Bird

24-1

Als het doek opengaat en de muziek aanzwelt, staat hij daar. Op een pilaar, hoog boven het podium. Danseressen verkleed als engelen, dansen door een tapijt van rook; vier zweven door de lucht. Als hij begint te zingen, barst het publiek uit in een oorverdovend gejoel. Een kushandje levert een dito reactie op. De openingsact van Magic Memories van de Thaise superster Thongchai McIntyre zet de toon voor de rest van de avond. Bird, zoals zijn artiestennaam luidt, brengt een wervelende show, die het tienduizendkoppige publiek in uiterste extase brengt. Uitgerust met fluoriserende rode, groene en blauwe staven en lichtgevende hartjes op stokjes, schreeuwen en gillen de bezoekers, steken de armen omhoog en bewegen die ritmisch heen en weer, of doen een wave. De anders zo gereserveerde Thai gaan volledig uit hun dak.
Hoe graag was ik er bij geweest, bij dit zinderend concert met zang, dans, licht- en lasereffecten, achtergrondprojectie en conferences, maar ik moet het met drie vcd’s doen, waarop het concert met vijftien camera’s is vastgelegd. De flitsende montage geeft niettemin een goed beeld van het jaarlijkse concert van Bird. Na de openingsact werkt hij in hoogtempo een repertoire af van popsongs en ballades, soms in combinatie met gastzangeressen. Een mannen- en vrouwendansgroep danst bij de meeste nummers om hem heen, telkens in een ander costuum. Bird, niet moe te krijgen in deze uitputtingsslag, doet even enthousiast mee. Woord voor woord zingt het publiek zijn songs mee en gaat zo nu en dan staan om mee te dansen. Wanneer hij a capella een nummer inzet, nemen zijn fans de zang over. Het grotendeels vrouwelijk publiek verdringt zich om hem te mogen aanraken, wanneer hij over een catwalk en een gangpad langs de eerste ring de hal inloopt. Hij schudt handen, roept ‘sawasdee khrap’ en ‘hello’.
Zoals bij elk Thais concert is er een humoristisch intermezzo, hier verzorgd door zes comedians. Ze houden een samenspraak waarin veelvuldig de naam van de zanger valt. Steken ze de draak met hem? Of prijzen ze hem de hemel in? De zaal ligt plat van het lachen. Een gezamenlijk lied met Bird besluit de act. Een prachtige scène begint met een zaalbreed gaasdoek dat over de hoofden van het publiek wordt getrokken en op het podium golvend de indruk wekt van water. Een schip rolt het podium op met Bird als kapitein als de brug. En zo dendert het concert door met een enkel rustpunt in de vorm van een intiem duet met een gastzangeres. Het publiek zwijmelt bij zoveel romantiek.
De grand finale brengt alle artiesten en dansers op het podium, inclusief een dertigkoppige drumband. Een lange medley en dan is het afgelopen. Daarna resteert de herinnering. Eén Thaise moet de gelukkigste vrouw van Thailand zijn. Bird depte zijn gezicht droog met haar zakdoek. Het kleinood zal wel nooit de was zien.

24-2

  • Geen Trackbacks
  • Reacties (0)
  1. Nog geen reacties