Columns, artikelen & foto's

Baiyoke Tower, het hoogste gebouw van Bangkok.

Niemand vertrekt neutraal naar een land. Sommigen beschouwen – nog voordat ze er zijn geweest – Thailand als seksparadijs, anderen als strandparadijs, culinair paradijs, snorkelparadijs,  backpackparadijs, cultureel paradijs, enzovoort. Mijn beeld van Thailand was gebaseerd op een verblijf van twee jaar in Kameroen. Ik verwachtte – nogal naïef – een ontwikkelingsland.
De eerste stap op Thaise bodem, toen op het oude vliegveld Don Mueang, bevestigde dat beeld nog door de begroeting met een klamme warmte, zo vertrouwd uit Afrika en in talloze reisverhalen beeldend beschreven. Maar in de taxi naar de stad begon het beeld al te schuiven. Ik dacht dat Rotterdam een grote stad was, maar mijn geboorteplaats schrompelde ineen tot een dorp vergeleken bij de metropool Bangkok met zijn krankzinnige verkeer, wolkenkrabbers en 24-uurs economie.
De omslag in mijn denken kwam, toen de zus van mijn toenmalige vriendin een echo liet zien van haar baby. ‘Goh, hebben ze dat hier ook’, dacht ik. Sindsdien beschouw ik Thailand niet meer als ontwikkelingsland en vergelijk ik het land niet meer met Kameroen of welk ander land ter wereld ook.