Bakkie koffie

Wat zou Nederland zonder koffie zijn? Zonder het meest gedronken vocht zou de arbeidsproductiviteit met sprongen kelderen, ’s lands vergadercircuit ineen schrompelen tot een onbeduidende bedrijfstak en de Hollandse huisvrouw al om half elf (‘Half elf: momentje voor jezelf, met de Viva en je anti-depressiva’) lallend aan de sherry zitten.
In mijn schoolgebouw komt het bruine vocht uit een automaat, het suikerklontje uit een doos en de koffiemelk uit een pak, wat het koffieschenken nog iets ambachtelijks geeft. De bron van het bakkie troost heeft iets van een oud-Hollandse dorpspomp. Er dringen mensen omheen, er wordt geroddeld en het zou me niet verbazen wanneer er liaisons tussen studenten ontstaan.
De slobber kost 60 cent*, te voldoen in twee kwartjes en twee stuivers. Waarom dat wonder van techniek geen dubbeltjes accepteert, weet ik niet. De mensch is in staat om op de maan te lopen, baby’s in reageerbuizen te kweken en konijnen uit hoge hoeden te toveren, maar het koffieapparaat van mijn school kan niet bedenken dat twee stuivers gelijk staan aan één dubbeltje.
Dus werden de kantinedames in het begin gek van alle studenten die kwamen wisselen. Om van dit gezeur af te zijn plaatsten ze een plastic bakje met stuivers op de balie. Maar studenten vormen een merkwaardig mensenras. Als een tentamenuitslag drie seconden te laat bekend wordt gemaakt, schrijven ze dikke bezwaarschriften, hangen spandoeken op, organiseren sit-ins en zaniken net zo lang tot er een Generaal Pardon wordt gegeven, maar als het om geld gaat, tappen ze uit een ander vaatje.
De kantinedames kwamen elke dag geld te kort. Nu zijn er drie mogelijkheden (doorhalen wat niet van toepassing is):

a Studenten (en docenten?) kunnen niet rekenen.
b Ze kennen het verschil niet tussen wisselen en graaien.
c Ze wilden op deze manier hun schamele studiebeurs aanvullen.

U begrijpt het al: toen ook een vriendelijk verzoek aan de geachte cliëntèle om nauwkeurig te wisselen niet hielp, werd het kleinste wisselkantoor ter wereld opgeheven.
Thans verkopen de dames in plastic verpakte rolletjes van 10 stuivers. Uiteraard alleen tijdens de openingsuren van de kantine, die sinds de laatste bezuinigingsronde al fors zijn ingekrompen. Zijn de dames vertrokken en ben je door je voorraad stuivers heen, dan moet je op zoek gaan naar collega’s of studenten, en die moeten (niets doorhalen):

a Maar net de gewenste muntjes op zak hebben.
b Bereid zijn deze ter beschikking te stellen.

Soms lukt dat, en dan voel je je als een peuter die na veel trial-and-error voor het eerst op beide benen staat: kraaiend van blijdschap en toegejuicht door een enthousiaste papa en mama. Lukt het niet, dan begrijp je wat een 17e eeuwse gevangene moet hebben doorstaan in de Gevangenpoort te ‘s-Gravenhage, waar ze de wrede gewoonte hadden de kookluchtjes door de cellen te leiden.
Ik heb overwogen om de actie ‘Red het kleinste wisselkantoor ter wereld’ te beginnen, want er zijn wel acties gevoerd voor minder nobele doelen. Ik had al een communicatieplan uitgestippeld met doelstellingen op macro-, meso- en microniveau; de relevante omgevingsfactoren en variabelen in kaart gebracht; de primaire, secondaire en tertiaire doelgroepen bepaald alsmede een situatie- en propositie-analyse gemaakt (voor communicatieadviseurs zijn deze termen gesneden koek).
Ik heb ook overwogen om het keuzevak ‘Rekenen’ te gaan geven; als dat niet zou helpen er een verplicht vak van te maken; als dat ook niet hielp, het vak aan de propedeuse toe te voegen, die volgend schooljaar voor de zoveelste keer op de helling gaat, want wij hebben op school één allesoverheersend motto: Gij Zult Veranderen Tot Gij Een Ons Weegt.
Maar het beste lijkt mij eigenlijk om de school onder te brengen bij de Leidse Onderwijs Instellingen. Dan kun je thuis studeren en nergens kun je zo lekker een bakkie doen als bij de stopmand van moeder de vrouw.

* De euro bestond godzijdank nog niet, want dan had de koffie ongetwijfeld 60 eurocent gekost, wat 2,20371 maal zo veel is.

  • Geen Trackbacks
  • Reacties (0)
  1. Nog geen reacties