Archief 1a

Inhoudsopgave
Thaise studenten in Engeland mijden politieke debat
‘De mensen denken dat ik gek ben’
Wie het bos beschermt, verdwaalt er nooit
Bosbewoners Thung Yai: Zo kan ‘t ook
Vriendin te huur, maar geen seks

Nog meer op de pagina Archief 2

Samaggi Samagom

Thaise studenten in Engeland mijden politieke debat

De vrijheid van meningsuiting is sinds de coup van 2014 niet alleen in eigen land aan banden gelegd, maar heeft in Engeland ook een eind gemaakt aan de politieke debatten van Thaise studentenverenigingen.

De elite vereniging Samaggi Samago, in 1901 door koning Rama VI opgericht toen hij in Oxford studeerde, beperkt zich nu tot het organiseren van sportevenementen en discussies over sociale kwesties waaraan ze zich geen buil kan vallen. Alle plannen moeten worden voorgelegd aan de ambassade. ‘Ik geloof in vrijheid van meningsuiting’, zegt voorzitter Thanawat Silaporn, ‘maar het is beter om politieke discussies te vermijden.’ Het resultaat is zelf-censuur als gevolg van de nauwe banden met de ambassade, die het bestuur in haar Office of Educational Affairs onderdak verleent, en de vereniging subsidieert.

De Sammagi Academic Conferences, die in 2008 het licht zagen als platform voor intellectueel debat, zoals over de rol van het leger, de toekomst van de democratie in Thailand en de economische vooruitzichten, zijn sinds 2014 niet meer in die vorm gehouden. Het jaarlijks tijdschrift Samaggi Sara, dat in 2011 114 pagina’s telde over ‘Thailand in Crisis: Diagnosis and Prescription’, telde in 2012 slechts 33 pagina’s. Het tijdschrift, in 1922 opgericht, werd gespeld door de elite en koninklijke familie. Nu trekt het nauwelijks nog de aandacht.

Thaise cultuur en boeddhisme
Bestuur Samaggi SamagomThaise genootschappen en academische centra zien nog wel kans zaken van belang aan de orde te stellen. Zo organiseerde de Thai Society, verbonden aan de School of Oriental and African Studies van de University of London (Soas), in november 2014 een paneldiscussie over Thailand onder de staat van beleg. En een maand na de coup sprak een academicus die in ballingschap was gegaan, over de coup en de toekomst van de Thaise democratie.

Maar dit jaar breekt Soas met de traditie om discussies over controversiële politieke onderwerpen te agenderen en focust zich op de Thaise cultuur en het boeddhisme. Voorzitter Tharm: ‘De mensen hebben genoeg van de politieke problemen in Thailand. We willen buitenlanders iets anders laten zien dan de verrotte Thaise politiek. De politieke problemen waarmee we kampen zijn niet uniek, onze cultuur is dat wel.’

Chan Nilgianskul, MBA student aan de London Business School, vindt de Samaggi conferenties te braaf. ‘Ze moedigen Thaise studenten in de UK niet aan om hun vrijheid te gebruiken de sociale en structurele normen van Thailand im Frage te stellen en om te bedenken wat anders gedaan kan worden bij deze controversiële kwesties.’

Vorig jaar werd met een voormalig minister van Onderwijs in de regering Yingluck over het onderwijs gediscussieerd; dit jaar staat klimaatverandering op het programma. Maar dat onderwerp raakt wel aan de politiek, de socio-economische scheidslijnen en inkomensongelijkheid, aangenomen dat de Thaise studentengemeenschap het vanuit haar eigen perspectief benadert.

Tegenwoordig willen ze alleen maar een graad
Sulak Sivaraksa, die in Wales en Londen studeerde en in de jaren vijftig voor Samaggi Sara schreef, zegt dat in het verleden studenten in de UK wilden studeren omdat het land werd beschouwd als een rolmodel voor democratie. ‘Tegenwoordig willen ze alleen maar een graad. Slechts een enkele keer zie je iemand die moedig is. Studenten zouden onafhankelijk moeten zijn en niet laf moeten handelen. Where are your guts, Britse studenten?  Ik wil iets zien, op zijn minst een positiebepaling, zoals oppositie tegen de NCPO.’

‘Alhoewel we een nauwe band met de ambassade hebben, betekent dit niet dat we ons overgeven aan zelf-censuur’, zegt Chanthawit, die in 2012 voorzitter van Samaggi was. ‘We hoeven de steun niet te beantwoorden door te zeggen of niet te zeggen wat ze bevalt of niet bevalt.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 31 januari 2016)

Op de foto het bestuur van Samaggi Samago met in het midden de ambassadeur.


 

Angel child Moederliefde van Danita Phosachai

‘De mensen denken dat ik gek ben’

Bijgeloof, pathologisch of psychotherapie tegen de onzekerheid die het moderne leven met zich brengt? Het laatste, zegt docent Manasikarn (Chulalongkorn universiteit), mensen zoeken veiligheid en zekerheid en die vinden ze bij de tukkata luk thep (engel kind), poppen ter grootte van een peuter, die behandeld worden alsof het eigen kinderen van vlees en bloed zijn.

De poppengekte, die het land in de ban houdt, legt ze uit, is au fond niets anders dan je auto door een monnik laten zegenen voor veiligheid  of je huis om eeuwig geluk te verzekeren. Ze vindt zijn oorsprong in het animisme, maar het aanbidden van voorwerpen waarin een geest huist, wordt nog steeds algemeen geaccepteerd in de Thaise samenleving.

De poppen worden voornamelijk gekocht door de middenklasse: mensen die een onzeker inkomen hebben zoals acteurs en verkopers van bijvoorbeeld cosmetica. ‘Ze zoeken iets waaraan ze zich kunnen vastklampen om zich zekerder te voelen. Ook de politieke situatie sinds de coup heeft ongerustheid aangewakkerd. De mensen voelen zich financieel en economisch instabiel. De poppen helpen die angst te verminderen’, zegt docent Pipat van de Thammasat universiteit. De poppen vormen ook een medicijn tegen de eenzaamheid die gepaard gaat met de individualistischer wordende maatschappij.

Ik verdien nu drie keer zoveel
Angel child Phra Winai Thitabhanyo zegent een luk thep popJirunya ‘Prince’ Supsorus (27), eigenaresse van een klein bedrijfje, gelooft er heilig in. Ze maakt haar pop Pong ’s ochtends wakker met het bekende Rise and shine, wast haar gezicht, borstelt het haar in een paardenstaart en geeft haar een flesje melk en brood. Sinds ze vier maanden geleden de pop kocht, gaat het weer goed met haar bedrijf. Pong gaat overal mee naar toe.

‘De mensen kijken naar me en denken dat ik gek ben. Maar dat kan me niet schelen. Ze weten niet wat ik heb meegemaakt en hoezeer de pop me geholpen heeft. Sinds Nong in mijn leven is gekomen, verdien ik drie keer zo veel. Nu weet ik dat ik Pong gelukkig moet houden en fortuin volgt.’

Kuman Mahamontra trekken geld, succes, geluk en liefde aan
In een houten huis in een weinig bekend deel van Nakhon Pathom woont Meester Ohm Mahamontra, een van Thailand’s tien beste waarzeggers. Honderden poppen zitten op planken, op de vloer en op een sofa. De heilige man voert mystieke ceremonies uit en zegent verschillende voorwerpen voor zijn volgelingen, meest mensen van Chinese afkomst, die van over de hele wereld komen.

Er zijn honderden poppen in zijn huis, maar geen enkele pop is een luk thep. Hij noemt ze Kuman Mahamontra. Om ze te veranderen in heilige poppen nodig hij goede geesten op om bezit van hen te nemen. Met een speciaal gebed sluit hij de geest in de pop op, zodat ze voor eeuwig gezegend blijven, en hij reciteert bezweringsformules om goede energie aan te trekken. Tot besluit wordt de pop bij heilige rotsstenen en planten geplaatst en bij maanlicht gezegend.

‘Mijn Kuman Mahamontra trekken geld, succes, geluk en liefde aan voor wie ze bezitten. Je hoeft alleen maar de vijf precepts te volgen. Anders verlaat de geest de pop en komt die terug naar mij.’  Meester Ohm legt uit dat er veel verschillende soorten engelpoppen zijn. De luk thep die nu populair zijn, zijn gewone plastic poppen, gezegend door monniken of heilige mannen. Ze leven niet en hebben geen geest. Wie een luk thep heeft moet die behandelen alsof het een mens is.

Een kuman thep is anders, het is een versie van de kuman thong, een kleine amulet die al lang als gelukshanger aan een ketting wordt gedragen. De amulet vindt zijn oorsprong in de Ayutthaya periode. Volgens de legende werden ze ooit gemaakt van lichaamsdelen van overleden zuigelingen.

Verder heb je nog de kuman prai, een duistere versie gevuld met de as van iemand die plotseling is overleden. Ze kunnen ook gevuld zijn met het haar van een vrouw die in het kraambed is overleden of aarde van zeven verschillende begraafplaatsen. De geest in deze pop is een kwaaie, dus je moet vaak offeren om hem gelukkig te houden.

Ten slotte: Is de poppengekte een blijvertje? Deken Kakanang van de faculteit psychologie van de Chulalongkorn universiteit denkt dat de trend verdwijnt als mensen erachter komen dat ze niet altijd krijgen wat ze van hun pop vragen. Ook de Furby en de Blyth pop rage was van tijdelijke aard. En wie koopt er nog een Jatukam Ramathep, destijds een razend populaire amulet waarvoor grof geld werd neergeteld? (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 31 januari 2016)

Op de foto boven geeft Danita Posachai haar pop een knuffel. Ze heeft vier kinderen en beschouwt de pop als deel van het gezin. Op de foto rechts Phra Winai Thitabhanyo, die een pop zegent. Hij is door de abt van zijn tempel gevraagd ermee te stoppen, omdat het de reputatie van de tempel kan schaden.


 

Fotomontage Ban Boon Ruang Moo 2

Wie het bos beschermt, verdwaalt er nooit

Het bos is hun natuurwinkel. Ze plukken er planten, vruchten en kruiden die op tafel belanden of als medicijnen worden gebruikt. De bewoners van Ban Boon Ruang Moo 2 in Chiang Rai leven al generaties van het bos.

Hun voorouders hebben de regels gesteld: de verkoop van brandhout en bamboe(spruiten) is verboden. Alleen wat ze zelf nodig hebben mag, binnen bepaalde grenzen, gebruikt worden. Wie een boom wil omhakken, heeft toestemming van de dorpsraad nodig. Vissers hebben een gentleman’agreement gesloten om af te zien van destructieve vismethoden. Vissen in de paaigebieden is verboden. Als er één woord van toepassing voor is, is het wel duurzaamheid.

De levenswijze van de dorpelingen voldoet aan het regeringsbeleid om bosbewoners verantwoordelijk te maken voor bosbeheer. Ze mogen er foerageren in ruil voor onderhoud.

Het bos van Ban Boon Muang Moo 2 meet 3.000 rai: wetland dat periodiek tussen augustus en november wordt overstroomd door water uit de Ing, een zijrivier van de Mekong, die een natuurlijke grens vormt. Het dorp heeft een geschiedenis die 350 jaar teruggaat, toen de eerste tempel er werd gebouwd. De eerste kolonisten troffen in het gebied een uitbundige flora aan en nog steeds verzamelen de bewoners 102 plantensoorten waaronder eetbare, en kruiden.

Voedselveiligheid in gevaar
Maar de toekomst belooft weinig goeds, samen te vatten met drie letters: SEZ. Die letters staan voor special economic zone, een gebied in grensstreken waarvoor speciale regelingen gelden, bedoeld om industrie en handel aan te trekken.

In Chiang Rai zijn drie districten aangewezen voor de ontwikkeling tot SEZ: Chiang Khong, Chiang Sean en Mae Sai, een gebied van 570.000 rai. De vrees bestaat dat het bos moet wijken voor de ontwikkeling van een industrieterrein en dan is het afgelopen met de voedselveiligheid van de dorpelingen.

‘De regering beweert dat het bos degraded (aangetast) is’, zegt bewoner Prichayessapong (37). ‘Maar dat is helemaal niet waar. Het bos wordt al generaties lang door lokale dorpelingen gekoesterd. Hoe kan iemand dan op het idee komen om de bomen om te hakken?’

Weelderig bos
De gemeenschappen rond Ban Boon Ruang zagen vorig jaar de bui al hangen en deden in het bos onderzoek om te bewijzen dat het een rijke biodiversiteit heeft. Ze zeggen sporen van zeldzame en beschermde diersoorten te hebben gezien, zoals de grote Indian civet, mustilidae en indo-Chinese cobra. Volgens hen is het bos ook de habitat van negentig vogelsoorten. Er groeien 271 plantensoorten en er leven wilde dieren en vissen.

Jonge bewoners, opgeleid in bosbeheer, maten de dichtheid van het bos op en concludeerden dat het lush (weelderig) is, een kwalificatie die in schril contrast staat met het degraded van de overheid. Nu streven de bewoners ernaar om geholpen door wetenschappers het gebied te laten registreren als ‘belangrijk wetland’.

‘We hebben een volksverhaal. Het vertelt dat iemand die het bos beschermt er nooit verdwaalt. Wie het vernielt, zal het nooit ontglippen’, zegt een oudere dorpeling. Hij wijst naar een speciaal bosje bamboe. ‘Sommige dorpsouderen hebben me verteld dat degenen die voor het bos zorgen en de weg kwijtraken, altijd hier naartoe worden geleid. Ik hoop dat dit verhaal verteld blijft worden door toekomstige generaties als middel om het bos te beschermen.’ (8 april 2016) (Bron: Bangkok Post, 13 februari; foto’s Thai Society of Environmental Journalists)

Meer lezen over SEZ’s? Zie elders op deze pagina: Mukdahan verzet zich tegen industrieel plan, Plannen voor SEZ’s boezemen vrees in, Songkhla rolt de rode loper uit voor SEZ.


 

hut karen in brand

Bosbewoners Thung Yai: Zo kan ‘t ook

Zo kan het dus ook: Boswachters die begrip hebben voor het rotatiesysteem van de Karen bosbewoners en die de bosbewoners accepteren als beschermers van het bos. In Thung Yai-Naresuan Wildlife Sanctuary werken boswachters en bewoners samen op basis van wederzijds respect.

Maar in nationaal park Kaeng Krachan (Kanchanaburi) wordt het rotatiesysteem beschouwd als een vorm van slash-and-burn. De bewoners worden gezien als vernielers van het bos, die gearresteerd moeten worden, uitgezet en verwijderd van hun voorouderlijk land.

Draconische boswet, hard-line beleid
Het Thung Yai model laat zien dat niet alleen de Kaeng Krachan Karen gered kunnen worden, maar ook de ruim tien miljoen bosbewoners elders in het land, schrijft Sanitsuda Ekachai in haar wekelijkse bijdrage Question Marks in Bangkok Post. Maar het bosbeheer in Thung Yai, dat in 1991 de Unesco status Werelderfgoed verwierf en al 40 jaar een wildreservaat is, blijft een uitzondering op de regel.

De boosdoeners zijn de draconische boswet en het hard-line beleid dat bosmensen niet erkent en hen als misdadiger behandelt. Zelfs in Thung Yai riskeren ambtenaren regelmatig reprimandes van hun meerderen in Bangkok omdat ze het rotatiesysteem gedogen.

Plu Jibong uit Kaeng Krachan bracht onlangs een bezoek aan Thung Yai. ‘Onze bossen waar we woonden, zijn precies zoals hier. De Karen in Thung Yai kunnen in hun boshutten wonen omdat de ambtenaren naar hen luisteren. Wij willen naar onze boshutten terugkeren, maar de bosbeambten weigeren naar ons te luisteren.’

Werelderfgoed aanvraag afgewezen
Maar er is een sprankje hoop voor hen omdat Thailand Kaeng Krachan heeft voorgedragen voor de werelderfgoed status. De aanvraag werd vorig jaar afgewezen door het World Heritage Committee omdat Thailand de rechten van de inheemse bosbewoners en hun cultureel erfgoed schendt. Concreet: gewelddadige gedwongen uitzettingen, het in brand steken van Karen hutten, pesterijen van etnische minderheden en de mysterieuze verdwijning van Karen activist Porlajee ‘Billy’ Rakchongcharoen.

Om voor de nominatie in aanmerking te komen dient Thailand de geschillen met de inheemse gemeenschappen op te lossen, een eind te maken aan het uitzetten van bosbewoners, met de bewoners gezamenlijk richtlijnen op te stellen voor het gebruik van het land en natuurlijke grondstoffen, binnenlands erkenning te krijgen voor de registratie, ervoor te zorgen dat de inheemse bevolking kan participeren in het management van het bos en een mechanisme op te zetten voor het oplossen van toekomstige geschillen.

Is dat mogelijk, vraagt de auteur aan het hoofd van Kaeng Krachan. Zij zegt: ‘Ik sta open voor verandering, maar we moeten de wet volgen. Als we dat niet doen, zijn sommige mensen bereid me in mijn rug te steken.’

De Karen leven dichtbij de natuur
Voor Plu en de andere Karen staat het verbod op het cultiveren van braakliggende percelen gelijk aan verteld worden dat je van de honger moet omkomen. Vroeger werden die percelen 10 jaar met rust gelaten voordat ze weer in gebruik werden genomen. Na die tijd had de begroeiing zich hersteld en was de grond weer vruchtbaar. Maar wanneer de Karen dat nu doen, worden ze gearresteerd omdat ze het bos vernielen.

Het hoofd van Thung Yai dacht er ooit ook zo over totdat hij begrip kreeg voor de levenswijze van de Karen dichtbij de natuur. ‘Ze woonden hier al lang voordat het bos werd uitgeroepen tot reservaat. Als ze hun oude levenswijze behouden, kunnen zij en het bos naast elkaar bestaan.’

In Thung Yai staan de culturele regels van de Karen er borg voor. Die zijn gebaseerd op het religieus geloof ‘dat ons leven van de wieg tot het graf regelt’. ‘Die zijn stukken strenger en effectiever dan welke overheidswet dan ook’, zegt de leider van een van de gemeenschappen in Thung Yai. (Bron: Bangkok Post, 17 februari 2016)

Foto: In nationaal park Kaeng Krachan werden in 2011 hutten van Karen bosbewoners in brand gestoken door de boswachterij.

Gerelateerde berichten:
9 februari: ‘DNP mocht Karen hut in brand steken’
8 januari: Kort nieuws
5 januari: Verdwijning Somchai: Hooggerechtshof beschermt overheid
22 december 2015: Kort nieuws
20 oktober 2015: Kort nieuws


 

Vriendin te huur lunch met klant

Vriendin te huur, maar geen seks

Een toenemend aantal mannen huren jonge mooie vrouwen om hen te vergezellen op afspraken, openbare en familiebijeenkomsten of om zakenrelaties te imponeren. Maar seks staat niet op het menu. De gezelschapsdame van weleer is terug als non-sexual escort.

Ze stuurde me een sms-je en vertelde waar ze was. Ik probeerde kalm te blijven en koel aan de buitenkant, maar ik was erg nerveus. Toen ik dichterbij kwam, bonkte mijn hart en de palmen van mijn handen waren zweterig.

Zo begon de date van de 33-jarige Pichai (niet zijn echte naam) die hij via een bureau had geregeld tegen betaling van 1.500 baht met als voorwaarde dat ze elkaar overdag zouden ontmoeten en dat hij geen seks mocht verwachten. ‘Ik wilde gewoon eens weten hoe het voelt om met een echt mooie meid een lunchafspraak te hebben’, zegt Pichai, zijn hele leven al single, gemiddeld voorkomen en met een eenzaam hart.

Pichai is een van het groeiend leger aan mannen die een vrouw huren om hen te vergezellen op afspraken en openbare bijeenkomsten. Soms zijn het zakenlui, zowel Thai als buitenlanders, die een mooie vrouw naast zich willen wanneer ze een contract tekenen. En bij andere gelegenheden worden ze meegenomen naar familiebijeenkomsten of een psycholoog heeft hen de date geadviseerd om hun zelfvertrouwen op te bouwen.

Duizenden jonge vrouwen maken gebruik van de nieuwe trend ter aanvulling van hun inkomen of om hun studieschuld af te betalen. Sommigen komen uit gegoede families en brengen de man in contact met de juiste zakenlui.

Pichai sprak met Anna (‘Hallo, ik ben Anna. Plezierig om je te ontmoeten.’) af in een restaurant in een van Bangkok’s winkelparadijzen. Ze aten er sushi en dronken groene thee. Anna, een 24-jarige laatste jaar studente, stelde hem snel op zijn gemak. ‘Binnen vijf minuten voelde ik me prettig. Anna was attent en vriendelijk’, vertelt Pichai. Ze vertelde enthousiast over haar leven en deed hem vergeten dat hij voor haar had betaald. Sinds haar achttiende had ze dit werk gedaan om haar studie te betalen en in haar onderhoud te voorzien.

Zo nu en dan willen haar afspraakjes toch meer, maar het is haar altijd gelukt om netelige situaties te voorkomen. Soms lost ze het zelf op, soms het bureau. Vaak controleert personeel van het bureau of de afspraak goed gaat of wordt ze na afloop opgewacht om haar veiligheid te garanderen.

Pichai: ‘Ik bracht ruim een uur met haar door en het was elke baht waard. Ze was professioneel en leek een legitieme vriend die te huur was.’

Onze meiden zijn professioneel
Vriendin te huur 2
Natthakorn Pongchawanit (35) rolde bij toeval in de non-sexual escort service. Een vaste klant van zijn kledingwinkel, een oudere vrouw, bood hem geld aan voor een date. Ze had geen zin meer om in een boys bar een knaap op te pikken. Een prijzige onderneming met dure drankjes, een bar fine en een vergoeding voor de knaap. Natthakorn had een prettige persoonlijkheid en ze vond hem knap, dus gingen ze uit.

De vrouw bracht hem in contact met haar vriendinnen en kennissen en het eind van het liedjes was dat hij nu een van de drie topbureaus in Thailand heeft met personeel en meer dan duizend vrouwen, die beschikbaar zijn voor allerlei soorten werk: diners, reisgezelschap, een avondje uit, een bioscoopje pikken enzovoort.

Natthakorn vergelijkt zijn bedrijf met een modellenbureau. Klanten worden vooraf gescreend, ze worden door hem en zijn team geïnterviewd om het doel van de afspraak vast te stellen en hun budget, zodat ze met de juiste man of vrouw in contact kunnen worden gebracht. Wie seks wil, wordt naar elders verwezen. De kosten bedragen 1.500 tot 5.000 baht voor een lunch of diner en meer voor langere afspraken. Bescherming van zijn werkers staat bij hem voorop. Bij de helft van de afspraken is personeel in de buurt om ervoor te zorgen dat alles oké is.

Soms vragen klanten waarom ze zoveel moeten betalen voor een afspraak zonder seks. ‘Ik vertel ze altijd dat ze het verschil wel zullen merken tussen de kwaliteit van onze meiden en degenen die seksuele diensten verlenen. Onze meiden zijn professioneel. Ze hebben een fantastische persoonlijkheid en uitstekende sociale vaardigheden.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 14 februari 2016)

  • Geen Trackbacks
  • Reacties (0)
  1. Nog geen reacties