De kunst van het omkopen

In het centrum van Bangkok staat een zware straf op het bevuilen van de straat. Wie gesnapt wordt, krijgt een boete van 2000 baht (40 euro). Toch zijn de straten niet brandschoon. Zolang er geen politie in de buurt is, loop je namelijk geen enkel risico. Ik wist van die boete, maar had toch een sigaret opgestoken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een groepje agenten naar mij loeren. Toen de sigaret bijna opgerookt was, verborg ik hem in mijn handpalm en wandelde nonchalant richting bioscoop waar ik de film Goodbye Lenin (Duits gesproken, Engels en Thai ondertiteld) zou gaan zien. Halverwege liet ik – ik dacht ongemerkt – de peuk vallen. Maar een agent was mij gevolgd, tikte mij op de schouder, raapte pontificaal het corpus delicti op (dat notabene tussen andere peuken lag) en commandeerde ‘Follow me sir’.
Bij een houten politiepost legde zijn chef, die een handjevol Engels sprak, aan de hand van een boekwerk uit wat voor vreselijks ik had gedaan. Hij dreigde met een gang naar het bureau, waardoor mijn bioscoopbezoek in het water zou vallen. Ik reageerde relaxed, maakte veel wais, bood vele excuses aan en veinsde niet op de hoogte te zijn. Nee, ik wilde liever niet mee naar het bureau. Verder hield ik wijselijk mijn mond, want op het omkopen van een ambtenaar in functie staat een zware straf. Zoals ik had verwacht stelde de politieman ten slotte zelf voor dat een gang naar het politiebureau niet nodig was als ik 1000 baht zou betalen. Ik stemde toe.
Bij het vertrek liet een andere agent grijnzend zien hoe je er met een blikje in de hand ongestraft kan roken. Moraal van dit verhaal: het omkopen van een ambtenaar vereist enige kennis van de lokale gebruiken. De reisgidsen zwijgen daarover in alle talen. Misschien maar goed ook; het zou het land van de Smiles in een kwaad daglicht stellen.

  • Geen Trackbacks
  • Reacties (0)
  1. Nog geen reacties