Columns, artikelen & foto's

Café Tinô
Cafés in Vietnam, zeker de wat luxere, zijn altijd groter dan ze vanaf de straatkant op het eerste gezicht lijken. Ook café Tinô blijkt verrassend diep. Het heeft zeker honderd zitplaatsen verdeeld over een terras en twee verdiepingen. Op de begane grond staan tafeltjes en stoeltjes, op de eerste verdieping luxueuze tweezits banken. Overal hangen door de zaak flatscreens die op HBO of Star Movie staan, twee kanalen die uitsluitend speelfilms uitzenden.
Op zondag is het druk met een gevarieerde cliëntèle van stelletjes, groepjes mannen, jongelui en echtparen. Enkele klanten zitten te computeren. Veel cafés en hotels, misschien wel alle, hebben gratis Wifi. Daarvoor zit bij elk tafeltje dat tegen de muur staat, een stopcontact. Een disjockey zorgt voor de muziek; een irritante discodreun dendert door de zaak, een enkele keer afgewisseld met zoete Vietnamese liedjes.
Als het regent, krijgen de klanten bij de ingang een servetje om hun gezicht te drogen. Nadat je naar je plaats bent gebracht, komt een ober een glas ijsthee brengen, dat regelmatig wordt bijgevuld. Alle cafés bieden die gratis service; soms krijg je een potje warme thee. De kaart biedt een ruim assortiment aan (fruit)dranken, milksshakes, ijs en enkele warme gerechten. De bestelling wordt snel gebracht, sneller dan ik in andere cafés gewend ben.
Aan personeel geen gebrek. Alleen al in de motorfietsenstalling werken vijf security guards die de motorfietsen op hun plaats zetten en hem bij vertrek ophalen. Als het geregend heeft, vegen ze het zadel droog. Fooien worden niet gegeven, wel soms aan het bedienend personeel.

Café Bonjour
De muziek in café Bonjour aan Tan Ky Tan Quy staat in schril contrast met die in Tinô. Hier geen discodreun, maar weeïge muzak; zelfs het Ave Maria klinkt gedragen door de zaak.
Bonjour is een strak ingerichte zaak met twee verdiepingen, echt design. De bar heeft iets weg van een Griekse tempel met aan weerszijden gemarmerde pilaren. In de tafelbladen is een glazen plaat verwerkt, waarin de naam van de zaak is gegraveerd.
Bonjours hoofdkleuren zijn crème, oker en melkchocoladebruin. Zo komen terug in het meubilair en de bedrijfskleding. De skai tweepersoonsbanken zijn licht- en donkerbruin, het personeel draagt een lichtbruin overhemd, een donkerbruin voorschoot met als toefje een zwierige zwarte baret.
Bij binnenkomst wordt de deur netjes opengehouden door een van de vijf diensters, die de woensdagmiddag dat ik er ben, niet veel te doen hebben. Er zit slechts een handjevol klanten, wat in combinatie met de achtergrondmuziek de gezelligheid niet bepaald bevordert. De consumpties zijn oké, de bediening is attent, alhoewel traag, maar Bonjour is geen café om eens lekker onderuit te zakken. Te steriel, naar mijn zin.

Café Cat Dang 62
Café Cat Dang 62 bevindt zich op de eerste verdieping van een groot pand, waarin ook een bioscoop is gevestigd. Als je niet zou weten dat hier een café was, zou je er straal voorbij lopen. En dat zou jammer zijn, want dit moet het enige café ter wereld zijn met een vijver op de eerste verdieping.
Midden in de vijver ligt een eilandje, alleen te bereiken via een bruggetje van boomstammen die in de lengterichting liggen. Verder heeft het café twee entresols die uitzicht bieden op vijver en eiland, en een lounge met comfortabele banken.
Op het eilandje staan welgeteld twee tafeltjes. Met een schakelaar die op een boomstam is gemonteerd, kun je de bediening waarschuwen. Verkoeling levert een ventilator, maar die kan nauwelijks op tegen het zonlicht dat door het glazen dak schijnt. De rest van het café, dat wil zeggen het deel dat aan de vijver grenst, is wel aangenaam koel, want airconditioned.

En verder:
Café aan 3 Thang 2 (Weg van de 3e februari, de datum waarop de Vietnamese Communistische Partij werd opgericht).

Een paar stoelen en tafeltjes op het trottoir en je hebt ook een café. De kaart is bescheiden: frisdranken, koffie en thee. En je kunt er banh xeo eten: een gevouwen rijstcrèpe met een vulling van garnalen, vlees en taugé.