natuurwetenschappen, van de Prince of Songkla universiteit, zegt dat het aanleggen van beton het probleem verplaatst want de erosie schuift een stukje op. Bij een pier aangelegd aan de kust van Thepha (Songkhla) hoopte het zand zich aan één kant op, maar aan de andere ging de erosie vrolijk door.

Zijn prognose is pessimistisch. ‘Uiteindelijk zal de kustlijn worden vernield. De erosie in het Zuiden is een strijd die niet gewonnen kan worden. En ze wordt erger met de aangelegde elementen.’

Sakanan vindt dat de autoriteiten hun geld moeten gebruiken om de geërodeerde gronden te onteigenen en de eigenaren te laten verhuizen in plaats van te proberen de natuur te bevechten.

Binnenkort buigt het kabinet zich over het Thai Sea Reform Plan, dat is opgesteld door de Nationale Hervormingsraad (NRC). Het Department of Marine Coastal Resources krijgt daarin de taak toebedeeld plannen die de kust schaden, te schorsen en samen te werken met overheidsdiensten bij onderzoek naar particuliere en overheids projecten die erosie kunnen veroorzaken. Of de bamboe oplossing in Khok Kham erin wordt genoemd, vermeldt het bericht niet. (Bron: website Bangkok Post, 31 augustus 2015)

  • Geen Trackbacks
  • Reacties (1)
    • J.K.Th. Haex
    • 25 februari 2020 12:53pm

    Erg interessant artikel! Dank voor deze berichtgeving.