Columns, artikelen & foto's

1 Eigenlijk was het een opmerking van Peter tijdens de High Tea die Cat had bereid, die haar droom had opgeroepen. Peter, genietend van de scones met clotted cream en andere typische Britse lekkernijen, had gezegd: ‘Je zou een lunchroom moeten beginnen. Er wonen genoeg expats in Buriram. En misschien willen de verenigingen van buitenlanders wel maandelijks bij je komen lunchen.’ Maar tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren in de weg om het gedicht Het huwelijk van Willem Elsschot (gedeeltelijk) te citeren. Philip weifelde. Cat was een prima kokkin, maar een zaak runnen vereist andere kwaliteiten. Ze zou een zakenpartner moeten hebben die zich daarmee bezighoudt. Maar vindt maar eens een betrouwbare partner in een land, waarin oplichting aan de orde van de dag is.

2 Sinds Philip enkele jaren geleden zich in Thailand had gevestigd, had hij een oude liefde weer opgepikt: golf. Toen hij nog fulltime als huisarts werkte, was daar weinig gelegenheid voor en het Engelse weer gooide ook vaak roet in het eten. Thailand bood een ruime keus aan golfbanen hoewel Buriram slechts één golfbaan had, een 9 holes baan gesitueerd in een legerbasis. Philip was lid geworden van de Khao Kadong Golfclub, wat hem als lid voor een ronde van 18 holes het luttele bedrag van 300 baht kostte. Hij was er vaak ’s ochtends vroeg te vinden. Hij speelde tot het middaguur, want daarna werd het te warm.

3 Cat en Philip hadden elkaar op de golfbaan ontmoet. Cat werkte er als caddie, sjouwde zijn golftas mee, veegde zijn clubs schoon, duwde het gras terug op de plaatsen waar hij had afgeslagen en gaf bij elke hole tips. Aan het eind van de tweemaal negen holes bliezen ze uit in het clubhuis. Hij dronk bitter lemon, zij gekoelde groene thee. Philip was geen flirt. In het begin praatten ze nauwelijks met elkaar en hij maakte ook geen enkele avances. Cat daagde hem wel eens uit door suggestieve toespelingen te maken, maar die negeerde Philip. Hij had een mooi huwelijk in Engeland achter de rug, zijn vrouw was overleden en dat litteken was nog niet geheeld.

4 Philip had twee kinderen: een zoon en een dochter. De zoon had medicijnen gestudeerd en zijn praktijk overgenomen, zijn dochter werkte als juriste bij een grote multinational. Haar laatste standplaats was Singapore, dus vader en dochter zochten elkaar wel eens op. Cat had een zoon, zijn vader bekommerde zich niet om het kind. Betaalde geen alimentatie en had na zijn scheiding met Cat verschillende vriendinnen bezwangerd. De zoon zou later Philip in contact met Peter en Marloes brengen omdat hij zwemles kreeg van Marloes. Philip sprak en las Thais. Hij had een middelbare-schooldiploma Thais gehaald en kreeg nog elke week les van een Thaise onderwijzer. Zijn doel was een bachelors graad te halen, net als Andrew Biggs, de Aussie die in het zondagmagazine  Brunch van Bangkok Post een column had.

5 In tegenstelling tot Philip had Cat geen gelukkig huwelijk achter de rug. Haar echtgenoot was een notoire alcoholist en mishandelde haar als iets hem niet beviel. Ze had één keer een miskraam gehad nadat hij haar zwaar had toegetakeld. Ze had geen aangifte durven doen uit angst voor represailles. Na de geboorte van Edward had manlief de benen genomen en nooit meer iets van zich laten horen.  Cat’s ongelukkige huwelijk vormde geen uitzondering in Thailand. Huiselijk geweld kwam vaak voor. De politie maakte zelden proces-verbaal op. De vrouw zou het wel aan zichzelf te wijten hebben. Het was een privé probleem, waar ze zich liever niet mee bemoeide.

6 De relatie tussen Philip en Cat was begonnen als seksuele verhouding. Cat vatte de koe bij de horens, een merkwaardige uitdrukking voor wat er gebeurde. Ze vond Philip een sympathieke man en dacht: als ik niets doe, gebeurt er nooit wat. Na een ochtendje golf nodigde ze hem uit haar woning te bekijken, een enigszins vervallen houten huis met één kamer en een badkamertje. Aangekomen zei ze: ‘Wait a minute. I’ll change in my daily clothes.’ Gekleed in een superkort slipje, waaruit enkele ondeugende haartjes staken, en een al even klein bh-tje kwam ze de badkamer uit. Ze ging op zijn schoot zitten met haar gezicht naar hem gekeerd, knoopte zijn broek los, kuste hem vol op de mond en begon zijn geslacht te masseren. Dat liet Philip niet onberoerd, hij had lang droog gestaan. Cat hurkte voor hem, ze bracht haar mond naar zijn geslacht waardoor Philip dacht dat ze hem wilde pijpen. Maar ze rolde met haar mond een condoom uit over zijn stijf geworden lid. Zo was ’t begonnen.

7 Het bleef niet bij die ene keer. Soms nam Philip haar mee naar zijn eigen huis, waar het liefdesspel begon met een bad. Niet erg bedreven in de liefde ontdekte Philip hoe Cat te bevredigen. Nooit had hij met zijn Engelse vrouw zo’n hartstochtelijke verhouding gehad. Soms leek het of zijn vrouw seks beschouwde als corvee, maar Cat gaf hem nooit dat idee. Hun seksuele repertoire werd uitgebreid met standjes die hij alleen uit voorlichtingsboeken kende en nooit had toegepast. Cat leidde hem door een seksueel paradijs waarvan hij het bestaan niet had vermoed. Hij genoot van de warmte van haar lichaam en schaamde zich nergens meer voor.

8 Cat was soms horny as a red deer, zoals de uitdrukking in het Engels luidt. Dan kon ze niet wachten om met Philip te vrijen. Op de golfbaan hadden ze een schuurtje ontdekt waar golfspullen lagen opgeslagen. Daar vreeën ze soms. Erg comfortabel was het niet. In het begin voelde Philip zich enigszins genegeerd om naar binnen te gaan. Wat zouden andere mensen niet denken als ze hen zagen? Maar Cat turned him on met een simpel gebaar door haar hand onder zijn broekriem te schuiven. Soms hield  Philip haar tegen, maar hij had geen controle over zijn geslacht. Dat zond een andere boodschap uit.

9 Philip werd ook steeds brutaler. Cat met haar hand in zijn broek? Hij met zijn hand in haar slipje. Hij wreef over haar schaamlippen en ging met zijn vingers naar binnen. Daarna likte hij aan zijn vingers en proefde haar ambrozijn. ‘Not bad’, mompelde hij, alhoewel hij de smaak niet kon thuisbrengen. Hij meende iets van knoflook te proeven, maar dat kon ook verbeelding zijn. Cat vroeg ook eens of hij via de achterdeur wilde binnenkomen, maar daar was Philip niet gek op. Hij vond dat de anus daarop niet gebouwd is. Ze deden het één keer, op verzoek van Cat voor de spiegel. Daarna vroeg ze het niet meer.

10 Philip vermoedde dat Cat nymfomaan was of in ieder geval kenmerken van nymfomanie vertoonde. Ze had soms een onverzadigbare behoefte aan seks, waar Philip niet altijd aan kon voldoen. Hij was tenslotte al een jaartje ouder en zijn libido was niet meer zo sterk als toen hij een jonge stier was. Als Philip te moe was om te vrijen, stapte Cat over op zelfbediening. Ze vond het opwindend als Philip daarbij toekeek. Meestal viel hij in slaap voordat Cat een hoogtepunt bereikte. Toen Philip studeerde had hij wel eens overwogen om zich op seksuologie te specialiseren, maar dat was er niet van gekomen. Niettemin had hij in zijn praktijk vaak patiënten die hun seksuele problemen aan hem voorlegden. Zo had hij ook enige kennis verworven over nymfomanie, alhoewel de meeste patiënten die hem raadpleegden, vooral kampten met frigiditeit.

11 Allengs ontwikkelde hun verhouding zich tot een liefdesrelatie. Misschien nog meer dan van de seks genoot Philip van de wandelingen die ze zondags maakten in het Khao Kradong Forest Park, ze bezochten Wat Khao Noi en slenterden over de Night Bazaar. Toen Cat’s zoontje Edward de luierleeftijd was ontgroeid, stelde hij voor dat ze bij hem zouden intrekken. Dus liet hij een kinderkamer aan zijn huis bouwen, een luxe die veel Thaise kinderen niet kennen. Cat ging parttime werken en ze nam Engelse les. De kennis kwam goed van pas, toen zij en Philip op vakantie naar Engeland gingen.

12 De eerste vraag die Philip’s tante (Call me auntie) aan Cat stelde, was: ‘Wanneer gaan jullie trouwen? En waar? We hebben in Highham Ferrers een heel mooie kerk, St. Mary’s the Virgin. Ideaal voor jullie. Ik heb er vaak brass rubbings gemaakt, maar dat mag niet meer. Van de afbeeldingen op de platen blijft niets over door al gewrijf. Jammer. Vond het een heel leuke hobby.’ En zo ratelde Auntie nog een tijdje door in haar Midlands accent dat Cat maar moeilijk kon volgen. Haar woordenschat was daarvoor ook nog te klein.

13 Auntie’s vraag bleef onbeantwoord. Cat wist het niet. Philip had het nooit met haar over trouwen gehad en zij vond het ongepast om de vraag te stellen die mannen geacht worden te stellen: Will you marry me? Auntie stelde de vraag ook aan Philip. Die was stelliger: ‘Voorlopig niet’, zei hij. ‘Maar als het zover is, krijg je een kaartje van me.’ Maar Auntie wist niet van ophouden. Als ze met haar neef en Cat langs een juwelierszaak liepen, wees ze op de vitrine met ringen. ‘Look, nice wedding rings.’ En in een tearoom wees ze op de ring van een klant en vroeg Cat: ‘How about that one?’

14 Eenmaal per week ging Auntie met Cat boodschappen doen om de ingrediënten te kopen voor de kooklessen die ze Cat gaf. Cat leerde een Engelse High Tea maken, trifle, Irish Stew bereiden, steak and kidney pie en roast. Soms werd er niet gekookt. Dan haalde Cat fish and chips en een enkele keer stond Cat achter het fornuis om een Thais maal te wokken. Highham Ferrers was te klein voor een Thais restaurant, maar de county hoofdstad Northampton telde wel een Thai. Cat raakte er in gesprek met de eigenaar en zijn vrouw. Ze vertelden hoe moeilijk het was om een verblijfsvergunning te krijgen voor een Thaise kok. Gelukkig waren Cat en Philip niet afhankelijk van het openbaar vervoer, anders zouden ze er die avond gestrand zijn. Maar Philip had een auto gehuurd, waardoor ze niet gebonden waren aan het niet altijd betrouwbare trein- en busvervoer.

15 De jaarwisseling viel in hun vakantie. Philip had met opzet hun vakantie zo gepland, want hij wilde New Year’s Eve op Trafalgar Square vieren. Was een soort van traditie geworden toen hij nog in Engeland woonde. Dus op oudejaarsdag reed hij naar de rand van Londen, parkeerde daar de wagen waarna ze de City in gingen per subway. Het plein begon aan het begin van de avond langzaam vol te lopen, maar er stonden nog geen feestgangers in de fontein. Om de tijd naar de count-down te overbruggen, streken ze neer in een pub. Philip bestelde een pint Guinness Stout, Cat een shandy.

16 Philip had afgesproken met een collega die in Londen een praktijk had. Dokter William kwam stipt op het afgesproken tijdstip. Ook hij bestelde een Guinness Stout. Hij vertelde dat hij voor Artsen zonder grenzen zou gaan werken. Hij was zo langzamerhand uitgekeken op patiënten met klachten die met een eenvoudig aspirientje waren te verhelpen. Maar dat vertelde hij er nooit bij. ‘Mooi werk’, zei Philip, ‘en heel wat bevredigender dan het behandelen van allerlei welvaartsziektes. Je opereert daar op de grens van leven en dood.’ William knikte. ‘Carole blijft hier, ze kan slecht tegen de hitte.’ Carole was kinderarts, ze werkte in een Londens kinderziekenhuis. William zou elke drie maanden een week naar Londen komen, dat wil zeggen zolang de financiën het toelieten, want de salarissen bij AzG waren geen vetpot.

17 Om half twaalf gingen ze naar buiten, feestgangers stonden al te dansen in de fontein. Carole was inmiddels gearriveerd. Ze had een zware dienst achter de rug en bleef maar kort. Genoeg om William en de anderen een Happy New Year te wensen, waarna ze snel naar huis vertrok. Het was traditie dat kussen van wildvreemden was toegestaan. Maar daar onttrok Philip zich aan. Hij en Cat stonden dicht tegen elkaar aan, ineen gestrengeld, zodat anderen er niet tussen konden komen. William daarentegen had er geen moeite mee. Na een minuutje of tien gingen ze terug naar de pub waar ze al geweest waren. De tv toonde beelden van de jaarwisseling in andere landen. Ze namen nog een drankje, toostten op het nieuwe jaar en namen afscheid van elkaar. William ging naar huis, Philip en Cat zagen zowaar kans een taxi te nemen die hen afzette bij de auto.

18 De zoektocht naar een betrouwbare zakenpartner voor Cat kreeg een onverwachte impuls dankzij Peter. De school waarop Peter werkte, was gesticht door Mechai Viravaidiya, bekend van zijn campagne voor gezinsplanning en zijn restaurantketen Cabbages and Condoms.Toen Mechai eens op bezoek was, legde hij Cat’s droom aan hem voor. Mechai leek geïnteresseerd, Cat’s lunchroom zou een gat in de markt kunnen zijn, dacht hij. Maak maar een businessplan en kom met zijn tweeën naar mijn hoofdkantoor in Bangkok dan bekijken we of het haalbaar is, hoeveel investeringskosten zo’n zaak vergt, wat de beste vestigingsplaats is: Bangkok of Buriram, hoe groot de doelgroep is en hoe die te bereiken om enkele vragen te noemen, die hij opwierp. Werk aan de winkel dus.

19 Cat was in de zevende hemel toen ze het nieuws over een mogelijke zakenpartner hoorde. Misschien voorbarig, want een businessplan maak je niet op een achternamiddag. Hoe maak je zo’n plan? Welke gegevens heb je nodig? Hoe verzamel je die? Philip besloot te helpen. Hij kende een gepensioneerde zakenman uit Engeland en zou hem vragen een opzet te maken voor een businessplan. De drie mannen kwamen elke week een avondje bij elkaar, Peter na schooltijd, om zijn voorstel te bespreken. Over één ding waren ze het eens: klein beginnen, vaste kosten beperkt houden en langzaam het bedrijf uitbouwen. Te vaak waren start-ups gesneuveld omdat de initiatiefnemers met hun hoofd in de wolken liepen en de zaken direct grootst wilden aanpakken.

20 Philip deed wat met een duur woord marktonderzoek heet. Hij bezocht een aantal restaurants, noteerde welke gerechten ze serveerden en hoeveel die kostten. Hij sprak ook met de voorzitters van verenigingen van expats en hij bezocht enkele etablissementen waar expats elkaar troffen en soms al ’s ochtends aan het bier zaten. Een nauwkeurige schatting van het aantal expats viel niet te maken. Het ministerie van Handel had alleen maar gegevens over bedrijven met een buitenlander als mede-aandeelhouder, maar dat waren voornamelijk Chinezen. Philip telde tijdens zijn zoektochten door de stad en ommelanden talloze villaatjes die waren gebouwd door expats. Hij noteerde de plaatsen om er wanneer het zover was een flyer te brengen.

21 Of Cat’s lunchroom, zoals de zaak zou gaan heten, ook Thai zou trekken, was onvoorspelbaar. Misschien enkele hi-so die Philip van de golfbaan kende. Niettemin bleek de doelgroep groot genoeg om de gok te wagen. Zolang de vaste kosten beperkt bleven, zouden de risico’s te overzien zijn. Gewapend met die kennis zouden Philip, Peter en Cat naar Bangkok trekken om het businessplan aan Mechai Viravaidiya voor te leggen. Philip en Peter wilden ook een bezoek brengen aan de Nederlandse Thaise Kamer van Koophandel en ze hadden hun reis zo gepland dat ze de maandelijkse netwerkborrel van MKB Thailand konden bijwonen.

22 Niets leek realisering van Cat’s droom meer in de weg te staan. Leek, want er kwam een kink in de kabel. De ex-echtgenoot van Cat verscheen ineens ten tonele en eiste het kind op. En toen hij hoorde over Cat’s plan een lunchroom te openen, eiste hij dat hij een deel van de winst zou ontvangen. Zo niet, dan zou hij ‘maatregelen nemen’ wat heel dreigend klonk. In de Thaise context kon dat betekenen een huurmoordenaar op Cat afsturen of brand te stichten in haar zaak. Philip was er niet gerust op. Hij kende de verhalen van Cat over zijn woedeaanvallen en mishandelingen. Dat heerschap was tot alles in staat. Philip en Peter besloten het zekere voor het onzekere te nemen en het plan voorlopig in de koelkast te leggen.

23 Edward weigerde pertinent mee te gaan met de man die beweerde zijn vader te zijn, maar die hij niet kende. De ‘vader’ nam er geen genoegen mee. Met hulp van vrienden ontvoerde hij het kind toen het uit school kwam. Cat en Philip deden aangifte van zijn vermissing en schakelden een privé detective in want van de politie viel niets te verwachten. Na hier en daar wat geïnformeerd te hebben in ‘het milieu’ spoorde hij de verblijfplaats van de jongen op. De politie hield de man aan, hij werd veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf, maar die zou hij nooit uitzitten want tijdens een vechtpartij in de bak stak een mede-gedetineerde hem dood. En het businessplan kon de koelkast uit.

24 En weer was Cat in de zevende hemel. Ze trok Philip de slaapkamer in en rukte zo’n beetje de kleren van zijn lijf. Sprong bovenop hem, begon hem in standje 69 als een gek te pijpen en duwde haar weelderige sprookjesbos tegen zijn gezicht aan. Philip stak zijn tong diep in haar kreek en zoog de warme nectar op die ze afscheidde. Uitgeput en bezweet kropen ze tegen elkaar aan met Philip’s penis dwalend in het sprookjesbos. Cat vond het heerlijk om zijn mannelijkheid te voelen, ze wilde aan het tweede bedrijf beginnen, maar Philip was al in slaap gevallen.

25 Peter, Philip en Cat legden op het hoofdkantoor van Mechai Viravaidiya in Bangkok het businessplan aan hem voor. ‘Laten we het maar doen’, zei hij. ‘In een nieuwe onderneming zit altijd een element van onzekerheid. Ook gedegen marktonderzoek vormt niet altijd een garantie voor succes.’ Een van zijn stafleden, ook een vrouw, zou optreden als zakenpartner in de lunchroom. Ze zou één keer per week naar Buriram komen en op afstand de boekhouding doen. Mechai gaf Cat een jaar om te bewijzen dat de zaak levensvatbaar was. ‘Daarna zien we wel verder.’ Cat, Mechai en staflid Sumalee tekenden het contract dat Mechai al had laten opmaken. Mechai machtigde Cat gebruik te maken van de bankrekening die hij had geopend met een tegoed dat voldoende was om van start te gaan.

26 Twee maanden later ging Cat’s lunchroom open in het centrum van Buriram. De opening werd verricht door de burgemeester. In zijn openingstoespraak vertelde hij de Engelse High Tea te kennen van zijn vakanties in Engeland. Hij was er gek op en beloofde de lunchroom regelmatig te zullen bezoeken. De opening trok veel zakenlieden, zowel Thai als expats. De voorzitter van de Buriram Chamber of Commerce beloofde de eerstvolgende bestuursvergadering in Cat’s lunchroom te houden. ‘Reserveer maar alvast een tafel.’ Cat had een uitgebreid buffet gemaakt met de gerechten die ze van Auntie had leren maken en zichzelf aan de hand van kookboeken had geleerd. Vooral de scones met clotted cream waren in trek, met jam wat minder. Toen alle gasten waren vertrokken, rolden Cat en Philip uitgeput hun bed in. Ze hadden zelfs geen puf meer om te vrijen en vielen snel in slaap.

27 Philip hielp mee in de lunchroom. Hij stond niet meer elke dag op de golfbaan. ‘s Ochtends gingen ze samen naar de zaak om alles in gereedheid te brengen voor de lunch. Cat leerde hem scones te maken, zodat ze zelf haar handen vrij had voor de andere gerechten. Om elf uur ging de zaak open, om 4 uur dicht. Het begin was moeilijk, maar ze waren ervan overtuigd dat de aanhouder wint, zoals het gezegde luidt. Cat introduceerde het gerecht van de week, elke week een ander. Ze schakelde een neefje in om flyers te verspreiden. Nadat de lokale krant Buriram Daily News over de zaak had geschreven, schoot het bezoek even omhoog, maar dat effect ebde al snel weg.

28 Peter en Marloes maakten er een gewoonte van elke zondagmiddag in Cat’s lunchroom te lunchen. Na sluit bleven ze meestal nog even hangen om van Cat en Philip te horen hoe de zaken liepen. Na een stille week spraken ze hen moed in. Maar die stille weken werden steeds zeldzamer. Een enkele keer zat de zaak bomvol. Wanneer klanten lang moesten wachten tot ze bediend werden, adviseerden ze hen de volgende keer te reserveren. Aan uitbreiden dachten ze niet. Small is beautiful, redeneerde Philip en Cat duldde niemand anders in de keuken. Personeel geeft alleen maar ellende. Luidt een joods gezegde immers niet, wanneer je iemand niet mag: Ik wens u veel personeel? Marloes gaf haar gelijk. Die had slechte ervaringen met een assistente die ze voor haar zwemschool had aangenomen.

29 Het gerecht van de week leidde soms tot uitbreiding van de menukaart. Gerechten die zelden tot nooit werden besteld, voerde ze af. Voor Irish Stew bestond geen belangstelling. Het middaguur was misschien te vroeg voor zo’n zwaar gerecht. Cat was er niet rouwig om, want een goeie stoofschotel maken kost veel tijd. Cat’s hamburgers deden het goed, vooral bij kritische eters die Big Macs een belediging voor de goede smaak vonden. Sommige klanten vroegen om patat, maar Cat zei dat geschikte patataardappelen niet te koop waren in Thailand en ze invoeren zou een kostbare geschiedenis worden. De fabriekspatat kwam bij haar niet op tafel. ‘Die lijdt aan anorexia’, zei Philip, geboren in het land van de fish and chips.

30 ’t Is zwaar elke dag de zaak draaiende houden’, liet Cat zich een keer ontvallen toen Peter en Marloes er lunchten, wat ze elke zondag deden. ‘Ja, was me al eerder opgevallen. Je ziet er vermoeid uit’, zei Marloes. ’Is ook veel werk: niet alleen in de keuken, maar je moet ook inkopen doen, de zaak schoonmaken, nieuwe klanten werven. En je hebt nog een zoontje voor wie je moet zorgen.’ Peter stelde voor dat ze één dag per week zouden dicht gaan, wat vrij normaal is in veel horecazaken. Een beslissing was snel genomen. Cat’s lunchroom was voortaan op maandag gesloten. Voor de omzet maakte het weinig verschil; de maandag was altijd al een stille dag.

31 Philip en Cat gingen eenmaal per jaar op vakantie naar Engeland. Omdat Cat de zaak aan niemand anders toevertrouwde deed ze de deur twee weken op slot. Auntie had altijd wel een paar nieuwe receptjes klaar liggen die ze in haar beverige handschrift uit oude kookboeken had gekopieerd. Kooklessen had Cat niet meer nodig, maar uitbreiding van het assortiment aan desserts was wel gewenst. Ze bezochten enkele lunchrooms waarop ze door expats waren geattendeerd. De eigenaresses stelden graag hun receptuur ter beschikking. Cat beloofde hen op de menukaart te noemen. Maar ze kon geen ijzer met handen breken, dus voegde ze geleidelijk aan de kaart toe.

32 Een andere nog onvervulde wens was uitbreiding van het aantal cakes. Na terugkeer uit Engeland bezochten ze in Bangkok The Coffee Club. Het café-restaurant, de vierde vestiging in Thailand van een Australische keten, was kort geleden open gegaan aan de Surawong Road, niet ver van het Christian Hospital waar Dick en Annemarie werkten.  Annemarie was er een keer geweest en had in een email aan Marloes enthousiast geschreven over de uitgebreide kaart met cakes. Misschien iets voor Cat, opperde ze. En inderdaad: de cheesecake met witte chocolade was verrukkelijk en met 95 baht redelijk geprijsd. Die belandde voorlopig op Cat’s verlanglijstje.

33 Annemarie kende Cat alleen uit de mails van Marloes. Dat gold ook voor Dick, want hij las altijd Marloes’ mails. Dick en Annemarie hadden geen geheimen voor elkaar. Dick was wel nieuwsgierig naar Cat’s lunchroom. Hij hield van mensen met passies, daarvan kende hij er niet veel in Thailand. Annemarie had hem een keer meegesleept naar de Coffee Club en laten proeven van de cheesecake. Alhoewel Dick geen zoetekauw was, smulde hij ook van de cake. Vooral de decoratie met witte chocolade vond hij origineel. De flinterdunne chocolade lag er in rolletjes bovenop. Maar de cappuccino vond hij niet bijzonder. Wel goed gemaakt met een dikke laag schuim op de koffie, dat wel.

34 Omdat all work and no play makes Jack a dull boy, zoals de Engelsen zeggen, besloten Dick en Annemarie naar Buriram af te reizen voor een bezoek aan Cat’s lunchroom. Ze namen vijf cheesecakes uit  de Coffee Club mee om haar cadeau te geven. Zou ze vast wel leuk vinden. Zelf maakte ze de cake nog niet. Ze namen de zondagnacht interliner. Maandag zouden ze samen met Cat en Philip de omgeving verkennen en dinsdag in Cat’s lunchroom lunchen. Verder stond een bezoek aan Peter’s school en de zwemschool van Marloes op het programma. Marloes zou hen ophalen van de busterminal. ‘Bel een half uur van tevoren dan heb ik genoeg tijd als ik nog lig te slapen.’

35 Toen Dick en Annemarie in de busterminal uitstapten, was Marloes er nog niet. Ze had gebeld dat ze iets verlaat was. Het had die nacht zwaar geregend waardoor wegen onder water waren gelopen en het verkeer in de knoop was geraakt. Marloes arriveerde in een songtaew, een pickup truck waarvan de laadbak is omgebouwd tot passagiersverblijf met twee banken tegenover elkaar. Ze omhelsden elkaar. ‘Nog kunnen slapen?’, vroeg Marloes. Ja, dat hadden ze. Het was de tweede keer dat ze in Buriram waren, de vorige keer voor de house-warming party van Peter en Marloes. Toen hadden ze het vliegtuig genomen.

36 Philip had ’s ochtends samen met Dick willen gaan golfen, alhoewel hij niet eens wist of Dick kon golfen. Maar de green was nog drassig, dus Philip zag er vanaf. En dat kwam goed uit, want Dick had nog nooit gegolfd. De verkenningstocht bleef beperkt tot een bezoek aan het Phanom Rung Historical Park, een Khmer tempel gebouwd in de tiende tot de dertiende eeuw. De tempel staat op de rand van een uitgedoofde vulkaan op 402 meter. Dus dat werd klimmen, wat een flinke aanslag deed op hun knieën, maar dat merkten ze pas de volgende dag. ‘Moet toch iets aan mijn conditie doen’, hijgde Dick toen ze op het hoogste punt waren beland. ‘Die lateriet traptreden zijn killing, ze zijn veel hoger dan de treden van een moderne trap.’

37 ’s Avonds gingen ze naar de Night Bazaar, waar ze een eenvoudige Thaise maaltijd gebruikten. Ze maakten het niet laat. Voor Cat begon de volgende dag vroeg met voorbereidingen voor de lunch, Dick en Annemarie wilden wat slaap inhalen die ze de vorige nacht hadden gemist. En Philip was geen nachtbraker. Dick en Annemarie hoefden deze keer geen hotel te nemen, want  ze sliepen in de woning van Philip. Zoon Edward was er niet, die logeerde bij zijn oma, dus deed de kinderkamer dienst als logeerkamer. De volgende ochtend stond Philip vroeg op het golfterrein, dat inmiddels was opgedroogd. Dick ging mee als caddie. Hij speelde negen holes om op tijd voor de lunch te zijn die ze gezamenlijk zouden gebruiken. Cat en Annemarie gingen naar de zaak.

38 Peter en Marloes hadden Philip en Cat nog nooit ontmoet, nog erger: ze waren nog nooit in Cat’s lunchroom geweest. Ze hadden beiden vrij genomen van hun werk en waren ook van de partij bij Cat’s High Tea, deze maal uitgebreid met de cheesecakes die Dick en Annemarie uit Bangkok hadden meegenomen. Voor Peter was het de eerste keer dat hij kennismaakte met deze oer-Engelse traditie. Hij was verrukt en hief het lied ‘For she’s a jolly good fellow’ aan, een oorspronkelijk achttiende eeuws Frans lied, zo leerde hem Wikipedia dat in tal van landen eigen versies heeft. Philip stak zijn duim omhoog en de overige klanten in de zaak applaudisseerden.

39 De conversatie verliep soms wat chaotisch en werd deels in het Nederlands en Engels gevoerd terwijl Cat Thais sprak met de klanten. Dick vertelde een smakelijk verhaal hoe een arts en verpleegster eens waren betrapt tijdens een intiem moment. Ze stonden in de lift en dachten de deur geblokkeerd te hebben zodat ze ongestoord een vluggertje konden maken. Maar de liftdeur ging onverwacht open en een verpleegster was ervan getuige hoe ze tegen elkaar stonden aan te rijden. Verbouwereerd had ze sorry gezegd en snel haar hoofd omgedraaid. Het verhaal ging als een lopend vuurtje door het ziekenhuis.

40 ‘Mooi verhaal voor een verpleegstersroman’, vond Peter. ‘Ik heb altijd gedacht dat affaires tussen artsen en verpleegsters fantasie waren, maar dat is dus niet zo?’, zijn blik op Dick richtend. ‘Ik denk het niet. Maar wat er allemaal bij mij in het ziekenhuis gebeurt, weet ik niet en eerlijk gezegd interesseert het mij ook niet.’ Annemarie viel hem bij: ‘Ik hoor wel eens wat. Maar ik denk altijd: Als je er niet naast gestaan hebt, is niets bewezen. Het zouden ook sterke verhalen kunnen zijn.’ Philip wist: ‘Over niets dan over seks wordt zoveel gelogen. Trouwens ook over drugsgebruik, roken, belasting betalen. Vraag een patiënt maar eens hoeveel hij rookt. Ik noteerde altijd het dubbele.’

41 Peter probeerde Dick uit zijn tent te lokken. ‘Dat ziekenhuis van jou heeft maar een rare naam. Moeten patiënten hun doopbewijs overleggen? Bestaat er zoiets als christelijk opereren?’ Maar Dick bleef in zijn tent. ‘Tuurlijk joh. We beginnen elke operatie met gebed en vragen om Gods hulp. Trouwens, op zondag opereren we niet. En in elk nachtkastje ligt een King James bijbel. Maar alle gekheid op een stokje. Ik ben niet eens christen. Wordt ook nooit naar gevraagd. Het enige wat het ziekenhuis van heidense ziekenhuizen onderscheidt, is dat we een kapel hebben, waar gelovigen de hele dag en nacht terecht kunnen. Zondags wordt er een korte dienst gehouden.’

42 ‘Ga ik vaak naar toe’, zei Annemarie. ‘Niet omdat ik gelovig ben, maar het is een mooi meditatief moment. Je even terugtrekken uit de hectiek van alledag en de balans opmaken. Ik heb er baat bij. What about you, Philip?’ ‘Als kind moest ik naar de kerk, maar toen ik medicijnen ging studeren heb ik het geloof afgezworen. Nooit meer een voet in de kerk gezet. Maar ik ben er niet slechter van geworden, hoor. De Ten Commandments zijn prima leefregels. Ik probeer ernaar te leven.’ ‘But…?’, vroeg Dick zonder de zin af te maken. ‘Well, I am not Jesus’, antwoordde Philip. ‘Maar we doen ons best. Meer kun je niet doen, toch?’

43 ‘Nou, vanavond hoeven we niet meer eten. Ik zit barstenvol’, zei Peter terwijl hij zijn broekriem losmaakte. ‘Noemen ze dit thee? Het is een complete maaltijd.’ Het was inmiddels ver in de middag, tijd om een half uurtje plat te gaan en uit te buiken. Dat was hij gewend op school. Een kort slaapje na de maaltijd geeft nieuwe energie. ‘We kunnen twee dingen doen’, stelde Philip voor. ‘Terug naar mijn huis of een hotelkamer voor een uur huren. Hier in de buurt zit een rendez-vous hotel. Gaan we daar toch even een tukkie doen. Wel zo handig. Kost maar 600 baht.’ Dick had willen vragen: Hoe weet je dat, maar die vraag slikte hij toch maar in. Ze verkasten naar het hotel en huurden twee kamers.

44 Het uurtje werd twee uur, maar daar deed de hoteleigenaar niet moeilijk over. Inmiddels was de temperatuur tot een aangenaam niveau gezakt, dus slenterden ze wat door het centrum. Voor een winkel met modeltreintjes ging Dick’s hart open. Een van zijn eerste Boxing Day-geschenken was een doos met een treintje, rails en transformator. Het was in de loop der jaren uitgegroeid tot een emplacement waarop hij twee treinen onafhankelijk van elkaar kon laten rijden. Hij had een Zwitsers landschapje gemaakt met een berg van papier maché, een tunnel, station en chalets. Ook toen hij studeerde, speelde hij er soms mee. Bij zijn vertrek naar Thailand had hij alle spullen gedoneerd aan een kindertehuis, maar of de spoorbaan nog in gebruik was, wist hij niet.

45 Evenals in Bangkok was in Buriram een vestiging van Tawan Daeng (De Rode Zon), een grote feestzaal waar elke avond een show met muziek, zang en dans uit de Isaan werd opgevoerd. Dick en Annemarie waren wel eens in Bangkok in een Tawan Daeng geweest om het begin van Mac en Theresia’s relatie te vieren, maar die was een maatje groter. Er was nog weinig publiek toen ze arriveerden. De band speelde nog niet, wat wel zo prettig was, hoefden ze niet te schreeuwen om elkaar te verstaan. Langzaam liep de zaal vol, de show begon, ‘oordopjes in’ riep Dick. Cat was in een van haar befaamde ‘nymfomane’ buien en zat voortdurend onder tafel Philip op te vrijen. ‘Nou, die weet ook waar Abraham de mosterd haalt’, merkte Dick langs zijn neus weg op, want het gefriemel was hem niet ontgaan.

46 Philip kende de uitdrukking niet, maar hij moest wel lachen toen Dick uitlegde dat mosterd een verbastering was van mutsaert (takkenbos) uit het bijbelverhaal waarin Abraham zijn zoon zou offeren. ‘Gewelddadig boek hoor, dat Oude Testament’, zei Philip. ‘Heel wat wreder dan de Koran. Maar eh, je bent toch niet jaloers? Ach, ik laat haar maar begaan. Als dadelijk eten en drank op tafel staat, krijg ik weer rust, want eten is de nationale hobby in Thailand.’ ‘En praten,’ vulde Annemarie aan die met een half oor naar hen had geluisterd. ‘Waar hadden jullie ’t eigenlijk over?’ Maar Dick zei: ‘Laat maar, vertel ik wel later.’ Daarvoor moest hij zich voorover buigen en zo’n beetje in haar oor kruipen.

47 De laatste dag in Buriram brachten Dick en Annemarie luierend in Philip’s huis door. Peter en Marloes moesten werken, Cat ging al vroeg naar de markt om inkopen voor de lunch te doen en Philip ging ’s ochtends golfen, ditmaal zonder Dick die de vorige keer voor caddie had gespeeld. Hij snuffelde wat in Philip’s boekenkast, maar hij zag geen enkel boek dat hij wilde lezen. Uit zijn verzameling CD’s zette Dick de film Gandhi op. Hij had die ooit in de bioscoop gezien en eigenlijk was een tv-scherm te klein om recht te doen aan de film. Dick en Annemarie nestelden zich dicht tegen elkaar aan op de sofa. Toen de film was afgelopen, deden ze een dutje waaruit Philip hen, nadat Cat terug was van haar werk, wakker maakte met ‘Sleepy heads, rise and shine.’ Ze gingen naar de busterminal. Uitgezwaaid door Philip en Cat vertrokken Dick en Annemarie naar Bangkok.

48 ‘Fijn om weer terug te zijn’, zei Annemarie toen ze in Bangkok uitstapten. ‘Tjonge, er gaat een dichteres aan jouw verloren’, merkte Dick snedig op. ‘Wanneer komt je eerste dichtbundel uit?’ Annemarie glimlachte, Dick stak wel vaker de draak met haar poëtische erupties. ‘Nou, dan mag jij het presenteren, lieverd. Je bent vast heel goed in declameren.’ ‘Heb ik geleerd op de middelbare school’, zei Dick. ‘Wil je Marc groet ’s morgens de dingen horen? Ken het nog uit mijn hoofd. Had ik uitgekozen omdat het lekker kort is. Maar ’t is ook een mooi gedicht. Spannend hoor, sta je voor de klas, en het enige wat je denkt, is: als ik maar geen erectie krijg. Op die leeftijd kun je die krijgen als je zenuwachtig bent.’ Annemarie weer: ‘Mannen hebben het toch maar moeilijk, hè?’

49 Thuisgekomen praatten ze nog wat door over poëzie. Annemarie vertelde dat ze vaak moest denken aan het gedicht Het waren twee conincskinderen toen ze gescheiden van elkaar waren en zij niet wist hoe hem te bereiken. Toen ze op school zat, kende ze het helemaal uit haar hoofd, maar daarvan zijn alleen de beginregels overgebleven. De parallel was treffend: Ook de koningskinderen hielden van elkaar en konden elkaar niet bereiken. ‘Ja, heel symbolisch’, zei Dick. ‘Gelukkig was het water voor ons niet te diep.’ Eigenlijk praatten ze zelden over die periode. Zoals Gerrit Agterberg eens dichtte: Het is zoals het is, oftewel: Gedane zaken nemen geen keer.

Epiloog
De auteur vindt dit een mooi moment om het feuilleton Sasithorn heeft een droom te besluiten. De droom is gerealiseerd, Cat’s lunchroom overleeft wel, ook zonder feuilleton. De auteur gaat zich beraden op een volgend feuilleton, maar neemt nu even een adempauze.