Archief vervolg 3
Inhoudsopgave
Graduation: Indrukwekkend, uitdagend… en duur
Valse start in het leven – over voorschoolse opvang
Thailand ideaal doorvoerland voor mensensmokkel
Bewoners bij het Mahakan Fort vechten tegen uitzetting
De Love Club
Ooit zwierven er wilde dieren
De moeizame strijd tegen kolencentrales
Op de rand van uitsterven
Vrouwenmishandeling: ‘Alles wat ze kunnen doen, is huilen’
Latex helpt tegen drugshandel
Talat Noi komt tot leven
Seks verkoopt, zelfs met geesten
Songkhla rolt de rode loper uit voor SEZ
Schone energie uit biomassa: het schiet niet op
Swine Queen wedstrijd geeft XXL vrouwen zelfvertrouwen
National Museum Bangkok begint aan nieuw leven
Graduation: Indrukwekkend, uitdagend… en duur
Wie wel eens een graduation op de tv heeft gezien, is vertrouwd met het beeld. Een grote zaal met honderden afgestudeerden, vooraan een koninklijke hoogheid, hoog gezeten. De studenten lopen in een lange rij naar voren, allemaal in hetzelfde tempo en met dezelfde pas.
Een voor een stappen ze naar voren, tonen de palm van hun hand (een traditioneel gebaar om te tonen dat ze ongewapend zijn) en krijgen het diploma uitgereikt. Ze doen enkele stapjes terug en draaien zich om.
Daarna de volgende, de volgende en de volgende… in hoog tempo. Geen lachje valt te bespeuren. Als je niet beter wist, zou je kunnen denken dat er iemand overleden is. Of dat je kijkt naar een militaire parade.
Diploma-uitreiking is in Thailand een serieuze aangelegenheid en het speelse vrijdagtijdschrift Guru van Bangkok Post zou Guru niet zijn als er in het hoofdartikel niet enigszins ironisch aandacht aan wordt besteed.
De ceremonie is niet alleen serieus, maar ook kostbaar. Er moet een toga worden gehuurd in de kleur van de universiteit en fotograaf gehuurd. Om er piekfijn uit te zijn is een bezoek aan kapster en schoonheidssalon vereist.
Een familielid wordt ingeschakeld om in een boodschappenwagentje de cadeaus te vervoeren. Vrienden en vriendinnen worden op Facebook uitgenodigd en na afloop wordt de heugelijke gebeurtenis thuis gevierd met drank, zoals altijd in Thailand veel drank, en eten.
De ceremonie beslaat twee dagen, want een dag eerder wordt op de uni een generale repetitie gehouden, zodat elke student weet wat er van hem/haar wordt verwacht. En vooraf wordt een fotoshoot belegd, waarmee de uitnodiging op de social media wordt opgeleukt.
Guru geeft enkele suggesties – nou ja, suggesties, meer stereotypen die in elke uitnodiging voorkomen: een foto van jezelf, terwijl je je onder je toga verbergt; een dramatische opname op het dak van een hoog gebouw; een foto op een tennis- of basketveld, zelfs als je er nog nooit een voet hebt gezet. Da’s lachu joh…
De kosten moeten in de vele duizenden baht lopen, want alleen al een fotograaf voor een dag huren kost 3.000 tot 5.000 baht en met helium gas gevulde ballonnen om uit te delen kosten 80 tot 300 baht per stuk.
Guru schrijft ‘Er is één deel van het hoger onderwijs in Thailand waarvan we rustig kunnen zeggen dat het indrukwekkender en uitdagender is dan dat van welk ander land: onze graduating ceremonies.’ En na het lezen van het hoofdartikel kan ik dat alleen maar bevestigen.
(Bron: Guru, Bangkok Post, 2 oktober 2015)
De economische malaise slaat het hardst toe bij de minima. Geld voor voorschoolse opvang is er vaak niet meer. Dat betekent een valse (onderwijs) start voor kinderen uit arme gezinnen.
Valse start in het leven – over voorschoolse opvang
Drie jaar geleden had de particuliere Kittimas Nursery de zorg over vijftien kinderen. Vorige week waren het er slechts vijf. ‘De ouders hebben geen geld. Na een maand halen ze hun kind weg en vertrekken’, zegt Kittimas Rattanarangsri (61). ‘Ik weet niet zeker of we zo kunnen blijven bestaan.’
De kinderopvang, veertig jaar geleden geopend in het huis van de familie Kittimas, is een van de particuliere opvangmogelijkheden voor kinderen, wier ouders de hele dag weg zijn om een schamele boterham te verdienen met losse baantjes of als straatverkoper.
Kittimas Nursery is 12 uur per dag geopend, de kinderen krijgen drie maaltijden, er is speelgoed en ze kunnen er een middagdutje doen.
De opvanggelegenheden waren ooit, toen ze nog het geld ervoor hadden, populair bij de bewoners van een achterbuurtje, twee kilometer vanaf BTS station Ploenchit in soi Ruamrudee.
Het wijkje van 8,5 rai dateert van het begin van de 20ste eeuw onder het bewind van koning Rama VI. In 1992, toen het aantal huizen tot 133 was toegenomen, verklaarde de gemeente Bangkok het tot achterbuurt.
Buurtleider Sontaya schat dat ondanks de harde leefomstandigheden toch nog 80 procent van de kinderen in de wijk een vorm van vroege zorg en onderwijs krijgt. De overige gezinnen kunnen het zich niet veroorloven omdat ze te arm zijn of omdat het gezin te veel kinderen heeft.
Dat geldt bijvoorbeeld voor de 28-karige Areerat die na de geboorte van haar derde kind besloot haar drie jaar oude zoon weg te halen uit het regerings opvangcentrum alhoewel dat slechts 300 baht per maand rekent. Bruin kon het niet meer trekken, want zelf blijft ze nu thuis en haar man verdient een mager inkomen als fruitverkoper.
Ouders in soi Ruamrudee, die het zich kunnen veroorloven, brengen hun kind onder bij het Mappasorn opvangcentrum. Dat kost ze 2.500 baht per maand. De kinderen dragen er een uniform. Het centrum bestaat inmiddels dertien jaar, heeft de zorg over 44 kinderen en telt vijf verzorgers.
De Bongai voorschoolse opvang is gevestigd op de begane grond van een wijkflat. Het centrum, beheerd door de gemeente Bangkok, telt 70 kinderen in de leeftijd van 2 tot 4, verdeeld over zeven klassen.
Het schoolgeld bedraagt 300 baht per maand; het district Pathumwan subsidieert melk en voedsel. Het is geopend van 7.30 tot 15 uur. Daarna moet extra betaald worden en na 19 uur verblijven kinderen in het huis van de onderwijzers, waar de ouders hen kunnen ophalen.
Ongeregistreerd en armzalige kwaliteit
Volgens het Office of the Education Council volgde in 2012 76 procent van de kinderen een voorschools onderwijsprogramma. Adjunct-directeur Tipsuda schat dat er in het land tienduizenden ongeregistreerde opvang gelegenheden zijn met een armzalige kwaliteit. Dat kan niet anders, want er zijn 1.000 geregistreerde particuliere kinderopvangcentra en er worden jaarlijks 800.000 kinderen geboren.
Kinderpsychiater Sirirat, verbonden aan het Queen Sirikit National Institute of Child Health, ziet veel gevallen van kinderen van twee jaar en jonger die misbruikt of mishandeld zijn. ‘Het probleem is dat veel ouders iemand huren om voor hun kind te zorgen, maar ongeregistreerde opvang kent geen regels.’
Directeur Weerachart van het Research Institute for Policy Evaluation and Design van de University of the Thai Chamber of Commerce, die onderzoek heeft gedaan naar voorschoolse opvang, zegt dat dit de beste manier is om inkomensongelijkheid op alle onderwijsniveaus te verkleinen. Hij wijst op een Amerikaans project in de jaren zestig, waarbij gekeken is naar de lange-termijn effecten. Kinderen profiteerden van een hoger inkomen en crimineel gedrag nam af.
Weerachart vindt dat de overheid te weinig aandacht besteedt aan de voorschoolse opvang; slechts 11,75 procent van het onderwijsbudget wordt eraan besteed vergeleken met 20 procent in de OECD-landen. Volgens de Quality Learning Foundation is voorschools onderwijs de goedkoopste onderwijsvorm: gemiddeld 23.282 baht per kind/jaar. Het lager onderwijs kost 37.194 baht per kind/jaar, middelbaar onderwijs 26.332 baht en beroepsonderwijs 24.933 baht.
‘Hoe jonger het kind is, hoe meer de investering zou moeten zijn, maar de regering doet het tegenovergestelde’, zegt Weerachart. ‘Met ondermaatse kinderopvang in het land en in achterbuurten schep je vanaf drie jaar ongelijkheid.’ (Bron: Spectrum, de zondagbijlage van Bangkok Post, 20 september 2015)
Foto boven: Bongai pre-school child development centre, foto onder: Mappasorn childcare centre. (Foto’s Pornprom Satrabhaya)
N.B. Het artikel rept met geen woord over wat de kinderen in de voorschoolse opvang doen en hoe dit bevordelijk is voor hun prestaties in het latere reguliere onderwijs. Zwak puntje van dit verhaal.
Thailand ideaal doorvoerland voor mensensmokkel
Thailand is het ideale transitland voor mensensmokkel dankzij de centrale ligging, mazen in de wet en welig tierende corruptie. Na jaren Rohingya te hebben gesmokkeld, richten de smokkelaars zich nu op Uighur, een onderdrukte etnische minderheid in China. Met hun smokkel naar Turkije valt ook meer te verdienen, want ze beschikken over meer geld omdat ze doorgaans voor vertrek al hun spullen verkopen.
Surapong Kongchantuk, mensenrechten expert verbonden aan de Lawyers Council of Thailand, doet onderzoek naar de werkwijze van mensensmokkelaars. ‘Mensenhandelaren en smokkelaars kiezen voor al deze vluchtelingen Thailand als transitpunt omdat ze weten hoe gemakkelijk het is mensen door ons land te krijgen.’
Surapong schat dat Uighur meer dan 100.000 baht betalen voor de reis van China naar Kuala Lumpur in Maleisië. [De reis van Kuala Lumpur naar Turkije komt daar nog bij.] Het geld dient voor betaling van de reis en een vals paspoort.
De Uighur gooien hun Chinese paspoort weg, want ze willen niet geïdentificeerd worden als Chinezen, het risico lopend teruggestuurd te worden [hetgeen gebeurd is met de veel bekritiseerde deportatie van 109 Uighur mannen in juli].
Surapong weet één ding zeker: Mensenhandelaren kunnen al vele jaren ongestraft hun gang gaan. Ze hebben een krachtig netwerk opgebouwd en nauwe banden aangeknoopt met de lokale bevolking aan de grens en corrupte ambtenaren van het bureau Immigration. Daardoor kunnen ze zich gemakkelijk aan aanhouding onttrekken en gebruik maken van gaten in de Thaise grensbewaking. ‘De meesten glippen door Thailand zonder Immigration bij de grens te passeren.’
Bovenstaand kaartje toont de drie smokkelroutes die worden gebruikt.
Zie voor alle berichten over de bomaanslagen de pagina Bomaanslag Ratchaprasong. De vraag of de bomaanslag bij de Erawan Shrine een wraakactie was voor de deportatie van de 109 mannen of een vergeldingsactie van mensensmokkelaars, heb ik deze maal buiten beschouwing gelaten. Mogelijk speelden beide motieven een rol.
(Bron: Spectrum, de zondagbijlage van Bangkok Post, 20 september 2015)
De gemeente Bangkok wil er al 23 jaar een stadspark van maken, maar de bewoners van een buurtje bij het 200 jaar oude Mahakan Fort verzetten zich. Ze willen de wijk conserveren want die ligt in het oudste stadsdeel van Bangkok, Rattanakosin Island. Een open-luchtmuseum met oude houten huizen die typisch zijn voor de architectuur van oud-Bangkok.
Bewoners bij het Mahakan Fort vechten tegen uitzetting
Al 23 jaar verzetten de bewoners van het buurtje bij het 200 jaar oude Mahakan Fort zich tegen ontruiming ten behoeve van de aanleg van een stadspark. Ze hebben hun hoop nu gevestigd op de opvolger van gouverneur Sukhumbhand Paribatra van Bangkok, die in 2017 aantreedt. Van Sukhumbhand hoeven ze niet weg, maar dat betekent niet dat de plannen van tafel zijn.
De buurt, waar 66 gezinnen in 53 huishoudens wonen, hoopt gehoor te vinden voor haar aanbod zorg te dragen voor het fort, bomen en historisch landschap in ruil voor hun recht om er te blijven. Het aanbod is niet van belang ontbloot want de buurt die door hoge muren wordt omsloten, lijkt niet de ideale plaats voor een stadspark.
Het Makahan Fort werd tijdens het bewind van koning Rama I (1782-1809) gebouwd om indringers tegen te houden. Koning Rama III (1824-1851) schonk land langs de muren aan zijn bedienden, een gewoonte die door latere koningen werd voortgezet. Het gebied ontwikkelde zich tot een levendige woongemeenschap en transport knooppunt met een kanaal dat de buurt met de rest van de stad verbond.
Maar in de jaren zestig ging die functie verloren toen vervoer over water werd verdrongen door vervoer over land. In 1992 stelde het Committee on Conservation of Rattanakosin and Old Towns voor de buurt af te breken en er een park aan te leggen.
De laatste tijd begint de buurt te fungeren als open-luchtschool. In samenwerking met de Lek-Prapai Viriyapant stichting, een organisatie die zich inzet voor lokale cultuur en historie, organiseert de wijk de eerste zondag van elke maand een forum.
Het eerste forum hield zich bezig met de geschiedenis van de buurt, latere bijeenkomsten waren gewijd aan andere oude stadsbuurten die door nieuwe ontwikkelingen worden bedreigd.
Daarnaast en al langer wordt de buurt door een aantal onderwijsinstellingen gebruikt als casestudie in gemeenschapsrechten. De oude houten huizen in de buurt dienen daarbij als voorbeeld voor de architectuurstijl van het Rattanakosin Island, het oudste stadsdeel van Bangkok dat zo als open-luchtmuseum fungeert.
Ten slotte krijgt de buurt hulp van het Rajamangala instituut, dat beroepstrainingen verzorgt, zoals het bedrukken van T-shirts en boodschappentassen en het maken van souvenirs ten behoeve van buitenlandse toeristen die de buurt zo nu en dan bezoeken.
Srisakara Vallibhotama, adviseur van de Lek-Prapai Vitiyapan stichting, ziet de dreigende uitzetting als een blessing in disguise want de schok en vrees voor uitzetting hebben ertoe geleid dat de bewoners sterker zijn geworden en vastbesloten zijn de buurt en geschiedenis te conserveren. Die pogingen, vindt hij, dienen door de overheid erkend te worden. (Bron: Bangkok Post, 2 oktober 2015) (Zie ook de pagina Mahakan Fort)
Al tien jaar, elke vrijdagavond van 10 uur tot middernacht op de radiozender Greenwave 106.5, nemen twee vrouwen achter de microfoon plaats om bellers met liefdesproblemen bij te staan. Vaak is een luisterend oor alleen al genoeg.
De Love Club
Nuchtere opvattingen hebben Saithip Montrikul Na Ayudhaya en Napaporn Trivitwareegune over liefdesperikelen. Ze beschouwen zich niet als Lieve Lita of Agony Aunt, zoals een dergelijke rubriek in het Engels heet, want: ‘We luisteren. Het draait er in de show om dat er iemand is die naar de problemen luistert’, zegt Napaporn.
‘Ik denk dat 90 procent van de relatieproblemen niet echt kan worden opgelost. Hij bedroog me, hij wil met iemand anders trouwen bijvoorbeeld. Wat moet ik doen? Er is niets anders wat je kunt doen dan het te laten gaan. Wij kunnen misschien niet de luisteraar helpen een definitieve oplossing voor het probleem te vinden, maar we suggereren een positieve manier van denken, zodat ze over hun gebroken hart heen komen.’
Dat doen Pi Chod en Pi Aoy zoals hun koosnaampjes luiden al tien jaar, elke vrijdagavond van 10 uur tot middernacht op de radiozender Greenwave 106.5. Toen ze in 2005 begonnen, waren ze een buitenbeentje want in de meeste radioprogramma’s was het consigne: non-stop muziek, geen geklets. Maar Saithip had haar hele werkzame leven al als radiopresentator gewerkt en kon het met die opvatting niet eens zijn. ‘We wilden laten zien dat er nog steeds vraag was naar praatprogramma’s.’
Het programma Club Friday heeft bewezen dat Saithip gelijk had. Het heeft al tien jaar een stevige basis van fans en een eindeloos aanbod van relatiedrama’s. Dat daarvoor een publiek bestaat, is inmiddels ook wel gebleken uit online programma’s, tv-shows, boeken, liedjes, live concerten en recent de veelbesproken Club Friday The Series [geen details].
De twee vrouwen hebben een nauwe band met elkaar en met hun luisteraars. Ze worden gerespecteerd als expert ‘zusters’. Wanneer de druiven zuur worden, wenden luisteraars zich liever tot het programma dan hun perikelen voor te leggen aan familie en vrienden. Bij de zusters voelen ze zich veiliger.
Napaporn: ‘We luisteren objectief naar hen. We stellen meestal vragen om hun gedachten te prikkelen, wijzen op een nieuw perspectief en geven ze openhartig ons standpunt. Vaak zijn de bellers niet eens op zoek naar antwoorden. Ze hebben alleen iemand nodig die hen troost. […] De beste manier om ermee om te gaan is te kalmeren en je af te vragen wat verder te doen. Kom tot bezinning en durf de waarheid te accepteren.’
Voor de hand liggend eindvraag aan het tweetal: wat is liefde voor jullie?
Napaporn: ‘Liefde is degene van wie je houdt niet kwetsen. Wanneer je van iemand houdt, verdubbelt hun geluk jouw geluk. Wanneer hij of zij lijdt, lijd jij ook.’
Saithip: ‘Voor mij is liefde vergankelijkheid. Zoals alles ontstaat het, bestaat het en eindigt het. Wanneer we in staat zijn die waarheid te accepteren, stoppen we met beloftes, omdat er niet zoiets is als: voor altijd. Ik ben niet negatief over liefde, maar ik blijf met beide voeten op de grond staan wanneer ik mij bewust ben van de vergankelijke aard.’
(Bron: Muse, het zaterdagmagazine van Bangkok Post, 3 oktober 2015)
Ooit zwierven er wilde dieren
De foto vertelt het allemaal. Ooit leefden wilde dieren in de bossen rond het dorp Ban Moo 9 (Nan). Kudden stieren en olifanten zwierven er in het regenwoud, waar de rivier Nan doorheen stroomt. Maar de afgelopen 20 jaar is het bos ten prooi gevallen aan commerciële landbouw. Boeren knabbelden steeds meer bos van het gebied af om er maïs te verbouwen.
Assistent dorpshoofd Sahwing Indharangsri was zo’n boer. Maar een paar jaar geleden stopte hij ermee toen hij erachter kwam dat de opbrengst minimaal was. Hij zag dorpelingen, verstrikt in schulden omdat de prijs van maïs niet opwoog tegen de kosten van zaden, pesticides en kunstmest.
De boeren moesten naar de pijpen dansen van tussenpersonen en agro-bedrijven, die de maïs opkochten voor de veevoederindustrie. Sahwing: ‘De tussenpersonen dicteerden de prijs en controleerden alles. Op een gegeven moment voelde ik me een slaaf.’
Maar aan die toestand is een eind gekomen. Vorige maand zag de geboorte van het Nan Shed Conservation Fund, een proefproject om dorpelingen te bewegen het regenwoud te beschermen. Elf dorpelingen waaronder Sahwing hebben zich inmiddels aangesloten.
Ze beloven hun maïs akkers naar 8 procent te verkleinen, 60 procent van de grond te bestemmen voor conservering van het regenwoud en 20 procent te gebruiken als openbaar bos; de resterende 12 procent is voor huisvesting en eigen gebruik, zoals het houden van kippen, voor vijvers en beplanting met fruitbomen en kruiden.
Commerciële landbouw vreet in het Noorden van Thailand regenwouden weg. Naar schatting is meer dan acht miljoen rai van land in de noordelijke bergbossen kaal geslagen voor de verbouw van maïs. Gevolg: Overstromingen en droogte omdat de regenwouden niet meer hun functie van natuurlijke waterbron kunnen vervullen en geen regenwater meer absorberen.
Het probleem is vooral nijpend in de provincie Nan, dat bekend staat om haar ongerepte en goed behouden bergbossen . De laatste tien jaar nam het areaal aan boerenland toe van 100.000 naar 800.000 rai, alhoewel het meeste land zich bevindt op hellingen waar landbouw is verboden. Het verlies aan bos leidde tot ongebruikelijke overstromingen in 2006 (foto) en 2010 in de lager gelegen woongebieden. Maar niet alleen is de ecologie aangetast, ook de gezondheid van bewoners loopt gevaar doordat drie miljoen liter herbicide is gebruikt om de vegetatie plat te spuiten.
2006 De van water verzadigde kaalgeslagen heuvelhellingen veranderden in modderrivieren.
‘Het project vormt een brug tussen de mensen die benedenstrooms wonen en de dorpelingen in de bossen’, zegt Piyapong Phankosol, oprichter van het fonds en docent aan het Royal Thai Army War College. ‘De mensen benedenstrooms moeten de dorpelingen helpen om te bossen te beschermen. We kunnen ze niet alleen maar vragen de bomen te conserveren, we moeten helpen.’
Piyapong is door de NCPO (junta) benoemd tot hoofd van een team dat tot taak heeft de problemen met bossen die illegaal in gebruik worden genomen, op te lossen. In samenwerking met het Nan Community College probeert het team een duurzaam model te ontwikkelen waardoor dorpelingen in bossen kunnen blijven wonen en er gebruik van maken. Het College baseert zich daarbij op het gedachtegoed van de koning over de vreedzame relatie tussen dorpelingen en bosbehoud.
Het concept van de koning heet Sai Muak Sai Rong Tao Hai Phu Kao Hua Lone (Wearing hat and shoes for denuded mountain). Het richt zich op het beplanten van bergen met bomen om de cruciale wateropvangfunctie te behouden en op het aanleggen van kleine irrigatiesystemen middels dijkjes en vijvers aan de voet van de heuvels om overstromingen op te vangen en water op te slaan. Het centrum van de berg wordt gebruikt als woud waar dorpelingen gewassen mogen verbouwen.
Sahwing is al begonnen de eerste bomen op zijn land te planten. Elke boom heeft een ‘pleegouder’, die 2.000 baht per rai per jaar doneert. Het College heeft tags en GPS data aan de bomen verbonden, zodat de ‘ouders’ hun ‘kroost’ kunnen volgen.
In de eerste drie jaar worden voor de boeren nieuwe beroepen gecreëerd. Geld van de pleegouders wordt gebruikt om de dorpelingen te compenseren voor hun verlies aan inkomsten omdat ze geen maïs meer verbouwen. In de tweede fase van twee jaar moeten de bomen geld genereren door het bos in het kader van het United Nations’ Climate Change Treaty te verkopen als ‘carbon sink’.
Piyapong denkt dat het project nieuwe hoop biedt om het probleem van bos encroaching op de lange termijn op te lossen. Indien het succes heeft, wordt het in het hele land uitgerold. Dat moet helpen het probleem van dorpelingen die gedwongen worden hun huis in de bossen te verlaten, op te lossen.
Piyapong: ‘Het leger weet dat het onmogelijk is dorpelingen te verwijderen, omdat ze in de bossen leven en er een bestaan hebben. Wat gebeurt er als ze allemaal moeten vertrekken? Wat moeten ze doen?’
(Bron: Bangkok Post, 7 oktober 2015. Voor een video over het project, klik hier.) (Zie ook pagina Krakers op overheidsland)
De regering wil in Krabi en Songkhla een kolencentrale bouwen. Maar zijn ze wel nodig? En hoe schadelijk zijn ze voor milieu en bewoners? Achtergrondverhaal over de controversiële plannen van de overheid.
De moeizame strijd tegen kolencentrales
De kernvraag is: waarom heeft het Zuiden in Krabi en Songkhla een kolencentrale nodig? Want de huidige centrales in Khanom (Nakhon Si Thammarat) , Krabi, Chana (Songkhla), Rajaprapa Dam (Surat Thani) en Banglang (Yala) produceren 3.100 MW terwijl de vraag 2.700 MW bedraagt.
Somporn Chuai-Aree, verbonden aan de Prince of Songkhla University, stelde de vraag en 59 andere vragen tweemaal tijdens hoorzittingen van Egat, het landelijk elektriciteitsbedrijf. Nooit een bevredigend antwoord gekregen.
Met die hoorzittingen was volgens de tegenstanders trouwens van alles mis. In juli stuitten honderd dorpelingen op een barrage van prikkeldraad om te voorkomen dat ze de hoorzitting zouden bijwonen. Dorpelingen zouden omgekocht zijn met rijst om hun steun te betuigen, supporters kregen 500 baht per groepje in een pickup truck en Egat zou bewoners uit andere districten hebben opgetrommeld.
Wanneer de centrale in Tepha (Songkhla) wordt gebouwd, moeten 118 gezinnen het veld ruimen. Maar dat is nog niet het ergste: de bestaansmiddelen van bewoners in de buurdistricten in Songkhla en Pattani worden ernstig bedreigd door vervuiling van de zee.
Wat zijn de kritiekpunten? Somporn somt er een aantal op. Een grote hoeveelheid kolen moet worden geïmporteerd. Die wordt buitengaats overgeslagen in een diepzeehaven waarvoor duizend betonnen palen moeten worden geslagen. Het kind van de rekening zijn kleine visjes, die borg staan voor het inkomen van duizenden bewoners. Die worden ook nog eens bedreigd door het koelwater van de centrale (negen miljoen kubieke meter per dag), dat 3 graden warmer is dan de normale zeewatertemperatuur.
Verder produceert de centrale 23.000 ton as per dag. De as wordt 10 meter diep op een stortplaats van 740 rai ingegraven en bedekt met plastic of in een 10 meter hoge tank. Wat er na 16 jaar gebeurt, wanneer beide vol zijn, is ongewis. En de vraag is of de begraven as het water van het Tuyong kanaal vervuilt en de mangrove bossen aantast. En wat gebeurt er bij een breuk of lekkage? De schade kan onmetelijk zijn wanneer de as een hoge concentratie aan zwavel bevat.
Somporn zegt dat duurzame energiebronnen, zoals wind, zon en golven een beter (en goedkoper) alternatief vormen voor de energiebehoefte van het Zuiden. Als Thailand de centrales in Krabi en Tepha schrapt, valt 200 miljard baht vrij om te investeren in alternatieve energiebronnen. Dan wordt de ecologische balans, niet alleen in de directe omgeving, maar ook verderop in de Golf van Thailand en de kustprovincies, niet verstoord.
Een 61-jarige visserman vat het scherp samen: ‘Wil de junta geluk terugbrengen naar de bevolking [zoals de slogan van de junta luidt] of misère? Wanneer het project wordt doorgezet, nemen de tegenstellingen in de bevolking alleen maar toe en worden boze dorpelingen naar de kant van de opstandelingen geduwd.’ (Bron: Bangkok Post, 30 oktober 2015)
Op de rand van uitsterven
Tien jaar geleden dreigde het weven van Muang Nakhon brokaat te verdwijnen. Dankzij het ingrijpen van de koningin is het tij gekeerd. Het speciale zijden weefsel, dat in vroeger tijden werd gedragen door koninklijke hoogheden en de elite, wordt weer geweven door speciaal opgeleide leden van de Support Foundation in twee kunstnijverheidscentra in Nakhon Si Thammarat.
Vier jaar geleden droegen de hoofdrolspelers Phra Ram en Phra Lak van de jaarlijkse koninklijke khon voorstelling voor het eerst een kostuum van goudbrokaat; inmiddels dragen bijna alle spelers goudbrokaat.
Elk jaar wordt een episode uit het Indiase epos Ramakien, de Thaise versie van Ramayana, opgevoerd. Dit jaar is gekozen voor The Battle of Indrajit: Prommas. Van 7 november tot 6 december wordt het verhaal elke avond behalve op maandag gespeeld in het Thailand Cultural Centre. De kostuums die door de spelers worden gedragen, zijn gemaakt in de twee genoemde kunstnijverheidscentra.
Brokaat is een zijden weefsel dat met een speciale techniek wordt gemaakt door een weefster met hulp van vier assistentes. Het weven van Muang Nakhon brokaat neemt enkele maanden in beslag. De zijden draden worden geverfd met natuurlijke kleurstoffen. Daarna worden de draden geweven tot een stof met speciale motieven. De Muang Nakhon brokaat heeft als unieke eigenschap dat elke draad een andere kleur krijgt, waarna een aantal draden wordt gecombineerd tot een motief, dat vroeger de status van de drager aangaf.
Ik laat het hier bij, want eerlijk gezegd kan ik het artikel in de Life-bijlage van Bangkok Post nauwelijks volgen. Het verdrinkt in de details en heeft een nogal onsamenhangende structuur. Laat de foto’s maar het verhaal vertellen van een ambacht dat verloren dreigde te gaan en weer tot leven is gewekt. (Bron: Bangkok Post, 3 november 2015)
Foto boven: Apen strijders in The Battle of Indrajit: Prommas.
Foto rechts: Phra Ram en Sita in een kostuum van goudbrokaat.
Foto’s onder: Weefsels van Muang Nakhon goudbrokaat en het weefgetouw dat door vijf personen wordt bediend.
De Social Equality Promotion Foundation zet zich in voor de slachtoffers van mishandeling en verkrachting. Maar het is een taaie strijd. Mannen moeten leren vrouwen te respecteren, vrouwen moeten leren voor zichzelf op te komen.
Vrouwenmishandeling: ‘Alles wat ze kunnen doen, is huilen’
Het artikel bevat geen enkel cijfer. Hoeveel vrouwen en meisjes worden mishandeld en verkracht? Het moeten er vele honderden zijn. Het artikel maakt alleen melding van een onderwijzeres, Iang geheten, 49 jaar oud, die over de helft van haar lichaam ernstige brandwonden opliep toen haar echtgenoot benzine over haar goot en het goedje in brand stak. Aanleiding? Ze wilde van hem scheiden.
De Social Equality Promotion Foundation zet zich in voor de slachtoffers. Manager Supensri Puengkhoksung, liefdevol bekend als Pa Ko, is onvermoeibaar. En laten we gelijk maar een cliché bestrijden: de vrouwen vragen er zelf om verkracht te worden omdat ze uitdagend zijn gekleed. Nee, zegt Supensri, de meesten zijn normaal gekleed, ‘Of een vrouw wordt verkracht, heeft niets te maken met de manier waarop ze gekleed is. Zelfs wanneer vrouwen sobere kleding dragen, zijn ze een doelwit van onbehoorlijk gestaar.’
De kern van het probleem is volgens haar de sociale norm dat vrouwen minderwaardig zijn. Vrouwen zijn geïndoctrineerd dat ze hun echtgenoot moeten gehoorzamen en dat het doen van aangifte tegen een echtgenoot onacceptabel is. De slachtoffers durven anderen ook niet om hulp te vragen omdat ze bang zijn dat niemand hen gelooft. Vrouwen komen zelden voor zichzelf op. ‘Alles wat sommige vrouwen kunnen doen is huilen.’
Hoe het probleem te lijf te gaan? Supensri meent dat op sociaal gebied grote veranderingen vereist zijn. Mannen moeten leren vrouwen met respect te behandelen. Mensen die getuige van geweld zijn, kunnen het slachtoffer beschermen en helpen in plaats van de andere kant op te kijken. En slachtoffers van misbruik en huiselijk geweld dienen voor hun rechten op te komen en de bevolking bewust te maken van het geweld tegen vrouwen en kinderen.
De vrouw met de brandwonden verkeerde aanvankelijk in een diepe shock en durfde niet in de spiegel te kijken. Haar familie en Supensri hebben haar gezegd de beproeving achter zich te laten en plannen voor de toekomst te maken omdat zo haar wonden kunnen helen. De vrouw is nu lid van een steungroep, waar ze haar verhaal met andere slachtoffers van geweld kan delen. (Bron: Bangkok Post, 7 november 2015)
Foto: Een vrouwengroep heeft voor het Bangkok Art and Culture Centre een spandoek uitgerold met de tekst Stop Geweld Tegen Vrouwen.
Voor het gehele artikel klik hier: Abuse shatters the social fabric.
Hoog in de noordelijke bergen is water schaars. In Lampang hebben bewoners vijvers aangelegd en bekleed met latex. Het water sijpelt daardoor niet meer weg in de grond. Beton zou ook kunnen, maar is vijfmaal zo duur. Dankzij de vijvers kunnen de bewoners nu gewassen blijven verbouwen en hoeven ze niet meer in het droge seizoen als drugskoerier een centje bij te verdienen.
Latex helpt tegen drugshandel
De veelbelovende oplossing wordt toegepast in Ban Mae Kam La (Lampang). Het dorp met honderd huishoudens ligt in een gebied waar voorheen de drugshandel bloeide. Sinds het gebied is gestabiliseerd [meer zegt het artikel er niet over] pakken jonge mensen het boerenbestaan weer op. Voorgaande pogingen om de drugshandel uit te bannen, mislukten bij gebrek aan water. Gedurende het regenseizoen is er weliswaar voldoende water, maar het meeste stroomt weg in de Ngao waterweg. Dat kan nu opgevangen worden en gespaard tot het droge seizoen.
Het mes snijdt aan nog meer kanten, want de rubberboeren hebben het zwaar in Thailand sinds de export naar China sterk is teruggelopen. De overheid probeert daarom alternatieve bestemmingen te zoeken zoals asfalt gemengd met rubber. Als meer vijvers op deze manier in het land worden aangelegd, neemt de vraag naar rubber toe en stijgt de prijs. Kassa voor de rubberboeren.
Nog wat gegevens. Voor een vijver van 20 bij 30 meter en 2 meter diep is een ton latex nodig. De latex bekleding kost 250 baht per vierkante meter. De absorptie is extreem laag en het materiaal kan 10 jaar mee. Voor de verdeling van het water is een dorpscommissie gevormd.
De aanleg van een vijver vereist expertise en ervaring. Bijvoorbeeld: De grond waar de vijver wordt aangelegd, dient een stevige structuur te hebben om grondverschuivingen tijdens de aanleg te voorkomen. Het werk moet worden stilgelegd in het regenseizoen, bij harde wind en hoge temperaturen.
De voornaamste bestaansmiddelen in het dorp zijn de verbouw van maïs, rijst en cassave. De overheid probeert de verbouw van maïs te ontmoedigen omdat die de grond uitput. Andere producten zijn geschikter. Afhankelijk van de hoogte: Boven 800 meter Arabica koffie, sommige vruchten zoals perziken, en rijst die weinig water nodig heeft; tussen 800 en 500 meter bepaalde tropische vruchten, zoals long lablae durian, mangosteen en longgong. (Bron: Bangkok Post, 14 november 2015; foto’s Nauvarat Suksamran)
Talat Noi komt tot leven
Het werd tijd en het is nodig: de opknapbeurt voor het zwaar verwaarloosde Talat Noi, een oude wijk bij Bangkok’s beroemde Chinatown. In oktober werd een bijeenkomst met bewoners gehouden. Ze deden twintig voorstellen. Het Arsom Silp Institute of the Arts, dat in opdracht van de gemeente onderzoek heeft gedaan, heeft er vier uitgekozen die een budget van 59,2 miljoen bat vereisen. Eind november wordt het voorstel voorgelegd aan de gemeente.
Twee projecten bestaan uit verbeteringen van twee pieren; de twee andere uit verbetering van de voetpaden die de wijk met de rivieroever verbinden, en het plaatsen van bewegwijzering.
Een van de pieren, die niet gebruikt wordt, is als proef gekozen. De pier en omgeving zijn een verzamelplaats van bewoners. Bij de pier wordt een museum gebouwd ter ere van Dr Puey Ungpakorn [?]. Het plan voorziet in de aanleg van een openbare ruimte voor recreatief gebruik. Verder een pier voor toeristenboten en de plaatsing van fietsklemmen. Om het museum komen bomen en planten om een ontspannen sfeer te scheppen.
De andere pier wordt opgeknapt. Ooit was het een levendige plaats waar vracht werd overgeslagen, maar nu is het een kleine constructie, die gebruikt wordt door een veerdienst van een particulier bedrijf. De pier zal worden uitgebreid, zodat er meer boten kunnen aanmeren. Daaraan wordt een netwerk van straten toegevoegd om de toegankelijkheid te verbeteren en worden groene ruimtes ingericht met grote bomen, waaronder het aangenaam verpozen is.
Het tweede plan voorziet verder in de oprichting [bouw?] van een informatiecentrum en wijkcentrum en verbeterde voetgangersfaciliteiten op plaatsen die Talat Noi met de oever van Chao Phraya verbinden. Het huidige pad is te smal. Om het cultureel toerisme te bevorderen, wordt een speciaal pad aangelegd voorzien van parkeerruimte voor fietsers en rustplaatsen. Als sluitstuk ten slotte komen er wegwijzers die toeristen naar attracties en markante plaatsen verwijzen. (Bron: Bangkok Post, 14 november 2015)
Seks verkoopt, zelfs met geesten
Een verhaaltje
Een vrouw wordt verkracht en vermoord. Ze staat aan de kant van de weg, dichtbij waar het gebeurde, kokend van woede en belust op wraak. Ze krijgt een lift van een motorrijder en heeft seks met hem. Wanneer de man wakker wordt, is ze verdwenen. Hij heeft geen idee dat ze een geest was.
Dit verhaal is typisch voor de hedendaagse Thaise horrorbladen en dat is allemaal te danken aan Chuchart Tanamongkolchai (bijnaam Kungfu), pionier van een genre dat aan populariteit wint. Hij begon tien jaar geleden met het tijdschrif Phut Ratree (de nachtgeest) en nog steeds staat het aan top op het gebied van paranormale erotica. Tegenwoordig wordt het onder de nieuwe titel Phat Sawat Ratree (sawat betekent erotisch) online gepubliceerd. ‘Zonder een element van seks kan geen enkel tijdschrift overleven’, zegt de 70-jarige Chuchart.
De concurrentie is fel, nieuwe titels komen en gaan. De nieuwe die overleven, doen het anders: ze gebruiken kleur en Japanse geesten, en zijn behoorlijk aan de prijs. De uitgevers weten hoe het werkt: differentieer of faal.
Paranormale en horror bladen
Naast alle tijdschriften over amuletten biedt een typische boekwinkel in Bangkok ook een ruim assortiment aan paranormale bladen over geesten, karma, wonderen en het bovennatuurlijke. De markt met horror tijdschriften telt 18 verschillende titels. Op de cover angstaanjagende tekeningen van geesten, op de achterkant tempels en amuletten, in de tijdschriften verhalen die door lezers zijn geleverd, sprookjes, trivia over geesten en veel informatie over lucky numbers, geleverd door de geesten.
Alle tijdschriften hebben nagenoeg hetzelfde format en zijn gedrukt op hetzelfde dunne papier. Alleen de populaire bladen liggen in de boekwinkel. De bijzondere bladen worden buiten Bangkok verkocht of zijn op bestelling verkrijgbaar.
De drie belangrijkste titels zijn Gurupee, Khon Hen Phi en Phi 48, alle uitgegeven door dezelfde uitgever. Als e-book kosten ze 25 baht per nummer. Net als de rest van de media zijn ze afhankelijk van advertenties: met amuletten, traditionele Thaise tatoeages, loterijvoorspellingen, waarzeggers en talismannen. Sommige bevatten ook advertenties van massagesalons en uitgaansgelegenheden.
30.000 exemplaren
Het besluit van Chuchart, die werkzaam was als journalist en fotograaf, om met Phut Ratree te beginnen werd ingegeven door de wens een blad over geesten uit te geven dat anders was dan andere in een al verzadigde markt.
Het blad verwierf een grote populariteit – op zijn hoogtepunt bedroeg de oplage 30.000 exemplaren – met name bij boeren op het platteland. Die lazen het graag in hun rustpauzes. Maar vorig jaar stopte Chuchart met de printversie want de opbrengst woog niet op tegen de kosten van drukken en verspreiding.
‘Bladen over geesten zullen altijd blijven verkopen omdat de Thaise samenleving niet verandert’, voorspelt Chuchart. ‘Hoe geavanceerd onze maatschappij ook is, het geloof in geesten zal niet verdwijnen want het is deel van onze cultuur.’
Wat ook niet verdwijnt is de fascinatie voor seks en vrouwen. ‘Wanneer mannen uit zijn en met vrienden drinken kunnen ze van 7 uur ’s avonds tot 5 uur in de ochtend over vrouwen praten. Het eerste wat ze lezen als ze de krant pakken, zijn artikelen over verkrachting. Voor de meesten van ons komen de verhalen over verkrachting niet als een verrassing, daar de samenleving gewend is aan geweld tegen vrouwen en erotisering in alles: van soaps tot reclame.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 15 november 2015)
Songkhla rolt de rode loper uit voor SEZ
In tegenstelling tot bewoners in andere provincies* die weinig voordeel zien in de inrichting van een special economic zone (SEZ), zijn de bewoners van Songkhla hoopvol gestemd. Een gebied van 345.187 rai over vier districten is bestemd voor ontwikkeling tot een SEZ. Als eerste wordt begonnen met 1.095 rai, eigendom van het Treasury Department, vlakbij de grens met Maleisië.
In aanmerking genomen de levendige grenshandel en het bloeiend toerisme vindt voorzitter Somporn van de Songkhla Chamber of Commerce dat de SEZ zich moet richten op belastingvrije zones, distributie van producten, magazijnen en logistiek. De vestiging van industrieën, waarvan sprake is, lijkt hem niet verstandig. Daarvoor zijn de grondprijzen te hoog.
Bovendien is Songkhla een belangrijk agrarisch productiecentrum en het heeft de potentie een investerings, zakelijk en toeristisch knooppunt te worden. De provincie die met alle regio’s van het land in verbinding staat, kan de deur openen naar welvaart en waarde toevoegen aan Thaise producten en het toerisme.
Voorzitter Somchat van de Tourism Council of Songkhla, eigenaar van het Sakura Grand View Hotel, wil dat de regering duidelijk maakt of de vestiging van een entertainment complex, themapark, casino en hotel in de SEZ is toegestaan. Thans staat het gebied bij de grenspost Sadao al vol met nachtzaken, restaurants en hotels.
‘Songkhla wordt de facto beschouwd als een toeristische bestemming en trekt elk jaar een groot aantal toeristen uit Maleisië en Singapore. Maar de toerismesector is zich nog niet exact bewust in welke richting de SEZ zich ontwikkelt. We hebben alleen over een plan gehoord om land te bestemmen voor industriële ontwikkeling. Maar om alleen investeringen uit de industrie te halen, is ongewenst. Dat levert maar een beperkt aantal banen op.’
Twee wegen, haven en spoorweg
Vooruitlopend op de SEZ is de overheid begonnen een weg van 30 kilometer aan te leggen die de grensposten Dannok en Padang Besar verbindt. En binnenkort begint de aanleg van een snelweg tussen Hat Yai en Sadao, die de Kanjanavanit weg in Hat Yai moet ontlasten. De weg is onderdeel van de Petchakasem Road (1.274 km) die Bangkok met de Noord-Zuid Expressway verbindt en doorloopt tot Johor Bahru in het diepe Zuiden van Maleisië, vlakbij Singapore.
Verder ontwikkelt de overheid een tweede haven in Songkhla. Die komt in Chana ter ontlasting van de eerste haven in het district Singha Nakhon. En het kan niet op: Er zijn ook plannen voor een dubbelspoor in Songkhla, maar dat project heeft nog weinig voortgang geboekt. (Bron: Bangkok Post, 16 november 2015)
Foto: Het verkeer bij de grenspost Sado is nu al verstopt. Dat belooft wat als de SEZ van de grond komt.
* Zie de eerdere artikelen in Archief: Mukdahan verzet zich tegen industrieel plan en Plannen voor SEZ’s boezemen vrees in.
Thailand beschikt over veel agrarisch afval, een ideale brandstof voor een biomassa energiecentrale. Goed voor vier- à zevenduizend MW per jaar. Maar er worden weinig vorderingen gemaakt. Waarom?
Schone energie uit biomassa: het schiet niet op
Het leidt geen twijfel dat schone energie verdiensten heeft. Te midden van vele energiebronnen is een biomassa energiecentrale de meest geschikte keuze voor Thailand – een land met veel agrarisch afval, zoals rijstvliesjes en organisch materiaal van suiker- en palmoliebedrijven. Alles bij elkaar hebben ze een capaciteit van tussen vier- en zevenduizend megawatt per jaar. Die hoeveelheid kan ’s lands afhankelijkheid van fossiele brandstoffen, een belangrijke reden van de opwarming van de aarde, verminderen, schrijft Anchalee Kongrut in de rubriek Local concerns.
Maar er worden maar weinig vorderingen geboekt; uit lethargie, zeggen mensen uit het bedrijfsleven en actievoerders. De belangrijkste knelpunten zijn een gebrek aan publieke participatie en de vrijstelling voor centrales van minder dan 10 MW van een milieu-effectrapportage [die hoorzittingen verplicht stelt]. Als gevolg daarvan verzetten bewoners in Nan, Chiang Rai, Chachoengsao en andere provincies zich. Op de foto een leerlingenprotest in Nan. Daar is een centrale pal tegenover de school gepland.
‘Het ontbreekt aan echte publieke participatie’, zegt vice-president Natee van de Federation of Thai Industries. ‘En we dienen te beseffen dat publieke participatie geen public relations zaak is, die zich concentreert op het ophemelen van het project en zeggen hoe goed het is. […] Het land heeft nog steeds geen mechanisme dat gemeenschaps en bedrijfs ontwikkelaars aan tafel brengt om informatie uit te wisselen en in het vroegste stadium van een project besluiten te nemen, lang voordat investeerders land kopen en een concessie aanvragen.’
Maar er zijn meer problemen. Sommige ontwikkelaars zijn begonnen hun biomassabedrijf te verkopen. Meestal omdat er niet voldoende brandstof is als gevolg van het feit dat er te veel op een kluitje zitten. Met name de pioniers zonder eigen aanvoerlijn klagen dat boerderij-afval moeilijker te vinden is en dat de kosten onvoorspelbaar zijn.
Natee: ‘Biomassa centrales zijn een riskant en zeer concurrerend project vergeleken met andere energiebronnen zoals wind, zon en fossielen. Die zijn qua aanbod en prijs veiliger. […] Biomassa varieert in vochtigheid en calorische waarde. De aanvoer is onregelmatig, fabrieken worstelen om een voorraad aan te leggen. En de prijs varieert sterk: van 400 tot 1.200 baht per ton.’
Econoom Suphakit vindt dat het beleid op het gebied van duurzame energie herzien moet worden. Thans kunnen kleine centrales zich vestigen in woongemeenschappen met het risico van luchtvervuiling. Hoe klein een centrale ook is, zelfs van 1 MW, dient die onderworpen te zijn aan een MER. Zonering moet ervoor zorgen dat er voldoende afstand is tussen centrale en bewoning. En de regering zou bedrijven die zich aan de regels houden en schone energie leveren, financieel moeten steunen. (Bron: Bangkok Post, 28 november 2015)
Ze worden uitgescholden voor olifantje, varken, nijlpaard, buffel. Vrouwen met grote maten hebben het niet gemakkelijk in een wereld waarin slank het ideaal is. Schoonheidswedstrijden, zoals de Swine Queen verkiezing in Ratchaburi, geven hen weer zelfvertrouwen.
Swine Queen wedstrijd geeft XXL vrouwen zelfvertrouwen
Kaewta Chalaem (foto, 22 jaar, 170 kilo, maat XXL), een van de honderd deelneemsters aanstaande zaterdag [5 december 2015], hoopt vurig tot tot varkenskoningin te worden gekroond en het prijzengeld van 100.000 baht in de wacht te slepen. In tegenstelling tot critici die de naam van de miss-verkiezing beledigend en respectloos voor vrouwen vinden, stoort zij er zich niet aan. ‘Ik ben niet gebelgd over de naam van de wedstrijd, maar als iemand mij beledigt door me varken te noemen, word ik wel boos. Feitelijk noemen veel mensen mij zo al mijn hele leven.’
Ook voorzitter Wiwat van de Ratchaburi Livestock Cooperative en de National Swine Day commissie, vindt de naam niet beledigend, hij is juist heel toepasselijk. ‘Als je National Swine Day viert, waarom zou je de wedstrijd dan niet een naam geven die er symbool voor staat? Het gaat om een agrarische levensstijl en cultuur.’
Wiwat ziet de wedstrijd als een mogelijkheid voor dikke vrouwen om geaccepteerd te worden. ‘Waar anders krijgen deze vrouwen de kans om te laten zien wie ze werkelijk zijn? We geven hen een platform om hun talenten te tonen en geaccepteerd te worden als schoonheidskoningin.’
De Thepee Sugorn (letterlijk Swine Queen) verkiezing maakt deel uit van de National Swine Day: drie dagen met alles wat met varkens te maken heeft, onder andere een wedstrijd varken vangen, een varkensvlees eetcompetitie en demonstraties koken met varkensvlees. De missverkiezing dateert al van de jaren zestig, tot dit jaar onder de naam Thida Sugorn (Pig’s daughter). Omdat de Swine Raisers Association of Thailand de sponsoring heeft overgenomen van de provinciale coöperatie, werd de naam gewijzigd. De vereniging verhoogde ook het prijzengeld.
Het concept achter de Swine Queen wedstrijd is niet nieuw, want in Thailand worden al bijna 50 jaar wedstrijden voor dikke vrouwen gehouden. In het verleden was dik voor vrouwen zelfs de norm. De ideale vrouw moest dik en sterk zijn om veel kinderen te kunnen baren. De wet omschreef een vrouw als iemand die in staat was zwanger te worden.
De Swine Queen verkiezing is niet de enige. Van 1992 tot 2000 organiseerde de Samphran Elephant Ground and Zoo in Nakhon Pathom de Miss Jumbo Queen verkiezing als deel van het buffet dat de olifanten jaarlijks kregen voorgeschoteld.
Supawadee Chanpen (43) won de titel in 2000. Ze nam graag deel aan de wedstrijd, want ze heeft iets met olifanten. De titel Miss Jumbo klinkt volgens haar in het Thais meer sophisticated dan in het Engels. ‘Het ligt in de aard van Thai om te beledigen en de draak met iemand te steken, met name degenen die anders zijn.’
Een andere wedstrijd in Ratchaburi, de Thida Ong Munggorn, richt zich op vrouwen wier lichaam de vorm heeft van Ratchaburi’s beroemde aardewerk watervaten. De deelneemsters moeten het publiek vermaken door op het toneel te dansen. De vrouw die de meeste lachers op haar hand heeft, wint 10.000 baht en wordt gekroond met de Miss Water Jar tiara. (Twee foto’s rechts op de fotocompositie)
Niet iedereen kijkt met genoegen terug op deelname aan een schoonheidswedstrijd. De 42-jarige Jongrak (destijds 165 kilo) behoorde bij de laatste tien. ‘Ik weet dat ik niet knap ben, maar ik wilde weten hoe het voelt om bewonderd te worden. We moesten dansen. Ik herinner me dat ik me amuseerde maar toen ik naar het publiek keek, zag ik dat ze lachten en me belachelijk maakten. Ik ben gelijk gestopt met dansen. De gezichten van het publiek zie ik nog steeds voor me.’ (Bron: Spectrum, Bangkok Post, 29 november 2015)
Na een ingrijpende renovatie is het 128 jaar oude National Museum Bangkok aan een nieuw leven begonnen. 111 artefacten en kunstwerken vanaf de prehistorie tot de Rattanakosin periode. Bangkok Post is zo enthousiast dat ze een vergelijking trekt met het Louvre in Parijs.
National Museum Bangkok begint aan nieuw leven
Met een nieuw ontwerp, smaakvolle verlichting, precieze tweetalige beschrijvingen en prachtige antieke artefacten, geëxposeerd in een ruimere omgeving, begint het 128 jaar oude National Museum Bangkok aan een nieuw leven. Verslaggeefster Pichaya Svasti is er zo enthousiast over dat ze in Bangkok Post een vergelijking trekt met het Metropolitan Museum of Art in New York en het Louvre.
Een bezoekster: ‘Deze zaal ziet er totaal anders uit dan wat ik gewend ben. Ik herinner me dat die in kleine ruimtes was verdeeld waarin de Thaise geschiedenis chronologisch werd getoond.’ Een monnik die musea in Europa en de VS heeft bezocht, zegt: ‘De zaal toont groter en ruikt niet meer muf. De nieuwe verlichting is gedimd en ziet er goed uit. Dit museum voldoet aan internationale criteria. Het valt me ook op dat beelden uit andere gebouwen nu hier staan.’
Het opgeknapte museum is het boegbeeld van het ‘living museum’ beleid van het ministerie van Cultuur. De Sivamokhaphiman Throne Hall (foto’s) van het voormalige Front Palace, dat dienst deed als de Thai History Exhibtion Hal, kreeg een uitgebreide renovatie en ging in september op Thai Museum’s Day open.
De troonhal werd in 1782 gebouwd door de onderkoning en jongere broer van Rama I. Tijdens het bewind van koning Rama V werd het In 1887 veranderd in een koninklijk museum. Koning Rama VII gaf het gehele Front Palace in gebruik bij de Vijirayan Library en het National Museum Bangkok. In 1967 werd de troonhal een expositeruimte gewijd aan de prehistorie en in 1982 werd de hal verdeeld in de kleine ruimtes waar de geciteerde bezoekster op duidt.
En nu schittert de troonhal weer in alle glorie met 111 meesterwerken die eerder in het National Museum Bangkok, Khon Kaen National Museum en het Sawan Woranayok National Museum werden bewaard. Ze worden chronologisch getoond: van prehistorische tijden tot de Rattanakosin periode.
De facelift voldoet aan het beleid van de nieuw benoemde directeur-generaal van het Fine Arts Department: ‘Mijn beleid is om alle nationale musea te ontwikkelen tot permanente centra waar mensen van alle leeftijden en opleiding kunnen leren, want ze zijn bronnen van antieke artefacten en kunststukken, die deel uitmaken van het nationaal erfgoed.’
Bij de troonhal stopt de make-over overigens niet. Het museum bestaat uit enkele voormalige troonzalen en koninklijke mansions (herenhuizen). Als volgend project staat de inrichting van de Uttraphimuk troonhal als textielmuseum op het programma en daarna volgt een facelift voor de Surasinghanart Hall en Prapashipitthaphan Hall. Uiteindelijk moet het museum een leidend museum in Asean worden. (Bron: Bangkok Post, 30 november 2015)
National Museum Bangkok, bij Sanam Luang en het Grand Palace. Geopend: woensdag-zaterdag 9-16 uur en op nationale vrije dagen. Toegang 30 baht (Thai) en 200 baht (buitenlanders).
Nog geen reacties